Του Σπύρου Στάλια

Ο Άδωνης, με την θρασύτητα και την άγνοια που τον διακρίνει, δήλωσε ότι πουθενά στον κόσμο δεν προστατεύεται η πρώτη κατοικία.

Εδώ παραθέτω μια ιστορία πως οι υπεύθυνοι πολιτικοί αντιμετωπίζουν τέτοια μεγάλα κοινωνικά προβλήματα.

Ένα από τα επιτακτικά προβλήματα που είχε να αντιμετωπίσει ο Πρόεδρος Ρούζβελτ, όταν ανήλθε στην εξουσία το 1933, μετά την σφοδρή κρίση του 1929 που συνεχιζόταν, ήσαν τα κόκκινα δάνεια που αφορούσαν σε αγορές κατοικιών, που είχαν κτιστεί και αγοραστεί στην δεκαετία του 1920 από την μεσαία τάξη της Αμερικής.

Λόγω της κρίσης δεν μπορούσαν πια να αποπληρώσουν τα δάνεια τους στις τράπεζες. Πάνω από ένα εκατομμύριο οικογένειες θα έβγαζαν στο δρόμο οι τράπεζες. Βέβαια ποτέ δεν θα έπαιρναν πίσω τα κεφάλαια που είχαν δανείσει, αφού η αγορά ακινήτων με την σειρά της θα είχε τιναχτεί στον αέρα ενώ τα Δικαστήρια για χρόνια θα έλυναν διαφορές. Ο κίνδυνος κοινωνικής αναταραχής ήταν μεγάλος επίσης.

Το Κογκρέσο τότε ψήφισε τον Νόμο Επαναχρηματοδότησης Κατοικιών και μέσω αυτού του Νόμου ιδρύθηκε η κρατική εταιρεία Επαναχρηματοδότησης Δανείων Ιδιωτικών Κατοικιών (HOLC).

Το πρωταρχικό καθήκον αυτής της Εταιρείας ήταν να σταματήσει τις κατασχέσεις σπιτιών από τις τράπεζες, τα σπίτια να παραμείνουν στους κατόχους τους, να διασώσει την αγορά ακινήτων από την αιφνίδια πτώση των τιμών, να αποζημιώσει τις Τράπεζες με ένα ικανοποιητικό πόσο, μπρος τον κίνδυνο να μην πάρουν τίποτα και τέλος να συμβάλει στην αποτροπή μιας πιθανής κοινωνικής αναστάτωσης.

Η HOLC έκανε θαυμάσια δουλειά. Πήρε πάνω από ένα εκατομμύρια δάνεια από τις τράπεζες με ομόλογα του κράτους σε μια ορισμένη τιμή.

Με βάση αυτή την πολύ χαμηλότερη τιμή επεξέτεινε τα δάνεια σε διάρκεια έως 40 χρόνια, όρισε επιτόκια χαμηλού ύψους, όρισε τις δόσεις για τα πρώτα χρόνια έως εκεί που μπορούσε ο ιδιοκτήτης να καταβάλει ως ποσό αποπληρωμής.

Στην περίπτωση που ο ιδιοκτήτης δεν μπορούσε να καταβάλει ένα λογικό τοκοχρεολύσιο του το νοίκιαζε με μηνιαίο τίμημα αυτό που μπορούσε να καταβάλει- έτσι η κατοικία προστατεύονταν από βανδαλισμούς – έως ότου η ΗΟLC εύρισκε αγοραστή στον οποίο και παρέδιδε μετά την κατοικία.

Ο προηγούμενος ιδιοκτήτης και νυν ενοικιαστής δεν χρεώσταγε τίποτα, αποχωρούσε ή έμενε ενοικιαστής με τον νέο ιδιοκτήτη.

Η Εταιρεία αυτή έκλεισε το 1951 με κέρδη αφού είχε σώσει, οικογένειες, ανθρώπινες ψυχές, ιδιοκτησία, δάνεια, την αγορά ακινήτων και αποσόβησε μια πιθανή κοινωνική αντίδραση.

Το παραπάνω είναι ένα παράδειγμα υψηλής πολιτικής ευθύνης και πράξης για πολιτικούς που γνωρίζουν τα δέοντα, νοιάζονται για τον Λαό και γνωρίζουν να διοικούν.

Οίκοθεν νοείται ότι τα παραπάνω έγιναν δυνατά γιατί η χώρα διέθετε το δικό της νόμισμα.

Ευρώ και ιδιοκτησία, δημόσια ή ιδιωτική, είναι ασύμβατα μεγέθη σε βάθος χρόνου.



Πηγή: Αιρετικές ιδέες