Καθότι οι αιτίες για το ξέσπασμα των πυρκαγιών είναι γνωστές, θα περίμενε κάποιος οι ελληνικές κυβερνήσεις να είχαν επενδύσει πολύ περισσότερα σε ενέργεια και χρήμα στην πρόληψη και όχι στην κατάσβεση.

Είναι προφανές ότι τα μέσα για την κατάσβεση μιας πυρκαγιάς κοστίζουν πολύ περισσότερο από τις προληπτικές δράσεις. Επιπρόσθετα, όπως αποδείχτηκε στις πρόσφατες πυρκαγιές, όσα μέσα πυρόσβεσης κι αν διαθέτουμε, δεν θα είναι αρκετά για να αντιμετωπίσουν πυρκαγιές που τυχαία ή όχι ξεκινούν συντονισμένες. Αυτή είναι η βάση της απάντησης στο ερώτημα γιατί καιγόμαστε, με τον τρόπο που καιγόμαστε…

Για να οικοδομηθεί όμως μια πολιτική πρόληψης των πυρκαγιών υπάρχουν κάποιες προϋποθέσεις:

 -Ύπαρξη Κτηματολογίου και σαφών δασικών χαρτών.

-Οι σαφείς δασικοί χάρτες δίνουν νόημα και στη συνταγματική απαγόρευση αλλαγής χρήσης γης στα καμένα.

-Δρακόντειες ποινές στους καταπατητές και εμπρηστές (που συνήθως συνδέονται άμεσα).

-Επιστημονική φροντίδα των δασικών εκτάσεων, ώστε να περιοριστούν στο ελάχιστο συνέπειες από τις όποιες τυχαίες ή φυσικές πυρκαγιές.

Οι ελληνικές κυβερνήσεις (η σημερινή και οι προηγούμενες) ουδέποτε αντιμετώπισαν με τη δέουσα σοβαρότητα το θέμα της πρόληψης των πυρκαγιών. Αντίθετα, νομοθέτησαν και νομοθετούν με τρόπους που δημιουργούν κίνητρα για εμπρησμούς.

Σε μια εποχή που το φαινόμενο της κλιματικής αλλαγής αρχίζει και γίνεται αντιληπτό από τις ανθρώπινες αισθήσεις (και όχι μόνο από τα επιστημονικά όργανα) σε βαθμό που η επιστημονική κοινότητα έχει υιοθετήσει τον όρο «κλιματική κρίση», οι πυρκαγιές του μέλλοντος θα είναι ακραία καταστροφικές.

Είναι λοιπόν προφανές ότι η μόνη μάχη που μπορεί να κερδηθεί με τις πυρκαγιές είναι αυτή της πρόληψής τους. Σε κάθε άλλη περίπτωση, η «ηρωική μάχη» της κατάσβεσης θα ολοκληρωθεί όταν η φωτιά κάψει ό,τι βρει στο διάβα της και σβήσει στη θάλασσα, όπως συνέβη πρόσφατα στην Εύβοια…