Του Δημήτρη Κωστάκου
Νέα περίοδο εγκλωβισμού των εργαζομένων ακόμα και μετά την υγειονομική κρίση, σήμανε η εφαρμογή της νομοθετικής εργαλειοθήκης της κυβέρνησης στα εργασιακά και το ασφαλιστικό.
Οι διαδοχικές κυβερνητικές πρωτοβουλίες, δημιουργούν έναν φαύλο κύκλο φτώχειας, αφυδάτωσης στοιχειωδών δικαιωμάτων και απομόνωσης της συνδικαλιστικής δράσης, ανοίγοντας παράλληλα την κερκόπορτα για την είσοδο ιδιωτικών συμφερόντων στον πυρήνα του κοινωνικού κράτους.
Μετά από μια δεκαετία απαξίωσης της εργασίας και της κοινωνικής ασφάλισης στο όνομα των μνημονίων, με την κοινωνία να δέχεται τα διαδοχικά κύματα των συνεπειών της πανδημίας, η κυβέρνηση προχώρησε στη δημιουργία ενός νομοθετικού πλαισίου, το οποίο με υπερηφάνεια χαρακτήρισε «χρήσιμο εργαλείο στα χέρια των εργαζομένων».
Ωστόσο, οι αρμόδιοι είχαν ένα… πρόβλημα για κάθε λύση και τελικά οι εργαζόμενοι έμειναν κυριολεκτικά με το… «χρήσιμο εργαλείο» στο χέρι.
Ο εργασιακός νόμος, αποδυνάμωσε τη διαπραγματευτική δυνατότητα του εργαζόμενου στέλνοντας τον για απευθείας διαπραγμάτευση με την εργοδοσία σχετικά με τον χρόνο εργασίας.
Ακρωτηρίασε τη συνδικαλιστική δράση, χαρακτηρίζοντας παράνομη ακόμη και την απεργιακή περιφρούρηση, ενώ αλλοίωσε τον τρόπο διεξαγωγής των συλλογικών διαδικασιών, απαιτώντας την ηλεκτρονική καταγραφή των συνδικαλισμένων.
Επίσης, έδωσε το πράσινο φως στους μεγαλοεργοδότες να απασχολούν το προσωπικό των επιχειρήσεων τους τις Κυριακές, καθιστώντας ταυτόχρονα φθηνότερη την υπερωριακή εργασία.
Επιπλέον, με αφορμή την πανδημία, εδραιώθηκαν οι ευέλικτες μορφές απασχόλησης και η αναστολή συμβάσεων εργασίας, η οποία μετατράπηκε σε αργία για χιλιάδες ανεμβολίαστους.
Την ίδια ώρα, η ανεργία παραμένει σε υψηλά επίπεδα καθώς ξεπερνά το 13% -με τους υποαπασχολούμενους και όσους βρίσκονται σε αναστολή σύμβασης να μην συμπεριλαμβάνονται- ενώ περισσότεροι από έξι στους δέκα ανέργους είναι μακροχρονίως άνεργοι δημιουργώντας μια δεξαμενή λιμνάζοντος ανθρωπίνου δυναμικού, το οποίο φλερτάρει επικίνδυνα με τη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό.
Όμως, αντιμέτωποι με τη φτώχεια βρίσκονται και χιλιάδες εργαζόμενοι, με έναν στους τρεις να λαμβάνει μηνιαίο μισθό χαμηλότερο από το επίδομα ανεργίας των 400 ευρώ.
Το κύμα ανατιμήσεων ήρθε να βαθύνει το κοινωνικό ρήγμα της βίαιης φτωχοποίησης των εργαζομένων.
Ενδεικτικό των εισοδηματικών πιέσεων είναι το γεγονός ότι η αγοραστική δύναμη του κατώτατου μισθού μειώθηκε κατά 10% τον Νοέμβριο, ενώ βρισκόταν ήδη κάτω από το όριο της απόλυτης φτώχειας.
Εξάλλου, πριν από το κύμα ανατιμήσεων στην ενέργεια και τα είδη πρώτης ανάγκης, ένα στα δύο νοικοκυριά δήλωνε αδυναμία να ανταποκριθεί σε έκτακτες δαπάνες, ενώ πάνω από το 35% δεν μπορούσε να καλύψει στοιχειώδεις ανάγκες.
Ορισμένοι (μεγαλο)εργοδότες αφού έλαβαν το… νομοθετικό μήνυμα της κυβέρνησης προχώρησαν στην καταπάτηση στοιχειωδών εργασιακών δικαιωμάτων και σε απολύσεις συνδικαλιστών.
Τα συνδικάτα, καταγράφουν κρούσματα σε εμποροϋπαλλήλους, διανομείς, καθαρίστριες και εργαζόμενους στην βιομηχανία.
Ο φαύλος κύκλος έγκειται στο γεγονός ότι ενώ κατά το παρελθόν οι εργαζόμενοι αντιδρούσαν ζητώντας την εφαρμογή της εργασιακής νομοθεσίας για την αντιμετώπιση της αδικίας και της εργοδοτικής αυθαιρεσίας, πλέον δεν μπορούν να το πράξουν διότι οι πιέσεις που δέχονται, προέρχονται -σε πολλές περιπτώσεις- από την ίδια τη νομοθεσία, υπό την (μόνιμη) απειλή της ανεργίας.
Οι εργαζόμενοι, κατά το παρελθόν, διεκδικούσαν την ενίσχυση του εισοδήματος τους από την εργοδοτική πλευρά. Πλέον, με βάση τις μνημονιακές προβλέψεις η αρμοδιότητα έχει μεταφερθεί στην κυβέρνηση, η οποία απέναντι στο κύμα ακρίβειας, απεφάνθη: Συμβολικού χαρακτήρα αύξηση του κατώτατου μισθού κατά…2% με πολύμηνη καθυστέρηση (από 1/1/2022), χωρίς αναδρομικότητα και επανεξέταση των κατώτατων αποδοχών εντός των επομένων μηνών!
Παράλληλα, η κυβέρνηση πιστή στη Βίβλο των νεοφιλελευθερισμού, σε κρίση επιλεκτικής αμνησίας, αγνοεί ότι τόσο το κυβερνών κόμμα όσο και όλες οι μνημονιακές κυβερνήσεις οδήγησαν την κοινωνική ασφάλιση σε πλήρη διάλυση.
Τώρα, ανάμεσα σε κροκοδείλια δάκρυα δείχνει τον δρόμο: Ιδιωτικοποίηση (έστω και έμμεση).
Η ευθύνη των εργαζομένων έχει μετατραπεί σε μονότονο όσο και κακόηχο πολιτικό ρεφρέν για τα προβλήματα στην λειτουργία του ΕΦΚΑ και την πολυετή συσσώρευση των αιτήσεων συνταξιοδότησης.
Όσο για την επικουρική ασφάλιση, θα την αποχαιρετίσουμε σε μια… σεμνή πλην συναισθηματικά φορτισμένη τελετή εξαιτίας του δημογραφικού προβλήματος, παρά το γεγονός ότι η ίδια κυβέρνηση είχε παρουσιάσει μελέτη στην οποία αποτυπωνόταν η εξασφαλισμένη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος για τις επόμενες δεκαετίες.
Τώρα, η ιδιωτικοποίηση είναι μονόδρομος, σύμφωνα με τους αρμόδιους.
Ιδιώτες στο μάνατζμεντ, στην διοικητική ιεραρχία, στην εξυπηρέτηση ασφαλισμένων, στις προμήθειες και στην διαχείριση των κεφαλαίων που θα συγκεντρώνονται από τις ασφαλιστικές εισφορές…
Ενίσχυση μεγαλοεργοδοτών του ιδιωτικού τομέα μέσω των δομών του Δημοσίου, πολιτικά φτιασιδωμένη ως «χρήσιμο εργαλείο στα χέρια των εργαζομένων».
Και πάνω από τη χώρα αναβοσβήνει σαν σε διαφημιστική επιγραφή με νέον φωτισμό η φράση του Αβραάμ Μάσλοου «Αν έχεις μόνο ένα σφυρί, τότε βλέπεις όλα τα προβλήματα σαν καρφιά».
* Αβραάμ Μάσλοου αμερικανός ψυχολόγος, καθηγητής πανεπιστημίου και κοινωνιολόγος. Έμεινε γνωστός στην ιστορία για την θεωρία της ιεράρχησης των αναγκών («Πυραμίδα αναγκών του Μάσλοου»), η οποία έχει επηρεάσει σημαντικά τον κόσμο των επιχειρήσεων. Απεβίωσε το 1970.
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου