Του Περικλή Δανόπουλου

Και να λοιπόν που φτάσαμε στην ώρα της κρίσης. Την ώρα που η κοινωνία ξαναβγαίνει σταδιακά από το καβούκι της, άλλοτε με φοβικά σύνδρομα και άλλοτε με αισθήματα οργής για όσα προηγήθηκαν . Δεν θα πρόκειται για επιστροφή στην κανονικότητα, αλλά για ηθελημένη ή αθέλητη προσαρμογή στα νέα δεδομένα.

Ο κόσμος δεν θα είναι αυτός που γνωρίζαμε, αλλά έτσι κι αλλιώς ο προηγούμενος κόσμος, δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια φούσκα γεμάτη με αυταπάτες. Αυταπάτες για κάποιους που νόμιζαν ότι περνούσαν καλά, αυταπάτες για κάποιους που δεν περνούσαν καλά αλλά ήταν βέβαιοι ότι ήταν παροδικό, αυταπάτες γιά όσους πίστευαν ότι θα υπάρξει οργανωμένη αντίδραση στην καταδυνάστευση των λίγων απέναντι στους πολλούς.

Ο κορονοϊός, ήταν η βίαιη προσαρμογή στην πραγματικότητα. Στην πραγματικότητα που ξεσκέπασε την ανικανότητα της κοινωνίας να παράξει κοινά συμπεράσματα, να οδηγήσει στην συναντίληψη. Γιατί φαίνεται ξεκάθαρα ότι τόσο καιρό κάποιοι μας εκπαίδευαν ήπια να γίνουμε πειθήνιοι και υπάκουοι, αλλά κάπου αυτό αποτύγχανε. Ώσπου εισήγαγαν τον φόβο, τον τρόμο μπροστά στο άγνωστο, εκμεταλλευόμενοι άριστα ένα τυχαίο ( ; ) γεγονός όπως ένας νέος κίνδυνος για την υγεία.

Ο κορονοϊός δεν ήταν μια σύγχρονη πληγή του Φαραώ για αυτή την κυβέρνηση των τυχοδιωκτών. Ήταν ευλογία, γιατί με απλές και συνοπτικές μεθόδους, έκρυψε τη γύμνια τους και τους ανέδειξε σε σωτήρες.Και μάλιστα με το παραμυθάκι του όλοι μαζί, αυτό που παίζεται στην χώρα όταν τελειώνουν τα επιχειρήματα. Σωτηρία για τους οπορτουνιστές της εξουσίας,απρόσμενη συναίνεση και αποδοχή που είναι έτοιμοι να μετατρέψουν σε εκλογικά οφέλη.

Μάστιγα και μάλιστα τεράστια υπήρξε για όσους βρίσκονται στην σκοτεινή πλευρά της σελήνης, γι αυτούς που είναι αντίθετοι στο εξουσιαστικό σύστημα. Γιατί ούτε ακόμα και σε περιόδους κρίσης, ( διότι κρίση υφίσταται και είναι πολυεπίπεδη), μπόρεσε να υπάρξει συναίνεση και συνεννόηση . Ούτε το μέτωπο της κοινής λογικής της αποδοχής των μέτρων, ούτε οι ριζοσπαστικοποιημένοι αντάρτες κατά της μάσκας, μπορούν να απαντήσουν πειστικά στο μεγάλο ερώτημα.

Τι έκαναν ακριβώς για να αντισταθούν σε αυτό τον τυφώνα που ξέραμε ότι θα μας χτυπήσει; Στις καταιγίδες που κατέστρεφαν την δημόσια υγεία, παιδεία, μεταφορές, πως ακριβώς αντιστάθηκαν;

Όπως ΟΛΟΙ μας, έδρασαν με γραπτα....σωστά ή λάθος , στοχευμένα ή άστοχα, γράφαμε και μετά ολοκληρώσαμε το έργο μας, τέλειωσαν και οι ευθύνες μας. Πράξεις απειροελάχιστες και άπειρες δικαιολογίες, για την απραξία μας για την οποία έφταιγαν πάντα κάποιοι άλλοι. Μόνο γραπτά, έπεα πτερόεντα ,καμία λογική και καμία αντίληψη πως πυροβολώντας αυτόν με τον οποίο απλά διαφωνούμε, ουσιαστικά πυροβολούμε τα πόδια μας.

Η επόμενη ημέρα δεν θα κριθεί ούτε από την ποιότητα της μάσκας που θα φορέσουμε, ούτε από το αν δεν θα την φορέσουμε. Το διακύβευμα είναι η συνοχή της κοινωνίας, που ακόμα και αν δεν απειλείται από την εξουσία, απειλείται από εμάς τους ίδιους και τις εμμονές μας. Και συνοχή σημαίνει αποδοχή των διαφορών, διάλογος, κατανόηση και αντίληψη για το ποιά είναι η πραγματική απειλή. Τόσο απλά...