Αντίθετα, η άνοδος του Σαράα στην εξουσία σήμανε τον ερχομό των τζιχαντιστών και συντηρητικών ισλαμιστών κύκλων στην εξουσία όχι από την πίσω αλλά από την μπροστινή πόρτα.

Η (διόλου δυσεξήγητη) σπουδή των δυτικών χωρών να χαιρετίσουν την άνοδό του «πρώην» τζιχαντιστή στην εξουσία σαν «λύση στο πρόβλημα» αποδείχθηκε αφενός ανίκανη να μεταμορφώσει τον λύκο σε πρόβατο. Αφετέρου άνοιξε την όρεξη περιφερειακών δυνάμεων-εταίρων των ΗΠΑ και της Ε.Ε., όπως το Ισραήλ και η Τουρκία, να κλιμακώσουν την μεταξύ τους γεωπολιτική κόντρα (στο φόντο μίας πολυετούς στενής πολιτικής, οικονομικής και εμπορικής συνεργασίας παρά τους κατά καιρούς σκυλοκαβγάδες Ερντογάν και Νετανιάχου που κλέβουν την παράσταση αλλά όχι την ουσία για τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ).

Κάπως έτσι, τα συχαρίκια της Δύσης και η πολιτικο-στρατιωτική κηδεμονία της νέας, μη κοσμικής, κυβέρνησης στη Συρία (που με το «καλημέρα» στην εξουσία διέλυσε το κοινοβούλιο, απαγόρευσε τη δράση των πολιτικών κομμάτων, «έβαλε στον γύψο» κάθε είδος δημοκρατικής διαδικασίας και ξεκίνησε την ανασυγκρότηση του συριακού κράτους με ραχοκοκαλιά τη Σαρία, ήτοι Ισλαμικό Νόμο) δεν ήταν αρκετά για να κάνουν την κυβέρνηση Σαράα να στεριώσει.

Μεταξύ άλλων γιατί πίσω από τον συνεχιζόμενο (από το 2011) πόλεμο στη Συρία συνεχίζεται ένα γαϊτανάκι σφοδρών περιφερειακών και διεθνών ανταγωνισμών με τελευταία (αλλά όχι μόνη) τη θεαματική κόντρα Ισραήλ-Τουρκίας, παρά τις παρασκηνιακές διαπραγματεύσεις τους στο Αζερμπαϊτζάν την περασμένη άνοιξη με στόχο μία στοιχειώδη «συνεννόηση» μεταξύ κατεργαρέων.

Μέσα στο τελευταίο επτάμηνο, περάσαμε από τις πολύνεκρες συγκρούσεις φιλότουρκων τζιχαντιστών του «Ελεύθερου Συριακού Στρατού» και των παρακλαδιών του με Κούρδους μαχητές των «Συριακών Δημοκρατικών Δυνάμεων» (SDF) στη Βόρεια Συρία στα τέλη του Δεκέμβρη του 2024, στις σφαγές Αλαουιτών και Χριστιανών σε Ταρτούς, Λαττάκεια και άλλες πόλεις των δυτικών παραλίων τον περασμένο Μάρτιο και από εκεί στις επιθέσεις δυνάμεων ασφαλείας που απαρτίζουν κυρίως τζιχαντιστές της κυβέρνησης του Άχμεντ αλ Σαράα κατά Δρούζων ένοπλων οργανώσεων και αμάχων τον περασμένο Μάιο με αποκορύφωμα τα όσα διαδραματίστηκαν την τελευταία βδομάδα (από τις 13 ως τις 18/7) στη νότια επαρχία Σουέιντα στην οποία κατοικεί το μεγαλύτερο μέρος της μουσουλμανικής σέκτας των Δρούζων που αριθμούν σε περίπου 700.000 άτομα σε όλη τη χώρα (σαφώς περισσότεροι από τους περίπου 120.000 Δρούζους στο Ισραήλ).

ISIS is back and they are attacking the Druze minority in Suweida within the ranks of the forces of the Syrian Government. https://t.co/aAIoaROjD1 pic.twitter.com/TWDcc9DDtw

— ScharoMaroof (@ScharoMaroof) July 19, 2025

Οι εξελίξεις και κυρίως τα λουτρά αίματος, οι συνοπτικές εκτελέσεις και ο εξευτελισμός και ταπεινώσεις μη Σουνιτών Σύρων αμάχων από τις δυνάμεις «ασφαλείας» της νέας κυβέρνησης στη Δαμασκό είναι πυκνές και σύνθετες.

Συχνά είναι τόσο καταιγιστικές που συσκοτίζουν όψεις της αλήθειας και της σκληρής πραγματικότητας που βιώνει το μεγαλύτερο μέρος του συριακού λαού, που δεν έχει συνέλθει ούτε κατά διάνοια από το 2011 ως σήμερα, καθώς αντιμετωπίζει κυκεώνα ασταμάτητων συγκρούσεων, καταστροφικών βομβαρδισμών, ξένες επεμβάσεις, προσφυγιά και εκτοπισμό, κατοχή γης από ξένα στρατεύματα (αμερικανικά, τουρκικά, ισραηλινά) και διαδοχικές οικονομικές κρίσεις (κυρίως αλλά όχι μόνον λόγω του πολέμου και των σκληρών δυτικών κυρώσεων).

Κατά μία έννοια, ο πρόσφατος (αλλά όχι τελευταίος όπως όλα δείχνουν) γύρος πολύνεκρων συγκρούσεων στην επαρχία Σουέιντα αποτελούν συμπύκνωση πολυετών εθνοτικών/θρησκευτικών διαφορών, πολιτικών ανατροπών, κυβερνητικών τακτικισμών και ξένων γεωπολιτικών αντιπαραθέσεων.

Υπό αυτή την έννοια ελάχιστη σημασία έχει η ανακοίνωση των ΗΠΑ το Σάββατο, 19 Ιουλίου 2025, πως οι κυβερνήσεις σε Ισραήλ και Συρία συμφώνησαν σε άμεση «εκεχειρία» υπό ασαφείς συνθήκες και όρους.

Γιατί; Επειδή, οι συνθήκες που επικρατούν σήμερα στη Συρία είναι τέτοιες που θα οδηγήσουν και σε νέα, ενδεχομένως μεγαλύτερα λουτρά αίματος, είτε στο νότο, είτε στο βορρά, είτε ξανά στα δυτικά παράλια.

President Trump’s decision to lift sanctions was a principled step, offering the Syrian people a chance to move beyond years of unimaginable suffering and atrocities. The international community has largely rallied behind the nascent Syrian government, watching with cautious…

— Ambassador Tom Barrack (@USAMBTurkiye) July 20, 2025

Ο κίνδυνος η Συρία να διαμελιστεί ντε φάκτο είναι κάτι παραπάνω ορατός και εντείνεται όχι μόνο κάθε φορά που ξεσπά ένα νέο λουτρό αίματος με εκατοντάδες ή και χιλιάδες νεκρούς, τραυματίες και εκτοπισμένους, αλλά και κάθε φορά που μία ξένη δύναμη επεμβαίνει για να προωθήσει τα δικά της συμφέροντα σε βάρος του συριακού λαού.

Σκυλοκαβγάς σε ξένο… αχυρώνα

Η πιο θεαματική από τις αντιπαραθέσεις εντός και πέριξ Συρίας είναι αναμφισβήτητα εκείνη μεταξύ Ισραήλ και Τουρκίας. Πρόκειται για δυνάμεις που αντιπαρατίθενται εδώ και πολλά χρόνια, σχεδόν παράλληλα με την πολυετή, σύνθετη συνεργασία τους, επιδιώκοντας την ευόδωση οικονομικών και γεωπολιτικών συμφερόντων.

Το Ισραήλ στην παρούσα φάση υποδύεται τον «προστάτη» των Δρούζων της Συρίας και η Τουρκία τον πολιτικό κηδεμόνα του τζιχαντιστή προέδρου Άχμεντ αλ Σαράα στο πλαίσιο ενός σύνθετου τουρκικού παζλ για προώθηση των νέο-οθωμανικών, αναθεωρητικών σχεδίων της σημερινής άρχουσας τάξης στην ευρύτερη Ανατολική Μεσόγειο και Μέση Ανατολή.

Ως εκ τούτου, Ισραήλ και Τουρκία αξιοποιούν στο μέγιστο τη ρευστότητα των εξελίξεων και την εύθραυστη κατάσταση όχι μόνο στη Συρία, αλλά και σε περιφερειακό και διεθνές επίπεδο καθώς όλα δείχνουν πως βρισκόμαστε, εδώ και χρόνια, στη δύση της διεθνούς ηγεμονικής πρωτοκαθεδρίας των ΗΠΑ και στην δυστοκία μίας νέας, διαφορετικής τάξης πραγμάτων, πιθανώς με αρκετά κέντρα εξουσίας σε σημαντικές γεωπολιτικές ζώνες.
Σε αυτό το πλαίσιο εξηγείται ο «έρωτας» του Νετανιάχου με τους «Δρούζους αδελφούς», οι ισραηλινές αεροπορικές επιδρομές  της τελευταίας βδομάδας σε Δαμασκό και Σουέιντα, τα απειλητικά τελεσίγραφα για «αποστρατικοποίηση» της Νότιας Συρίας από τις νότιες συνοικίες της Δαμασκού και πέρα, και η συμφωνία «εκεχειρίας» μεταξύ Δαμασκού και Τελ Αβίβ που ανακοινώθηκε το Σάββατο, 19 Ιουλίου, από τις ΗΠΑ και τον ειδικό απεσταλμένο στη Δαμασκό και πρέσβη στην Τουρκία, Τομ Μπάρακ.

Χάλασε η σούπα μίας νέας συμφωνίας του Αβραάμ;

Σε κάθε περίπτωση, η επιλογή του Νετανιάχου να κλιμακώσει αυτή τη βδομάδα προκλητικά τις επιθέσεις σε Δαμασκό και Σουέιντα αφενός προκάλεσε σχετική δυσαρέσκεια στις ΗΠΑ και την κυβέρνηση του προέδρου Ντόναλντ Τραμπ που είχε ποντάρει στην σχετικά σύντομα επίτευξη μίας νέας «Συμφωνίας του Αβραάμ» μεταξύ Ισραήλ και Συρίας. Αφετέρου, επανέφερε στην επικαιρότητα σχέδια του Ισραήλ για εργαλειοποίηση των Δρούζων στη Νότια Συρία με σκοπό τη δημιουργία του λεγόμενου «Διαδρόμου του Δαυίδ».

And so the "David Corridor" is being implemented pic.twitter.com/jASKwy4ryd

— Sprinter Observer (@SprinterObserve) July 17, 2025

Τροφή σε αυτό το σενάριο έφερε η έκκληση που έκαναν ορισμένα ηγετικά στελέχη των Δρούζων της Συρίας προς τους ηγετών των Κούρδων της ΒΑ Συρίας, την περασμένη Πέμπτη, 17 Ιουλίου, προκειμένου «να ανοίξουν οι δρόμοι προς τους Κούρδους αδελφούς μας» στη Ροτζάβα (λεγόμενο Δυτικό Κουρδιστάν). Απηύθυναν επίσης έκκληση στην κυβέρνηση του Ιορδανού βασιλιά Αμπντάλα Β’ να ανοίξει συνοριακό πέρασμα προς την Σουέιντα της Νότιας Συρίας για ανθρωπιστικούς λόγους.

Kurds storming the border to assist the defence of Kobané in 2014 against terrorists.

Druze storming the border to assist the defence of Suweida in 2025 against terrorists.

The spirit and the enemy is the same. pic.twitter.com/B74096Ja0S

— Kurdish Front News (@Kurd_Front_News) July 16, 2025

Απαντώντας στο αίτημα αυτό, η κουρδική «Δημοκρατική Αυτόνομη Κυβέρνηση στη Βόρεια και Ανατολική Συρία (γνωστή ως DAANES ή Rojava) έστειλε ανθρωπιστική βοήθεια στην επαρχία Σουέιντα τονίζοντας τη δραματική επιδείνωση των συνθηκών ζωής μετά τις πολύνεκρες συγκρούσεις των Δρούζων με Βεδουίνους και τζιχαντιστές των κρατικών «δυνάμεων ασφαλείας».

Ο Διάδρομος του Δαυίδ

Τι είναι όμως ο «Διάδρομος του Δαυίδ»;

Πρόκειται για ένα αμφιλεγόμενο γεωστρατηγικό σχεδιασμός σε μία ζώνη εδάφους που ξεκινά από τα κατεχόμενα (από το Ισραήλ) συριακά Υψίπεδα του Γκολάν, διασχίζει τη νότια και ανατολική Συρία (στις επαρχίες Κουνέιτρα, Νταράα, Σουέιντα, την περιοχή αλ Τανφ (όπου παραμένουν ως σήμερα αμερικανικά στρατεύματα), τμήματα της επαρχίας Ντέιρ Εζόρ, και εκτείνεται ως τα σύνορα με το Ιράκ.

Ο διάδρομος που υπάρχει ανεπίσημα στα σκαριά εδώ και χρόνια επιδιώκεται να συνδέσει τις ισραηλινές και αμερικανικές ζώνες επιρροής με τις κουρδικές αυτόνομες περιοχές της βόρειας Συρίας, υπό το πρίσμα μίας τάχα «αποστρατιωτικοποιημένης» ζώνης στην καρδιά του συριακού νότου και ανατολής.

Η προώθηση του σχεδίου για τον «Διάδρομο του Δαυίδ» έχει ως απώτερο στόχο την απομόνωση του Ιράν και τη δημιουργία «φράγματος» στις ροές αραβικών ή ιρανικών ή φιλο-ιρανικών σιιτικών δυνάμεων προς το Λίβανο και τα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη. Παράλληλα, φέρεται ο διάδρομος αυτός επιχειρείται να στηθεί πάνω στην σύσφιξη των σχέσεων του Ισραήλ με τους Κούρδους της Συρίας και του Ιράκ, απέναντι στην Τουρκία.
^{Ο Διάδρομος του Δαυίδ στο χάρτη είναι η γαλάζια λωρίδα γης}

Οι περιοχές που διαμορφώνουν τον λεγόμενο «Διάδρομο του Δαυίδ» διόλου τυχαία διαθέτουν αξιόλογους υδάτινους πόρους, εύφορα εδάφη, αλλά και ορυκτό πλούτο (όπως π.χ. πετρέλαιο) προσδίδοντας μία οικονομική και ενεργειακή διάσταση πέραν της στρατιωτικής και γεωπολιτικής σημασίας.