Eurogroup 2015: Η γέννηση του Ολοκληρωτισμού


Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Αν υπήρχε ένα Δικαστήριο για εγκλήματα Ειρήνης, ανάλογο με αυτό της Νυρεμβέργης για εγκλήματα Πολέμου, που δίκασε τη ναζιστική ηγεσία, μια από τις πρώτες υποθέσεις που θα εκδίκαζε θα ήταν η παραδειγματική καταστροφή της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή ‘Ενωση και τις κυβερνήσεις των χωρών – μελών της, από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (με την ανοχή τουλάχιστον των ΗΠΑ) και από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.

Πήρανε μια χώρα που ασφαλώς αντιμετώπιζε σοβαρότατα προβλήματα (με ευθύνη και των δικών της και των ευρωπαϊκών ελίτ) και υποτίθεται ότι τη διέσωσαν καταστρέφοντάς την, δηλαδή επιβάλλοντάς της ένα πρόγραμμα με το οποίο έχασε πάνω από το ένα τέταρτο του ΑΕΠ της, εκτόξευσε το δημόσιο χρέος της και δημιούργησε ένα τεράστιο ιδιωτικό. Το πρόγραμμα είχε τεράστιες κοινωνικές επιπτώσεις, καταστρέφοντας τη ζωή εκατομμυρίων Ελλήνων και οδηγώντας χιλιάδες στην αυτοκτονία.

Η πτώση του ελληνικού ΑΕΠ ήταν μια υλική απώλεια ανάλογη με αυτή των ΗΠΑ ή της Γερμανίας κατά τη μεγάλη κρίση του 1929 και μεγαλύτερη, ως ποσοστό του ΑΕΠ, από τις υλικές απώλειες της Γερμανίας ή της Γαλλίας κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ως αποτέλεσμα του προγράμματος, το ελληνικό δημόσιο Χρέος εκτοξεύθηκε από το 110 στο 180% του ΑΕΠ, δημιουργήθηκε μια μεγάλη φούσκα ιδιωτικού χρέους, η ανταγωνιστικότητα της χώρας μειώθηκε δραστικά, όπως και το ανθρώπινο, επιστημονικό της κεφάλαιο (μετανάστευση και δημογραφική συρρίκνωση). Τα περισσότερα μεγάλα προβλήματα της Ελλάδας είναι σήμερα σε χειρότερο σημείο απότι πριν δέκα χρόνια.

Παρά την προπαγάνδα των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, της ΕΕ και των ελληνικών «κομμάτων εξουσίας», η Ελλάδα παραμένει πάντα παγιδευμένη σε μακροχρόνια «εξαιρετικά μη βιώσιμο χρέος», σύμφωνα με το ΔΝΤ, και δεσμευμένη στους νέο-αποικιακούς όρους των συμφωνιών που της επεβλήθησαν, παρά τη θέληση του λαού της, όπως εκφράστηκε με το δημοψήφισμα του 2015. Αυτό σημαίνει ότι, εφόσον αυτό το χρέος δεν αναδιαρθρώνεται και η χώρα εξακολουθεί να το εξυπηρετεί, η ίδια η χώρα δεν είναι μακροχρόνια βιώσιμη! Το ότι δεν είναι το διαπιστώνουμε άλλωστε με τη δημογραφική της συρρίκνωση και την αποδημία των νέων της.

Ως πρόγραμμα σωτηρίας χώρας, το ελληνικό πρόγραμμα ήταν μακράν το χειρότερο που εφαρμόστηκε ποτέ παγκοσμίως. Ως πρόγραμμα καταστροφής χώρας ήταν ίσως από τα αποτελεσματικότερα που εφαρμόσθηκαν ποτέ (με μόνη εξαίρεση, σε όλη την ιστορία της βιομηχανικής εποχής, τις «θεραπείες σοκ», ταχείας εισαγωγής του καπιταλισμού στην πρώην Σοβιετική ‘Ενωση και τα Βαλκάνια).

Γιατί στην Ελλάδα είχαμε πτώση 27% του ΑΕΠ και στην υπόλοιπη Νότιο Ευρώπη όχι πάνω από 8%; Αυτό ρώτησα μια μέρα τον κ. Ράιχενμπαχ, επικεφαλής του European Task Force για την Ελλάδα και εκείνος μου έδωσε αμέσως την απάντηση: Γιατί στην Ελλάδα αφαιρέσαμε τρεις φορές παραπάνω ζήτηση, ως ποσοστό του ΑΕΠ, από την οικονομία της, από όση αφαιρέσαμε από την οικονομία της Πορτογαλίας και επομένως προκαλέσαμε τριπλάσια ύφεση. Σημειωτέον ότι η σχεδόν δεκαετής ελληνική ύφεση είναι παγκόσμιο ρεκόρ διάρκειας για όλες τις χώρες σε όλη τη βιομηχανική εποχή.

Ούτε φυσικά επρόκειτο περί λάθους. Η ΕΚΤ, η ΕΕ, το ΔΝΤ και οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις απασχολούν τους καλύτερους οικονομολόγους του κόσμου. ‘Εκαναν λάθος όλοι μαζί; Κι όταν το διαπίστωσαν γιατί δεν το διόρθωσαν;

Γι’ αυτό υποστηρίξαμε, όχι τώρα, από την αρχή του προγράμματος, ότι δεν επρόκειτο για λάθος, αλλά για έγκλημα. Γι’ αυτό υποστηρίζουμε ότι θα έπρεπε κανονικά να το δικάσει ένα διεθνές Δικαστήριο, ανάλογο με αυτό που συγκλήθηκε στη Νυρεμβέργη την επαύριο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Από τον Χίτλερ στη Δικτατορία των Παγκόσμιων Τραπεζών

Βεβαίως ούτε υπάρχει, ούτε θα μπορούσε να υπάρξει δικαστήριο σαν αυτό της Νυρεμβέργης σήμερα, ούτε για τα εγκλήματα της ειρήνης, ούτε για τα εγκλήματα του πολέμου. Και τα Διεθνή Δικαστήρια που υφίστανται, δεν λειτουργούν τόσο ως δικαστήρια, όσο ως όργανα επιβολής της «νέας παγκόσμιας τάξης». Μόνο αν αλλάξουν ριζικά οι διεθνείς πολιτικές συνθήκες, θα μπορούμε να συζητάμε για τέτοια πράγματα.

Το δικαστήριο της Νυρεμβέργης συγκλήθηκε την επαύριο της ήττας του χιτλερικού Ολοκληρωτισμού, μιας τεράστιας νίκης της δημοκρατικής Ανθρωπότητας, που έγινε δυνατή μόνο με τη θυσία της ζωής δεκάδων εκατομμυρίων ανθρώπων, στην μεγάλη πλειοψηφία τους Σοβιετικών πολιτών.

Σήμερα, αντίθετα, ζούμε την άνοδο του νέου Ολοκληρωτισμού του Χρήματος, των Τραπεζιτών, ενός Ολοκληρωτισμού απείρως αποτελεσματικότερου και πιο επικίνδυνου από αυτόν των Ναζί.

Ως όργανα αυτού του ολοκληρωτισμού έδρασαν, στην περίπτωση της Ελλάδας η Μέρκελ, ο Σόιμπλε, ο Γιουνκέρ, η Λαγκάρντ, ο Ντάισελμπλουμ, ο Στρως – Καν, ο Τρισέ και όλοι οι άλλοι που πήραν τις αποφάσεις που αφορούν την Ελλάδα το 2010, το 2012, το 2015.

Στο αριστούργημα του Φιοντόρ Ντοστογιέφκσι ‘Εγκλημα και Τιμωρία, είναι αδύνατο στον Ρασκόλνικωφ να αποφύγει την ενοχή που τον σπρώχνει να γυρίσει στο σπίτι της γιαγιάς που δολοφόνησε. Το ίδιο συμβαίνει τώρα και με τον Τρισέ, τον Γιουνκέρ, τον Μοσκοβισί, τον Ντάισελμπλουμ και όλους τους άλλους «οικονομικούς δολοφόνους» της Ελλάδας. Δίνουν συνεντεύξεις στα ελληνικά μήντια και διαλέξεις για να μας εξηγήσουν πόσο πολύ μας αγαπάνε παρόλο που μας κατέστρεψαν, παραδέχονται ότι οι διεθνείς οργανισμοί έκαναν «λάθος» και αδίκησαν την Ελλάδα, χωρίς να προτείνουν ποτέ κάποια «διόρθωση» ή κάποια «αποζημίωση» για αυτό το «λάθος», λένε ότι οι ίδιοι πάλεψαν να μην μας πετάξουν έξω από την ‘Ενωση, ομολογώντας άθελά τους ότι αυτή η ‘Ενωση είναι ιδιοκτησία κάποιου άλλου και όχι των μελών της. Καταλήγουν προτείνοντάς μας να μείνουμε σταθεροί στην «μεταρρυθμιστική πορεία» που έχουμε συμφωνήσει με τους Πιστωτές, δηλαδή στην πορεία που οδηγεί στην οριστική απώλεια της Ελλάδας, σε μια «Ελλάδα χωρίς ‘Ελληνες», όπως προβλέπουμε όχι εμείς, αλλά το ίδιο το ΔΝΤ, μιλώντας για μακροπρόθεσμα «εξαιρετικά μη βιώσιμο χρέος».

Πίσω από το πρόγραμμα καταστροφής

Η Ελλάδα χρησιμοποιήθηκε ως αποδιοπομπαίος τράγος, ως φόβητρο και ως πειραματόζωο για σκοπούς σημασίας πολύ μεγαλύτερης της ίδιας της χώρας, σκοπούς που έχουν να κάνουν με την καταστροφή των δημοκρατικών στοιχείων των ευρωπαϊκών κρατών και της ΕΕ, του ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους, σκοπούς γεωπολιτικούς (τον έλεγχο μιας περιοχής μεγάλης στρατηγικής σημασίας στην Αν. Μεσόγειο) και σκοπούς ιδεολογικούς.

Η αρχαία Ελλάδα υπήρξε το σύμβολο της ελευθερίας, η «μητέρα» του Λόγου και της δημοκρατίας. Στη νεώτερη εποχή, το ελληνικό εθνικό σχέδιο ήταν ένα σχέδιο κατ’ εξοχής αντίστασης, «ανυπακοής» στους απολυταρχισμούς. ‘Όπως έγινε με την εθνική επανάσταση του 1821, «αστραπή» στη νύχτα της ευρωπαϊκής Ιεράς Συμμαχίας, και γι΄αυτό πηγή έμπνευσης για τα λαμπρότερα πνεύματα του 19ου αιώνα, τον Ουγκώ, τον Πούσκιν, τον Μπάυρον, τον Ντελακρουά και πολλούς άλλους. ‘Όπως και με την ελληνική αντίσταση στον Χίτλερ και τον Μουσολίνι (1940 – 45), τη μακράν σημαντικότερη (σχετικά με το μέγεθος της χώρας) σε όλη την κατεχόμενη Ευρώπη.

Είναι λοιπόν απολύτως φυσικό για τους εκπροσώπους του νέου Ολοκληρωτισμού να θεωρούν συμβολικά τους ‘Ελληνες και το ελληνικό πνεύμα ως τον πρώτο και μεγαλύτερο εχθρό τους! Είναι εντελώς φυσικό να θεωρούν συμβολικά ως τη σημαντικότερη τη νίκη τους στη γη της Παλλάδας, εδώ που δίδαξε ο Πρωταγόρας και κυβέρνησε ο Περικλής, εδώ που λειτούργησε για πενήντα χρόνια το πιο προχωρημένο και αυθεντικό δημοκρατικό πείραμα σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας.

Οι «διασώσεις» της Ελλάδας υπήρξαν στην πραγματικότητα ένα παγκόσμιας σημασίας πείραμα για την καταστροφή ενός ιστορικού έθνους, του κοινωνικού κράτους και της δημοκρατίας στην Ευρώπη, για την αρπαγή του ελληνικού κράτους από την παγκόσμια δικτατορία του χρηματιστικού κεφαλαίου μέσω των Δανειστών και σε συμμαχία με τη γερμανική ηγεσία, ανάλογη εκείνης που συνήψε ο Γερμανός Φάουστ με τον Διάβολο του Χρήματος.

Η πρώτη «σκηνή» αυτής της τραγωδίας ήταν η υπογραφή της πρώτης Δανειακής και του πρώτου Μνημονίου το 2010. Η δεύτερη ήταν η «αναδιάρθρωση» του ελληνικού χρέους το 2011 – 12 (PSI), η πρώτη αναδιάρθρωση χρέους στην παγκόσμιο ιστορία που έγινε εις βάρος του οφειλέτη. Η τρίτη ήταν η «εκτέλεση» της Ελλάδας και της εκλεγμένης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – Αν.Ελλ. το πρώτο εξάμηνο του 2015. Τους έλειωσαν κυριολεκτικά σαν σκουλήκια.

Γι’ αυτή την τελευταία περίπτωση, έχουμε πλέον δύο ντοκουμέντα κολοσσιαίας σημασίας. Την ταινία του Κώστα Γαβρά «Ενήλικοι στο δωμάτιο» και τις μαγνητοφωνήσεις του Eurogroup, του συμβουλίου των Υπουργών Οικονομικών της ευρωζώνης, που έκανε το 2015 ο Γιάνης Βαρουφάκης. Τα ντοκουμέντα αυτά δεν φωτίζουν μόνο το τι έγινε στην Ελλάδα, μας επιτρέπουν να αντιληφθούμε σε βάθος της δομή του σύγχρονου, αναδυόμενου Ολοκληρωτισμού. Στο επόμενο άρθρο μας θα σταθούμε στα κύρια συμπεράσματα από αυτά.

Δημοσιεύτηκε στο slpress.gr

Πηγή: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΟΠΟΥΛΟΣ


Δρόμος ανοιχτός

Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου