Του Δημήτρη Σπάθα
« Πράγματι το σημερινό δίλημμα είναι αντικειμενικά τρομακτικό και ψυχολογικά αφόρητο: η ειρήνη σημαίνει για την Ελλάδα δορυφοροποίηση και ο πόλεμος σημαίνει συντριβή. Η υπέρβαση του διλήμματος αυτού, η ανατροπή των σημερινών γεωπολιτικών και στρατηγικών συσχετισμών, απαιτεί ούτε λίγο ούτε πολύ την επιτέλεση ενός ηράκλειου άθλου, για τον οποίον η ελληνική κοινωνία, έτσι όπως είναι δεν διαθέτει τα κότσια…»
(Π. Κονδύλης: Θεωρία του πολέμου, Θεμέλιο, Αθήνα, 1997, σελ 410-411)
Αυτά έγραφε το 1997 ο Παναγιώτης Κονδύλης, αποκλεισμένος από το ελληνικό πολιτικό και πανεπιστημιακό κατεστημένο. Μια τόσο εμβριθής και κυριολεκτούσα πολιτική και κοινωνιολογική κατάφαση, την οποία αντιμετωπίζουμε τούτες τις μέρες, αλλά και στα επόμενα χρόνια. Ας δούμε λίγο πιο μακριά στον ορίζοντα…
Έπειτα από συνεχή βομβαρδισμό της κοινής γνώμης από τα μμε, με κατακλείδα «τι θέλετε να κάνουμε, πόλεμο;» ή το πώς θα αποφύγουμε το περίφημο «θερμό επεισόδιο» βγήκε και η σχετική «δημοσκόπηση». Το 70% των Ελλήνων τάσσεται, λέει, «υπέρ της επιδίωξης έναρξης διαλόγου με την Τουρκία για αποκλιμάκωση της έντασης» με την ίδια ακριβώς σειρά των λέξεων, όπως την προφέρουν καθημερινά τα μμε! Από μηδενικές έως ελάχιστες είναι οι φωνές, που ακούγονται από τα μμε, όσων έχουν να συνεισφέρουν κάποια διαφορετική άποψη. Από την πρόσφατη δήλωση του πρωθυπουργού, ο οποίος μίλησε για έναρξη διαλόγου με την Τουρκία, αν αποσυρθεί το Oruc Reis, δεν αναφέρεται ότι ο «διάλογος» θα αφορά αποκλειστικά την υφαλοκρηπίδα! Εκείνο που αφήνεται να υπερίπταται είναι ότι «είμαστε έτοιμοι για διάλογο» δηλαδή για διαπραγματεύσεις. Και επειδή εμείς δεν ζητάμε τίποτα από την Τουρκία, ενώ αυτή ζητά τα πάντα, αναρωτιέται κανείς τι σημαίνει διάλογος-διαπραγματεύσεις;
Η δύναμη της ιστορίας αφορά τη βοήθεια που προσφέρει στον άνθρωπο να αντιμετωπίζει την εμπειρική βιολογική αίσθηση του χρόνου, να αποκτά συνείδηση πως αυτό που συμβαίνει σήμερα, προέρχεται από το παρελθόν. Ένα παρελθόν πολιτικών και οικονομικών επιλογών, αποφάσεων παραλείψεων και λαθών. Κάτω από ένα τέτοιο πρίσμα, οι κοινωνίες, τα άτομα και οι οποιεσδήποτε συλλογικότητες μπορούν να δούν προς ποια κατεύθυνση οδεύει το παρόν και πως περίπου προδιαγράφεται το μέλλον. Τότε μπορεί να αντιδράσει η και να μην αντιδράσει. Πρέπει όμως να ξέρει!
1821-2021 Διακόσια χρόνια έναρξης Ελληνικής Επανάστασης
1922-2022 - Εκατό χρόνια από την Μικρασιατική Καταστροφή
1923-2023 - Εκατό χρόνια από την Συνθήκη της Λωζάνης
«Είμαστε αποφασισμένοι να φτάσουμε στο 2023, όταν θα γιορτάσουμε την 100ή επέτειο της δημοκρατίας μας, ως μια ισχυρότερη, πιο ανεξάρτητη και πιο ευημερούσα χώρα από οικονομική, στρατιωτική, πολιτική και διπλωματική άποψη». Ερντογάν, 7-9-2020
Στην περιοχή μας η Ιστορία συνεχίζει να γράφεται με υλικά μεγάλης διάρκειας..
Τουρκικός επεκτατισμός-ελληνική αντίσταση δεν θα εξαλειφθεί παρά μόνο αν σιγήσει κάποτε ο τουρκικός επεκτατισμός ή αν εξαλειφθεί κάθε απόπειρα αντίδρασής μας και αυτό ακριβώς μας καλούν να πράξουμε οι οπαδοί της ιστορικής αμνησίας.
Από το 1922 τίποτα δεν τέλειωσε και όλα ήταν σε εξέλιξη. Νομίζαμε ότι είχε τελειώσει και ασχολούμασταν με τα δικά μας, αλλά αυτό αναβίωσε στην Κύπρο το 1974 και επεκτεινόταν ραγδαία στο Αιγαίο. Από το 1922 μέχρι το 1974 το τουρκικό κεμαλικό κράτος βρισκόταν σε έντονη ανασυγκρότηση και δημιουργούσε το τουρκικό έθνος, με τις γενοκτονίες Αρμενίων και Ελλήνων και με τον εκτουρκισμό των μουσουλμανικών πληθυσμών. Αυτοί δεν γνώρισαν καταστροφές από τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο, ούτε πέρασαν έναν καταστρεπτικό εμφύλιο. Ήσαν οι επιτήδειοι ουδέτεροι!
Εμείς φάγαμε στην πλάτη την εποχή των μνημονίων και μας έριξαν μια κατηγορία.
Αυτό το κεμαλικό τουρκικό κράτος, παρέλαβε ο Ερντογάν για να το οδηγήσει στα «ιστορικά πεπρωμένα» του νέο-οθωμανισμού. Ο ιστορικός συγχρωτισμός της ιθύνουσας τουρκικής ελίτ με τους γερμανούς εθνικιστές και ναζιστές δίδαξε και διδάχθηκε πώς να χρησιμοποιεί την δύναμη για την δημιουργία του τουρκικού «ζωτικού χώρου» στο όνομα της «γαλάζιας πατρίδας» η οποία δεν του ανήκει και επιδιώκει πλέον τη λεηλασία της. Αρωγός του η αναθεώρηση της ιστορίας με το μεγάλο ψέμα, που ακολουθείται παράλληλα με την καταστρατήγηση των διεθνών συμφωνιών και του διεθνούς δικαίου κάθε μορφής.
Η διαρκής μόχλευση του διεθνούς δικαίου από τις «Μεγάλες Δυνάμεις» για την υποστήριξη κάθε φορά των δικών τους κρατικών και ιδιωτικών συμφερόντων, άνοιγε πάντοτε στην ιστορία το δρόμο του πολέμου και της υποταγής των μικρότερων κρατών. Με αυτά κι εκείνα γέμισαν με χιλιάδες νεκρούς, χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες τη Μεσόγειο, όπου οι λυγμοί της δεν έχουν τελειωμό. Νεοεισερχόμενος μαθητής τους ο Ερντογάν προβάλλει ως νέος πορθητής, εμπνεόμενος από ιστορικές τουρκικές σφαγές τις οποίες θριαμβευτικά ανασύρει και εξαπολύει καθημερινά.
Γιατί όχι, ένας νέος δυναμικός ιμπεριαλιστής διεκδικεί την εγγραφή του στο κλειστό κλάμπ των επαγγελματιών του είδους. Γνωρίζει ότι η Τουρκία, βρίσκεται στο κέντρο του νέου «δρόμου του μεταξιού» από την Ανατολική Ευρώπη-Ρωσία μέχρι την Κίνα. Έγινε πολύφερνη νύφη την οποία διεκδικούν Ανατολή και Δύση. Στο μεταξύ ενδιαφέρεται άμεσα να μην της δημιουργεί εμπόδια μια μικρή αλλοπρόσαλλη και φοβική Ελλάδα. Πέρασαν διακόσια χρόνια από την Επανάστασή μας όπου άρχισε η έξοδός μας από την Οθωμανική αυτοκρατορία, τώρα μας θέλουν πάλι πίσω, ίσως με πιο σύγχρονη κι εκλεπτυσμένη μορφή. Εκατό χρόνια πλησιάζουν από τη Συνθήκη της Λωζάνης, την οποία πλέον θεωρούν «άδικη» για την Τουρκία. Στη διάρκεια αυτής της εκατονταετηρίδας δεν είναι και λίγα τα ανατρεπτικά, της Συνθήκης, γεγονότα που έχει πράξει η Τουρκία! (Ίμβρος και Τένεδος, Κωνσταντινούπολη 1955, Κύπρος 1974, εισβολή στη Συρία 2018, είναι μόνο μερικά απ’ αυτά) και με την εκκωφαντική σιωπή, αν όχι υποστήριξη, των «Μεγάλων Δυνάμεων» αλλά και με παρατηρητή το ελληνικό πολιτικό κατεστημένο. Η Τουρκία καταφέρνει είτε την περίοδο του «ψυχρού πολέμου» είτε την μετέπειτα εποχή ως τα σήμερα, να αυξάνεται και να δυναμώνει, να χειρίζεται αριστοτεχνικά Δύση και Ανατολή για τα δικά της συμφέροντα. Είτε κεμαλιστές είτε νέο-οθωμανιστές έχουν για όραμά τους την «Μεγάλη Τουρκία» κι ο λαός τους ακολουθεί πιστά όπως φαίνεται.
Έχουμε μπλέξει πολύ άσχημα. «Ο απλός κόσμος δεν μπορεί να καταλάβει ότι όλα μπορούν να συμβούν» έγραφε η Άννα Άρεντ, αναφερόμενη, στο πως και το γιατί του εβραϊκού ολοκαυτώματος. Μια ενδεχόμενη μελλοντική σωτηρία του ελληνισμού σε Ελλάδα και Κύπρο, ίσως να μπορεί να αναζητηθεί στην αφύπνιση από έναν παρασιτικό και παραλυτικό εναγκαλισμό από τα ναρκωτικά μιας ψευδεπίγραφης ήσυχης και «ειρηνικής» επιβίωσης. Ο φόβος, η απογοήτευση, η απελπισία που τροφοδοτούνται καθημερινά από ψεύτικα πρότυπα μιας μικρής ή μεγαλύτερης κατανάλωσης προϊόντων, οδηγούν στην μετατροπή μας σε υποταγμένα και φοβισμένα ανθρωπάκια, έρμαιο στα χέρια του κάθε Ερντογάν και των Δυτικών «φίλων» μας, αλλά και των Eλλήνων διαχειριστών της όποιας κυβερνητικής εξουσίας. Το πρόβλημά μας σίγουρα δεν είναι η «αντίσταση στη μάσκα» ώστε να σπαταλάμε τις δυνάμεις μας σε αμφίβολης κατεύθυνσης κινητοποιήσεις. Η Μεγάλη Αντίσταση είναι το ζητούμενο, αλλά πρώτα πρέπει να καταλάβουμε ποια είναι αυτή! Αφού απαντήσουμε στο μεγάλο ιστορικό ερώτημα που τίθεται σήμερα μπροστά μας.
Έχουμε λόγο ύπαρξης ως Αυτόνομη-Ανεξάρτητη κρατική οντότητα, ως Δημοκρατική Πολιτεία, ως φορείς και κληρονόμοι ενός μεγάλου διαχρονικού Ελληνικού πολιτισμού;
Αυτό χρειάζεται να αποδείξουμε στον εαυτό μας και στη διεθνή κοινότητα. Κάτι τέτοιο δεν είναι αυτονόητο γιατί ήδη έχουν αρχίσει να μας χαρακτηρίζουν ως «failed state” η «wrong state» μια και οι οικονομικές μας επιδόσεις στα χρόνια του Νεοελληνικού μας κράτους δεν μας επέτρεψαν να ανταγωνιζόμαστε ικανοποιητικά τους άλλους και να ζούμε με δάνεια. Αν και ξέρουμε τον ένοχο και την αιτία γι αυτό, έχουμε να επιδείξουμε στην ανθρωπότητα τα τελευταία χρόνια, δύο Νόμπελ ποίησης (Σεφέρης, Ελύτης) και έναν από τους μεγαλύτερους ποιητές του κόσμου (Κωνσταντίνος Καβάφης).
Κάποιοι θα γελάσουν, ίσως το θεωρήσουν αφελές. Η κρυμμένη Ελλάδα του πολιτισμού πρέπει να βγεί στην επιφάνεια μιάς άνυδρης πολιτιστικά Ευρώπης, η οποία δεν μπορεί να επισείει τα στεγνά οικονομικά συμφέροντα ως ιδανικά της ανθρωπότητας. Ο καθείς και τα όπλα του (Ελύτης).
Αν μπορέσουμε να αγαπήσουμε και να κλάψουμε για την ομορφιά της πατρίδας μας, για ότι συμβολίζει τούτο το χώμα που πατούμε, αυτές οι θάλασσες που μας τριγυρίζουν, όπως έκανε για μας ο Ελύτης. Αν μπορέσουμε να κρατήσουμε γερά στους αγκώνες μας «αυτό το πέτρινο κεφάλι» του Σεφέρη, αν επιστρέψουμε στο λιτό και απέριττο της ελληνικής ορθοδοξίας, τότε ίσως υπάρχει ελπίς. Αν αντισταθούμε πεισματικά στις ελληνομηδενιστικές θεωρίες εγχωρίων διανοουμένων, που δεν έχουν ούτε ιερό ούτε όσιο, που δεν ξέρουν που πατούν και που πηγαίνουν, αν αρχίσουμε να σκεφτόμαστε συλλογικά, πολλοί ή λίγοι, αν ομονοήσουμε στα πιο βασικά τώρα, ίσως υπάρχει ελπίς.
Αυτά όμως πρέπει να τα γνωρίσουν και οι χιλιάδες νέοι επιστήμονες που τους σπουδάσαμε και σήμερα προσφέρουν για τις ευρωπαϊκές και παγκόσμιες κοινωνίες τις ικανότητες και δεξιότητές τους με μεγάλη επιτυχία. Το γεγονός ότι δεν μπορέσαμε να έχουμε ως ελληνική κοινωνία, κράτος αντίστοιχο της ιστορίας και των ατομικών ικανοτήτων μας, ας μας προβληματίσει βαθειά, ώστε να μην στέργουμε στην κατάλυσή του με κάθε τρόπο.
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου