Η διαμάχη που ξέσπασε το 2013 για την τύχη του μνημειακού συνόλου που αποκαλύφθηκε στο σταθμό Βενιζέλου του Μετρό Θεσσαλονίκης, όπου η κυβέρνηση και τη Αττικό Μετρό επέμεναν ότι αρχαία και μετρό είναι αδύνατο να συστεγαστούν αγνοώντας επιδεικτικά την διεθνή εμπειρία εδράζεται σε μία ιδεολογική και πολιτική βάση: ο εργολάβος και η τσέπη του προηγούνται των αρχαίων… Τότε, με την κινητοποίηση των αρχαιολόγων, της επιστημονικής κοινότητας και των πολιτών αποδείχθηκε ότι τα αρχαία και το μετρό μπορούν να συνυπάρξουν και πρέπει να συνυπάρξουν διότι στην προκειμένη περίπτωση το σημαντικό και το κρίσιμο είναι διατηρηθεί ακέραιο ένα μοναδικό ιστορικό αποτύπωμα της ιστορίας της πόλης.

Αυτή τη στιγμή υπάρχουν γνωμοδοτήσεις του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβούλιου για τη μη μεταφορά των αρχαίων, υπάρχουν μελέτες και κατασκευαστικά έργα που είναι σε εξέλιξη και υπάρχει και ένα μνημειακό σύνολο το οποίο προφανώς και δεν είναι το ποτηράκι που ενοχλεί στο τραπέζι κανενός εργολάβου και κανενός πρωθυπουργού (ΕΔΩ η ανακοίνωση του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων κι ΕΔΩ το ψήφισμα της Χριστιανικής Αρχαιολογικής Εταιρείας).

Ο τρόπος, δε,  που ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε τη μεταφορά των αρχαίων του σταθμού Βενιζέλου σε άλλο χώρο ενώ ήδη έχουν προχωρήσει οι εργασίες για τη συνύπαρξη των αρχαίων με το Μετρό, δεν είναι άνευ σημασίας. Οι θεσμοί, οι μηχανισμοί και τα όργανα του κράτους δεν λειτουργούν σε πολιτικό κενό και μέσα σε ένα πέπλο εξαγνισμένης ουδετερότητας.  Όταν, όμως, ο πρωθυπουργός προκαταλαμβάνει τις γνώμες και τις αποφάσεις υποτίθεται κορυφαίων επιστημονικών συμβουλίων τότε το κυβερνητικό προσωπικό ως κατεξοχήν μηχανισμός εξυπηρέτησης επενδυτών, ολιγαρχών, εργοληπτών και άλλων έχει ήδη διαβεί το όριο της συγκεκαλυμμένης χειραγώγησης και έχει περάσει στο επίπεδο της απροσχημάτιστης υπαγόρευσης.

Πηγή: ημεροδρόμος