Ανεβαίνει το θερμόμετρο της πολιτικής αντιπαράθεσης ανάμεσα στα κόμματα που διεκδικούν μια θέση στο «κέντρο». Ν.Δ., ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ αλληλοτσακώνονται και δημιουργούν κλίμα συσπείρωσης των χώρων τους, ενώ ξέρουν ότι πολλά προβλήματα δεν μπορούν να τα επιλύσουν, και κάθε παράταξη ροκανίζεται από εσωτερικές αντιθέσεις, διεργασίες και πλασαρίσματα. Εντάξει, μπαίνουμε σε μια προεκλογική χρονιά και σε ένα βαθμό είναι δικαιολογημένη η αύξηση, έστω και τεχνητά, της έντασης. Η μεν Ν.Δ. έχει να αντιμετωπίσει κυρίως τη μεγάλη φθορά της από το καλοκαίρι και μετά, ο ΣΥΡΙΖΑ τη στασιμότητά του, το ΚΙΝΑΛ να διατηρήσει ό,τι του προσέφερε η δημοσκοπική ανάταση. Και οι τρεις έχουν να ανταποκριθούν ή να αντιμετωπίσουν τη δρομολόγηση ενός νέου πλαισίου διακυβέρνησης, πιο τεχνοκρατικού, πιο «συνθετικού», που να υπερβαίνει τις «αγκυλώσεις» των κομμάτων. Ενός πλαισίου πιο ευθυγραμμισμένου με τις απαιτήσεις της ψηφιακής και πράσινης μετάβασης, και της διευθέτησης του ρόλου και της νέας θέσης της Ελλάδας (δηλαδή της υποβάθμισής της, ιδιαίτερα σε σχέση με την Τουρκία). Δύσκολο έργο, γεμάτο αντιφάσεις και αναχώματα.

Τσακώνονται μεν, αλλά προσεκτικά και εντός του πλαισίου. Δεν θίγονται κομβικά ζητήματα, ούτε αμφισβητούνται κεντρικές επιλογές Δανειστών, Πρεσβειών, εγχώριων ελίτ. Α, όλα κι όλα! Σε αυτά είναι πολύ προσεκτικοί. Μπορεί να ξεφεύγουν κάποια στελέχη, αλλά αυτά είναι λουλούδια που ανθίζουν σε όλους τους κήπους. Σε κάθε περίπτωση, οι οδηγοί κρατάν καλά τα ίσα και δίνουν συνεχώς διαβεβαιώσεις. Διαβεβαιώσεις προς τα κέντρα ισχύος: «Θα τηρηθούν τα πλαίσια με ευλάβεια. Το τι λέμε και τι ψηφίζουμε στη Βουλή δεν έχει τόση σημασία, όσο η σταθερότητά μας απέναντι στους Θεσμούς: αγορές, Ε.Ε., Γερμανία, ΗΠΑ, ιδιωτικοποιήσεις, Υπερταμείο» κ.λπ. Υπάρχουν και οι παρωνυχίδες (Φουρθιώτης, Μπογδάνος, Πολάκης, Τασία Χριστοδουλοπούλου, Γιώργος Τσίπρας, Θ. Καρτερός, Δούκας κ.λπ.), γύρω από τους οποίες σφάζονται στο γόνατο οι 3 του κλαμπ του ακραίου κέντρου.

Δύο κραυγαλέα παραδείγματα του τελευταίου διαστήματος: κανένας από το κλαμπ δεν έθεσε θέμα να αποδοθεί η Αττική Οδός στο Δημόσιο και να καταργηθούν τα διόδια στον δρόμο αυτό. Κανένας από τους τρεις δεν έθεσε ζήτημα να τεθεί ένα βέτο, έστω ένα βετούλι, μία υποσημείωση, ένας αστερίσκος στα όργανα Ε.Ε. και ΝΑΤΟ για την προκλητική συμπεριφορά της Τουρκίας, που απειλεί ανοικτά την κυριαρχία της Ελλάδας. Κανένας αστερίσκος, κανένα σοβαρό διάβημα, καμία νότα για την υπεράσπιση της ομογένειας στην Ουκρανία. Καμία σκέψη, ούτε για αστείο, να εξαιρεθεί η Ελλάδα από όποιες στρατιωτικές επιχειρήσεις και να μην λειτουργήσει ως ορμητήριο ενάντια στη Ρωσία. Υπάρχει η άνεση να ψηφίζει κανείς «παρών» ή και «κατά» σε νομοσχέδια και συμφωνίες, αλλά δεν τολμούν να θέσουν πιο καίρια ζητήματα που να κατοχυρώνουν βαθμούς κυριαρχίας της χώρας. Το αστείο είναι πως όλα όσα πράττει και ψηφίζει η Ν.Δ. στα ζητήματα αυτά, όλα μα όλα είχαν δρομολογηθεί επί ΣΥΡΙΖΑ. Ο οποίος ζητωκραύγαζε για τη στρατηγική σχέση με τις ΗΠΑ, και ακόμα πανηγυρίζει για την αμερικανογερμανική παραγγελιά που εκτέλεσε με τη συμφωνία των Πρεσπών (η οποία αποτελεί τον οδηγό όλων για μελλοντικές υποτακτικές «διευθετήσεις» με την Τουρκία).

Διανύουμε μια πολύ δύσκολη χρονιά, χωρίς σοβαρή ηγεσία, χωρίς μπούσουλα, με ένα πολιτικό σύστημα σημαδεμένο από τις σχέσεις με πρεσβείες, υπερεθνικούς οργανισμούς και έλληνες ολιγάρχες, με ένα λαό κουρασμένο – ταλαιπωρημένο – συγχυσμένο – αγανακτισμένο. Η χώρα σε κρίσιμες στιγμές πάσχει από έλλειψη ενεργητικής πολιτικής σε όλα τα πεδία. Πολιτικής που να κατοχυρώνει την ενίσχυση της κυριαρχίας και να στηρίζεται σε ένα εθνολαϊκό μπλοκ ενημερωμένο και ενεργοποιημένο. Αυτό το κενό περιμένει την κάλυψή του, παρά τα δυσοίωνα σημάδια της συγκυρίας.