Εξετάζοντας από μια άλλη οπτική γωνία τις καθημερινές πια τουρκικές στρατιωτικού τύπου προκλητικές ενέργειες σε βάρος της Ελλάδας, μπορεί κάποιος να υποστηρίξει ότι έχει αρχίσει μια διαδικασία κλιμάκωσης, στα πρόθυρα των εχθροπραξιών.

Την περασμένη Τετάρτη υπήρξαν δύο χαρακτηριστικές περιπτώσεις οι οποίες δικαιολογούν τον όρο «εχθροπραξίες» καθώς και στις δυο περιπτώσεις η μη ανταλλαγή πυρών οφείλεται στην επιλογή «ψύχραιμης» αντιμετώπισης που υιοθετεί η ελληνική πλευρά.

Στην πρώτη περίπτωση είχαμε τον εμβολισμό πλοίου του ελληνικού λιμενικού από σκάφος της τουρκικής ακτοφυλακής. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι το τελευταίο διάστημα οι παρενοχλήσεις των σκαφών του λιμενικού από τουρκικά πλοία είναι σχεδόν καθημερινό φαινόμενο.

Στην δεύτερη περίπτωση υπήρξε το πρωτοφανές περιστατικό της χαμηλής πτήσης (150 μέτρα) τουρκικών μαχητικών πάνω από ελληνικό έδαφος στον Εβρο. Το πόσο σοβαρή είναι μια τέτοια επιθετική ενέργεια και ποια είναι η πιθανή αντίδραση του αμυνόμενου μας το έχει δείξει (μεταξύ άλλων) η ίδια η Τουρκία όταν βρέθηκε, όπως υποστηρίζει σε θέση άμυνας.

Ήταν τον Νοέμβρη του 2015 όταν η τουρκική αεράμυνα κατέρριψε ρωσικό πολεμικό αεροσκάφος SU-24 γιατί, σύμφωνα με όσα υποστήριξε η Αγκυρα παραβίασε τον εναέριο χώρο της Τουρκίας. Ο τότε πρωθυπουργός της χώρας Αχμετ Νταβούτογλου από του οποίου το γραφείο δόθηκε η η εντολή της κατάρριψης δήλωσε , ότι είναι δικαίωμά μας να αμυνθούμε.

Αξίζει να σημειωθεί ότι αυτές οι τουρκικές στρατιωτικές ενέργειες έχουν την πολιτική κάλυψη η οποία διατυπώνεται από τον πρόεδρο Ερντογάν. Λίγο πριν την εκδήλωση των περιστατικών στον αέρα του Εβρου και στη θάλασσα της Κω την περασμένη Τετάρτη, ο πρόεδρος Ερντογάν μιλώντας σε στελέχη του κόμματός του ούτε λίγο ούτε πολύ ξεκαθάρισε ότι από εδώ και πέρα θα τους κυνηγάμε στο Αιγαίο.

Αν σε όλα αυτά συνυπολογίσει κανείς ότι η Τουρκία: