Η πολιτική Μητσοτάκη στον πόλεμο Ισραήλ-Ιράν αποτελεί την «ιδεώδη» μέθοδο μετατροπής του Ελληνισμού ακόμα σαφέστερα σε υποτακτικό της νέο-οθωμανικής Τουρκίας διά μέσου των ΗΠΑ.
Του Θέμη Τζήμα
Στην Τουρκία, η συζήτηση εν μέσω πολέμου Ισραήλ και Ιράν είναι εκτεταμένη και αφορά το κατά πόσο η πρώτη μπορεί να αποτελέσει μελλοντικό στόχο της ισραηλινής επιθετικότητας. Ο πρόεδρος της Ρωσίας όταν ρωτήθηκε έσπευσε να πει το αυτονόητο (τουλάχιστον με βάση την ιστορία των τελευταίων δεκαετιών): η Τουρκία αποτελεί κράτος-μέλος του ΝΑΤΟ και ένας πόλεμος με το Ισραήλ είναι εκτός ατζέντας.
Στην πραγματικότητα, ο πόλεμος του Ισραήλ (με τις πλάτες της άλλης πλευράς του Ατλαντικού) εναντίον του Ιράν, ευνοεί με πολύ καθαρό τρόπο την Τουρκία και τις νέο-οθωμανικές βλέψεις της, εφόσον φυσικά το Ιράν ηττηθεί ή τουλάχιστον αποδυναμωθεί.
Η Τουρκία και το Ιράν βρίσκονται σε σαφή ανταγωνισμό ως περιφερειακές δυνάμεις εδώ και χρόνια σχεδόν σε όλα τα μέτωπα. Δεν είναι μόνο ότι ανήκουν σε δύο διαφορετικά μπλοκ και σχεδόν μπλοκ αντιστοίχως: ΝΑΤΟϊκό/«Δυτικό» και μη- Δυτικό,/«Ανατολής» (με ό,τι και αν η δεύτερη κατηγορία σημαίνει δεδομένης της χαλαρότητας των εσωτερικών δεσμών της).
Ο Καύκασος αποτελεί σαφές σημείο τριβής, με την Τουρκία να αποτελεί τον κομβικό σύμμαχο του Αζερμπαϊτζάν ενώ το Ιράν της Αρμενίας. Μάλιστα, η πολυπληθής αζερική μειονότητα μέσα στο Ιράν, η οποία δεν έχει δώσει δείγματα γραφής αρνητικά ως προς την συνοχή της πατρίδας τους, του Ιράν, είναι σαφές ότι για πολλούς αποτελεί εν δυνάμει δεύτερη αιχμή του δόρατος της αποσταθεροποίησης του Ιράν, μετά τους Κούρδους.
Έπειτα, τίθενται επικεφαλής (ή σχεδόν) δύο διαφορετικών ιδεολογικών και στρατιωτικών αξόνων στην ευρύτερη Μέση Ανατολή. Η Τουρκία εκείνου των αδερφών Μουσουλμάνων και μέσα από τη συμμαχία της με τζιχαντιστές (με τους οποίους ωραιότατα συνεργάζεται και το Ισραήλ), ενώ το Ιράν του «άξονα της αντίστασης», ο οποίος έχει λάβει σαφή αντί-ιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά. Πρόκειται για διαφορετικά σχέδια για την περιοχή, με το τουρκικό να συγχρονίζεται με τις επιδιώξεις του ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ, ενώ το δεύτερο βρίσκεται στον αντίποδα.
Επιπροσθέτως, και οι δύο χώρες επιδιώκουν να αποκτήσουν τα στρατιωτικά «πρωτεία» στην περιοχή και να διατηρήσουν άξονες προβολής και άσκησης επιρροής τους ευρύτερα, πέραν των συνόρων τους. Το Ιράν όμως χωρίς να αποτελεί κατοχική δύναμη, ενώ η Τουρκία και δια της κατοχής εδαφών ξένων κρατών, είτε επισήμως, είτε ανεπισήμως. Πρόκειται για άλλη στάση ως προς τις διεθνείς σχέσεις και την περιφερειακή ασφάλεια, μείζονος σημασίας.
Σε ό,τι αφορά τη Συρία και το Ιράκ, οι προβολές των δύο κρατών είναι ευθέως ανταγωνιστικές επίσης και δεν είναι καθόλου μυστικό. Η Τουρκία είναι η «άλλη χώρα» κατά την ηγεσία του Ιράν, η οποία επέβαλε την αλλαγή καθεστώτος από κοινού με τις ΗΠΑ και με τους συμμάχους τους, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας. Στο Ιράκ επίσης ανταγωνίζονται ενώ κάποτε η Τουρκία επιχείρησε να διαδραματίσει ρόλο και στην παλαιστινιακή αντίσταση δια της Χαμάς αλλά όπως φαίνεται, η απόπειρά της δεν τελεσφόρησε σημαντικά, δεδομένου ότι στο πεδίο δεν έπραξε τίποτα υπέρ των Παλαιστινίων όπως αντιθέτως έχει πράξει ο άξονας της αντίστασης.
Δεν πρόκειται όμως μόνο για τα περιφερειακά ζητήματα αλλά και για τον παγκόσμιο συσχετισμό. Και οι δύο χώρες διατηρούν μείζονα σημασία για την Κίνα σε σχέση με τον νέο «δρόμο του μεταξιού». Ο ρόλος της Τουρκίας είναι σημαντικός φυσικά αλλά και με σαφή όρια ως μέλος του ΝΑΤΟ. Το Ιράν αντιθέτως αποτελεί στρατηγικό σύμμαχο της Κίνας σε όλα τα επίπεδα, με την τελευταία να καλείται να το επιβεβαιώσει και εν καιρώ πολέμου.
Εξίσου για τη Ρωσία και τα δύο κράτη αποτελούν εξόχως σημαντικούς παράγοντες, αν και η Τουρκία ταυτοχρόνως και μεγάλο κίνδυνο. Ευρισκόμενη στο μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας, με το παντουρανικό της δόγμα ενεργό και με την ιδιότητα του κράτους- μέλους του ΝΑΤΟ, συνιστά διαρκές αγκάθι για τη ρωσική πολιτική παρά τις προσεκτικές συχνά σχέσεις, ενώ το Ιράν παραμένει ο μόνος πια στρατηγικός σύμμαχος της Ρωσίας, παρά τις όποιες διαφωνίες τους, οι οποίες διεφάνησαν και στην περίπτωση της Συρίας.
Φυσικά και για τις ΗΠΑ τα δύο κράτη είναι απολύτως κομβικά. Η Τουρκία για όλους τους παραπάνω λόγους και ως ο δεύτερος μεγαλύτερος στρατός του ΝΑΤΟ, ενώ το Ιράν ως ο βασικός πολέμιος του Ισραήλ και το τελευταίο κράτος της Δυτικής Ασίας το οποίο δυσκολεύει τόσο πολύ τους αμερικανικούς σχεδιασμούς.
Με άλλα λόγια, οι δύο χώρες αποτελούν στρατηγικούς ανταγωνιστές.
Και εδώ έρχεται η κυβέρνηση της Ελλάδας, τόσο η νυν όσο και οι προηγούμενες να δώσουν εξετάσεις αμερικανολατρείας και υποταγής ως εκ τούτου στον νέο- οθωμανισμό. Η πολιτική Μητσοτάκη σε ό,τι αφορά τον πόλεμο του Ισραήλ εναντίον του Ιράν, ενός πολέμου παρανόμου και εγκληματικού από κάθε άποψη ο οποίος έρχεται σε συνέχεια της γενοκτονίας στη Γάζα αποτελεί την «ιδεώδη» μέθοδο μετατροπής του Ελληνισμού ακόμα σαφέστερα σε υποτακτικό της νέο-οθωμανικής Τουρκίας διά μέσου των ΗΠΑ.
Είναι σαφές εδώ και καιρό ότι ο μύθος του αντιτουρκικού μετώπου Ελλάδας-Ισραήλ (στο οποίο κάποιοι προσέθεταν και τους Κούρδους) έχει καταρρεύσει. Πέραν όλων των προαναφερθέντων αναλυτικών ζητημάτων, Η Συρία και η εκεί μοιρασιά μεταξύ και Ισραήλ, Τουρκίας και Κούρδων, παρά τις όποιες εντάσεις θα έπρεπε να έχει ανοίξει τα μάτια ακόμα και στους πλέον αφελείς για τη στρατηγική σύμπτωση των συμφερόντων Ισραήλ και Τουρκίας στην ευρύτερη Μέση Ανατολή.
Ο Ελληνισμός έχει υπαρξιακό ζήτημα περιορισμού της τουρκικής επιρροής και επέκτασης. Αλλά εδώ είναι που έρχονται οι ΗΠΑ και οι υποτακτικές ελληνικές κυβερνήσεις. Σε όλα τα μείζονα ζητήματα και κρίσεις της Δυτικής Ασίας, οι ελληνικές κυβερνήσεις των τελευταίων ετών έχουν ταχθεί με την ίδια πλευρά η οποία ταυτίζεται στρατηγικώς με την Τουρκία και τα συμφέροντά της. Αυτό συμβαίνει και τώρα. Η Ελλάδα μέσω του Ισραήλ κάνει ό,τι μπορεί προς την κατεύθυνση του περιορισμού του ιρανικού ρόλου και ως εκ τούτου αντικειμενικώς προς όφελος της επέκτασης και της τουρκικής ισχύος.
Πρόκειται περί λανθασμένου σχεδιασμού; Όχι φυσικά. Αντιθέτως, πρόκειται για συνειδητή επιλογή, στρατηγικού επιπέδου η οποία έχει να κάνει με την υπαγωγή του Ελληνισμού στη νέο-οθωμανική Τουρκία, με τη σύμφωνη γνώμη του εγχώριου πολιτικού και οικονομικού συστήματος εξουσίας. Μια μεγάλη μερίδα της αστικής τάξης ζει από τα τουρκικά και ισραηλινά κεφάλαια, ενώ όλο το σύστημα εξουσίας διατάσσεται από τις ΗΠΑ. Δεν υπάρχουν περιθώρια για πολλά όχι. Η Ελλάδα μέσα από την υποταγή της στις ΗΠΑ περνά στη σφαίρα του νέο-οθωμανισμού.
Πηγή: ΚΟΣΜΟΔΡΟΜΙΟ
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου