Του Περικλή Δανόπουλου

Σε καθημερινή βάση ο πολίτης της σε καραντίνα ευρισκόμενης χώρας βρίσκει μπροστά του το catch-22 ή ένα διαρκή φαύλο κύκλο ενοχοποίησης.

Παράδειγμα : Πρέπει να πληρώσω τον λογαριασμό της ΔΕΗ. Αναγκαστικά μεταβαίνω στην τράπεζα, με τα απαραίτητα δικαιολογητικά ως προς την μετακίνηση έγγραφα. Έξω από την τράπεζα, έχει σχετική πολυκοσμία, με τις απαιτούμενες αποστάσεις μεν, αλλά πολυκοσμία.

Είναι εξαιρετικά πιθανό, να καταφτάσει κάποιο βαν με δημοσιογράφο από το Χ κανάλι ( στο οποίο βαν ειρήσθω εν παρόδω μπορούν να συνωστίζονται ο δημοσιογράφος και κανα δύο τεχνικοί, γιατί οι άνθρωποι των media δεν κολλάνε και δεν μεταδίδουν τον ιό, όλοι το ξέρουν αυτό) και να αρχίσει η ανάκριση. "Εσείς γιατί είστε εδώ, δεν μπορείτε να το κάνετε από το σπίτι σας μέσω Η/Υ ; ", "γιατί δεν πειθαρχείτε, γιατί δεν έχετε αίσθηση της ατομικής ευθύνης ;" και λοιπά .

Μα θα πει κάποιος "εγώ δεν έχω λεφτά στον λογαριασμό μου, ούτε πιστωτική κάρτα, γιατί έτσι επιθυμώ" ....Ο δημοσιογράφος θα συνεχίσει το bullying .... "κοιτάτε τον εαυτό σας και δεν σκέπτεστε τις συνέπειες για το κοινωνικό σύνολο" ...

Εγώ θα νοιώθω ήδη άσχημα, το πρόσωπό μου θα μοστράρει στις ειδήσεις , πιθανότατα με μια λεζάντα ''οι απείθαρχοι και παρτάκηδες Έλληνες, που θέλουν βούρδουλα''.

Ετοιμάζομαι να φύγω, αλλά πριν κάνω ένα βήμα σκέφτομαι ότι η ΔΕΗ δεν χαμπαριάζει από κορονοϊούς, γιατί εκεί δεν υφίσταται ατομική ή συλλογική ευθύνη και κόβει κανονικά το ρεύμα κι εγώ συνεχίζω να παραμένω στην ουρά, έχοντας πειστεί ότι εξ αιτίας μου και των υπολοίπων που περιμένουμε, μπορεί αύριο να βγει ο στρατός στους δρόμους.

Για τα Supermarkets και τον συνωστισμό για να ψωνίσεις τρόφιμα, ενώ μπορείς να παραγγείλεις και να σου έρθουν σπίτι μετά από πέντε ημέρες, δεν γράφω γιατί ήδη αρχίζω και θυμώνω με το πόσο αμετανόητος παρτάκιας είμαι που δεν μπορώ να αντέξω χωρίς ηλεκτρικό και χωρίς φαϊ για πέντε ημέρες ...