Τι σηματοδοτεί η απόφαση του «ακέφαλου» Βερολίνου να καθυστερήσει την έγκριση του αγωγού NordStream2;
Του Θέμη Τζήμα
Μέσα σε συνθήκες ενεργειακής κρίσης (παρεμπιπτόντως, ο όρος “κρίση” χρησιμοποιείται εξαιρετικά επιλεκτικά από τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης) οι αρχές της Γερμανίας επέλεξαν να προβούν σε καθυστέρηση έγκρισης του αγωγού NordStream2, επικαλούμενες λόγους σχετικούς με την αδειοδότηση των γερμανικών εταίρων στην κοινοπραξία του αγωγού.
Το κόμμα των Πρασίνων, το οποίο πρωταγωνιστεί στον αντιρωσισμό εντός Γερμανίας (μέχρι του σημείου, η επικεφαλής του να παρευρίσκεται σε ουκρανικά χαρακώματα κατά την προεκλογική περίοδο) επικρότησε την εν λόγω κίνηση. Πέρα από τους λόγους τους οποίους επικαλέστηκε το γερμανικό κράτος καθίσταται προφανές, πως η νέα, υπό διαμόρφωση, κυβερνητική κατάσταση στην Γερμανία βρίσκεται σε αναζήτηση μιας νέας ανατολικής πολιτικής, ταλαντευόμενη μεταξύ αναγκαστικής εταιρικότητας με τη Ρωσία και αμερικανόπνευστης αντιπαλότητας.
Η εν λόγω ψηφίδα είναι σημαντική εξαιτίας του ότι φορτώνει τον λογαριασμό της ενέργειας για εμάς τους Ευρωπαίους, λίγες μάλιστα μέρες μόνο αφότου ο πρόεδρος της Ρωσίας ξεκαθάρισε στον πρόεδρο της Λευκορωσίας ότι παρά την συμμαχία τους, ο τελευταίος δεν δύναται να παίζει παιχνίδια με την τροφοδοσία της κεντρικής Ευρώπης, με ρωσικό αέριο.
Επιπλέον προστίθεται σε μια αναζωπυρωμένη ένταση, η οποία εκ νέου δείχνει να περικυκλώνει την Ρωσία. Η όξυνση μεταξύ Αζερμπαϊτζάν και Αρμενίας, συνεπάγεται αίτημα της τελευταίας για ρωσική συνδρομή, προς το παρόν διπλωματική αλλά πιθανώς και στρατιωτική. Η Ρωσία προφανέστατα δεν θέλει να εμπλακεί σε μία αντιπαράθεση με το Αζερμπαϊτζάν και με τους συμμάχους του από την μια αλλά και από την άλλη δεν μπορεί να κρατά κοντά της την Αρμενία επ’ αόριστον αν σφυρίζει αδιάφορα όταν η τελευταία χρειάζεται στρατιωτική συνδρομή. Εξ ου και προσπαθεί να σβήνει φωτιές, σε ένα μέτωπο το οποίο πολύ δύσκολα αποκλιμακώνεται σε βάθος χρόνου, όπως όλα δείχνουν.
Ταυτοχρόνως, η κρίση Πολωνίας-Λευκορωσίας, με την πρώτη να καλεί σε ΝΑΤΟϊκή συνδρομή, επίσης εντείνει την πίεση στην Μόσχα. Από την μια, οι σκηνές ανθρωπιστικής κρίσης με εγκλωβισμένους στα σύνορα, από την άλλη οι πυροβολισμοί στην μεθόριο, προδίδουν ένα παιχνίδι τόσο της Πολωνίας, όσο και της Λευκορωσίας, για τη δημιουργία τετελεσμένων όχι τόσο της μίας απέναντι στην άλλη, όσο επί των συμμάχων τους.
Και τέλος, τα δυτικά μέσα ενημέρωσης ανακινούν καθημερινώς, εκ νέου ειδήσεις για κινήσεις ρωσικών στρατευμάτων στα σύνορα με την Ουκρανία, την ίδια στιγμή, που Ρεπουμπλικάνοι (και όχι μόνο) βουλευτές θέτουν μετ’ επιτάσεως το ζήτημα της ένταξης της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ. Οι πιθανότητες είναι ότι κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί, ωστόσο δεν πρέπει να λανθάνει της προσοχής μας ότι μέσα στην Ουάσιγκτον, τόσοι πολλοί δείχνουν τόσο αποφασισμένοι να πατήσουν τις κόκκινες γραμμές της Μόσχας. Μεταφορά ΝΑΤΟϊκών στρατευμάτων και κυρίως πυραύλων δίπλα στα σύνορα της Ρωσίας, θα αναγκάσουν την τελευταία να αντιδράσει δυναμικώς και μάλλον προληπτικώς.
Πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα χορογραφία: ενώ ο πρόεδρος των ΗΠΑ δείχνει να επιθυμεί αποκλιμάκωση με την Κίνα (και αυτή αμφίβολη βέβαια), η ένταση η οποία αφορά άμεσα ή έμμεσα την Ρωσία κλιμακώνεται. Δεν πρόκειται μάλιστα για καινούργια κατάσταση: περιοδικώς, και σίγουρα τουλάχιστον μια φορά κατ’ έτος, οι σχέσεις των ΗΠΑ με την Ρωσία οξύνονται, αγγίζουν συγκρουσιακό όριο και (μέχρι σήμερα) αποκλιμακώνονται στη συνέχεια, αλλά πάντοτε σε ένα νέο, χειρότερο ως προς το αμέσως προηγούμενο, σημείο.
Μοιάζει με επιλογή εξάντλησης της Ρωσίας, χωρίς να παίρνει η τελευταία αφορμή ευθείας αντιπαράθεσης. Το ένα ερώτημα είναι αν ο ίδιος ο πρόεδρος των ΗΠΑ ελέγχει τις δυνάμεις οι οποίες προωθούν μια τέτοια στρατηγική ή αν σύρεται και αυτός. Το δεύτερο είναι αν και πότε, η διαδικασία κλιμάκωσης και αποκλιμάκωσης θα εκτροχιαστεί. Η διαρκής επιδείνωση των διαύλων επικοινωνίας και το έλλειμμα αξιοπιστίας, η ταυτόχρονη συντήρηση παραλλήλως τουλάχιστον τριών θερμών μετώπων με εν δυνάμει παγκόσμιες συνέπειες και η εντεινόμενη στρατιωτικοποίηση κάθε σχεδόν διεθνούς κρίσης που εμπλέκει τις ΗΠΑ και την Ρωσία θέτουν σε διακινδύνευση την παγκόσμια ασφάλεια και ειρήνη. Το παιχνίδι στα όρια, εύκολα μπορεί να τα παραβιάσει.
Πηγή: ΚΟΣΜΟΔΡΟΜΙΟ
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου