Ποια καθεστώτα είναι περισσότερο οχυρωμένα στον κοροναϊό


Του Κώστα Ράπτη

Στον ένα μήνα κατά τον οποίο ο νέος ιός Covid-19 (κοροναϊός) έγινε αντικείμενο παγκόσμιου ενδιαφέροντος, πολύς υπήρξε ο λόγος σχετικά με τις ευθύνες της κινεζικής ηγεσίας στα αρχικά στάδια εξάπλωσης της επιδημίας. Το αφήγημα ότι η κρίση γιγαντώθηκε χάρη στην αδιαφάνεια και τον συγκεντρωτισμό του κινεζικού μοντέλου εμπεδώθηκε σύντομα. Έκτοτε η διεθνής συζήτηση διεξάγεται σε δύο επίπεδα ταυτοχρόνως: το καθαρά ιατρικό (στο οποίο παραμένουν ακόμη σημαντικά κενά ως προς την περίοδο επώασης του επικίνδυνου ιού, τη δυνατότητα ασυμπτωματικών φορέων να λειτουργούν ως παράγοντας μετάδοσης κ.ο.κ.) και το πολιτικό, όπου έχουν τη δυνατότητα συμμετοχής πολύ περισσότεροι από τους ειδικούς σε θέματα δημόσιας υγείας.

Σε μία περίοδο, κατά την οποία η ανταγωνιστική φύση της σχέσης ΗΠΑ-Κίνας είναι περισσότερο από ποτέ έκδηλη, η επικοινωνιακή διαχείριση του θέματος από μεγάλα αμερικανικά μέσα δεν μπορούσε παρά να ακολουθεί το γενικό πνεύμα. Οι συστάσεις του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας για αποφυγή της "υπεραντίδρασης” αντιμετωπίσθηκαν ως υποχώρηση στην επιθυμία του Πεκίνου να εξωραϊσει την κατάσταση, ενώ σε μέτρο της διαφάνειας στην αντιμετώπιση της κρίσης αναγορεύθηκε η προθυμία της Κίνας να δεχθεί Αμερικανούς εμπειρογνώμονες.

Ωστόσο η ραγδαία εξάπλωση του ιού σε τρία νέα μέτωπα εκτός Κίνας, την Ιταλία, το Ιράν και τη Νότιο Κορέα περιπλέκει τη συζήτηση. Και στο μεν Ιράν ως κλειστό πολιτικό σύστημα δεν άργησε η πολιτικοποίηση της κρίσης, ως όπλο, όμως των σκληροπυρηνικών εναντίον της κυβέρνησης των μετριοπαθών. Λ.χ. ο βουλευτής της Κομ, Αχμάντ Αμιραμπαντί Φαραχανί, δήλωσε σε δημοσιογράφους ότι η κυβέρνηση "δεν λέει την αλήθεια” για το μέγεθος της επιδημίας, που μόνο στη δική του πόλη, σύμφωνα με όσα διέρρευσαν στο επίσημο πρακτορείο ILNA από κεκλεισμένων των θυρών κοινοβουλευτική συνεδρίαση, μετρά 50 νεκρούς, έναντι 12 θανατηφόρων κρουσμάτων που ανακοινώνονται επισήμως για όλη τη χώρα.

Αλλά και ο ανώτατος ηγέτης αγιατολλάχ Αλί Χαμενεϊ επικαλέστηκε τον φόβο της επιδημίας για να δικαιολογήσει τη χαμηλότερη στα χρονικά της Ισλαμικής Δημοκρατίας προσέλευση των ψηφοφόρων στις βουλευτικές εκλογές της περασμένης εβδομάδας, όταν είναι προφανές ότι πρόκειται για σιωπηρή διαμαρτυρία των υποστηρικτών των μεταρρυθμιστών για την μαζική απόρριψη υποψηφιοτήτων τους.

Στην Ιταλία και την Νότιο Κορέα, πάλι, δεν είναι η φύση του πολιτεύματος που μπορεί να ερμηνεύσει τις αστοχίες πίσω από την εξάπλωση του ιού. Ειδικότερα στη γείτονα, που ακόμη αναζητεί τον "ασθενή 0”, η απόφαση να διακοπούν οι αεροπορικές συνδέσεις, χωρίς ωστόσο έλεγχο των επιβατών των πτήσεων τράνζιτ και η μη τήρηση των προβλεπόμενων πρωτοκόλλων από νοσοκομεία, όπως δήλωσε ο πρωθυπουργός Τζουζέπε Κόντε, έπαιξαν καθοριστικό ρόλο. Η Νότιος Κορέα, από την πλευρά της, προσανατολίζεται στον αποκλεισμό της Νταεγκού, τέταρτης μεγαλύτερης πόλης της χώρας με 2,5 εκατ. κατοίκους.

Με άλλα λόγια, η μεγαλύτερη διαφάνεια δεν προσφέρει απαραιτήτως σε αυτές τις περιπτώσεις μεγαλύτερη οχύρωση. Και πάντως, η ενδεικνυόμενη απάντηση είναι για όλα τα κράτη δυσάρεστα αυταρχική: η καραντίνα.

Στην πραγματικότητα, η ικανότητα μιας χώρας να καταπολεμήσει τον ιό, κρίνεται από το αν μπορεί να προστατεύσει το σύστημα υγείας (και άρα περαιτέρω τον κοινωνικό ιστό) από την κατάρρευση, την στιγμή που θα πολλαπλασιάζονται οι εισροές κρουσμάτων. Από αυτή την άποψη, η ταχύτητα με την οποία η Κίνα δημιούργησε νέες κλίνες και η αυστηρότητα με την οποία επέβαλε την καραντίνα μοιάζει ήδη να φέρνει καρπούς. Των φιλελεύθερων δημοκρατιών οι αντοχές, πάλι, τώρα αρχίζουν να δοκιμάζονται. 

Πηγή: capital.gr


Δρόμος ανοιχτός

Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου