Του Κωνσταντίνου Σταθόπουλου
Μόνο μέσα από αυτό το μικρό λογοπαίγνιο των φυλακισμένων Ρομπέρτο Μπενίνι, Τζόν Λιούρι και Τόμ Γουέιτς, μπορεί να ειδωθεί η κατάσταση των πολιτευτών, στην Ελλάδα του σήμερα.
Δεν θίγω ασφαλώς γεγονότα τα οποία συμβαίνουν σε διεθνές επίπεδο.
Ούτως ή άλλως ζούσαμε πάντα την ματαιοδοξία πως είμαστε παραμένουμε και θα είμαστε και στο μέλλον ο ομφαλός της γης.
Πιθανόν να είναι και έτσι, αλλά σε άλλο έργο ή ίσως κάναμε λάθος στην μετάφραση.
Μετά τόσα χρόνια μνημόνια, δανειακές και ότι αυτά παρέσυραν στο πέρασμά τους και από την άλλη, αγώνες, αλληλοβοήθεια, πορείες, παρεμβάσεις, ξέρεις, τουλάχιστον εσύ που διαβάζεις αυτές τις αράδες, τι φταίει.
Το πολιτικό σκηνικό, ήταν εκ γενετής σάπιο. Αυτό το γνωρίζουν και οι πέτρες.
Η εναλλαγή στη εξουσία, πήγαζε μέσα από συμφέροντα, για τους άμεσα ενδιαφερόμενους, την ματαιοδοξία, τον εγωισμό, την αφέλεια, την απαιδευσιά για κάποιους άλλους.
Εγώ ουρλιάζω, εσύ ουρλιάζεις, όλοι ουρλιάζουμε για το προσωπικό συμφέρον. Για τίποτε άλλο.
Δεν υφίσταται πατρίδα, δικαιοσύνη, πολιτική. Πάνω από όλους και όλα η εξουσία και το χρήμα. Το δικό μου χρήμα, όχι το δικό σου, όχι το δικό σας.
Γυρίζεις το βλέμμα σου παντού και βλέπεις ή ακούς ανθρώπους που δεν έχουν να φάνε, άρρωστοι που δεν έχουν φάρμακα, νέους που δεν έχουν δουλειά, να υπερασπίζονται πολιτικούς του κάθε χώρου οι οποίοι αμείβονται με χιλιάδες ευρώ, δεν λογοδοτούν πουθενά και εγκληματούν κατά συρροή, επί προσωπικού και εν συνόλω.
Δεν με απογοητεύουν οι κλέφτες. Αυτοί πάντα κλέφτες ήταν.
Με απογοητεύουν τα θύματα.
Σε ποιό μέρος του κόσμου και σε ποιά δημοκρατία, παίζουν την κολοκυθιά, όπως εδώ;
Σε ποιά δημοκρατία γίνονται προσθαφαιρέσεις βουλευτών, ώστε να δούμε το κατά πόσο και σε ποιό βαθμό-ανάλογα την προσθαφαίρεση- ισχύει ή δημοκρατία;
Σε ποιό δημοκρατικό πολίτευμα μισεί ο δεξιός τον αριστερό;
Σε ποιό δημοκρατικό πολίτευμα κάποιοι αριστεροί είναι περισσότερο αριστεροί από τους υπόλοιπους;
Αυτή δεν είναι δημοκρατία.
Αυτή δεν είναι πολιτική.
Αυτό είναι ένα θέατρο, μία άθλια παράσταση, η οποία συνεχίζεται και θα συνεχίζεται, όσο υπάρχουν θύματα που πληρώνουν εισιτήριο, ώστε να συνεχίζει να ανεβαίνει και κάθε φορά με νέους, κάθε φορά με χειρότερους ηθοποιούς.
Η ιστορία γράφεται τελικά από τους μη συμμετέχοντες.
Πηγή: Αιρετικές ιδέες
Δεν με απογοητεύουν οι κλέφτες. Αυτοί πάντα κλέφτες ήταν.
Με απογοητεύουν τα θύματα.
Σε ποιό μέρος του κόσμου και σε ποιά δημοκρατία, παίζουν την κολοκυθιά, όπως εδώ;
Σε ποιά δημοκρατία γίνονται προσθαφαιρέσεις βουλευτών, ώστε να δούμε το κατά πόσο και σε ποιό βαθμό-ανάλογα την προσθαφαίρεση- ισχύει ή δημοκρατία;
Σε ποιό δημοκρατικό πολίτευμα μισεί ο δεξιός τον αριστερό;
Σε ποιό δημοκρατικό πολίτευμα κάποιοι αριστεροί είναι περισσότερο αριστεροί από τους υπόλοιπους;
Αυτή δεν είναι δημοκρατία.
Αυτή δεν είναι πολιτική.
Αυτό είναι ένα θέατρο, μία άθλια παράσταση, η οποία συνεχίζεται και θα συνεχίζεται, όσο υπάρχουν θύματα που πληρώνουν εισιτήριο, ώστε να συνεχίζει να ανεβαίνει και κάθε φορά με νέους, κάθε φορά με χειρότερους ηθοποιούς.
Η ιστορία γράφεται τελικά από τους μη συμμετέχοντες.
Πηγή: Αιρετικές ιδέες
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου