Του Περικλή Δανόπουλου

Ετσι περισσότερο για να το εμπεδώσω εγώ ο ίδιος. Από το 2000 και μετά, 4 άνθρωποι, ανέλαβαν συγκεκριμένα projects. Projects διάλυσης του λαού και της χώρας:

1. Κώστας Σημίτης, ο οποίος ανέλαβε την εκτέλεση της εισόδου της χώρας στην ΟΝΕ, με αδιαφανή ως προς τον υπολογισμό ισοτιμία, με όρους εξαιρετικά δυσμενείς για την οικονομία, ενώ παράλληλα μεταμόρφωνε το ίδιο του το κόμμα, σε ένα μείγμα αναθεωρητικής σοσιαλδημοκρατίας και νεοφιλελευθερισμού.

2. Γεώργιος Παπανδρέου, που με τα πλαστά και παραποιημένα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, κάλεσε το γνωστό για τις μεγάλες καταστροφές που προκαλεί, ΔΝΤ, ενώ παράλληλα οδήγησε την χώρα στην μέγγενη των δανειστών- κερδοσκόπων, με την ληστρική για την χώρα δανειακή σύμβαση, που οδηγεί σε παραίτηση ασυλιών εθνικής κυριαρχίας, ενώ και αυτός κατέστρεψε οτιδήποτε καλό , έστω και μικρό, είχε απομείνει στο κόμμα του.

3. Ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος ανέλαβε την εξαπάτηση του εκλογικού σώματος που ήλπισε πως θα ξέφευγε από την μνημονιακή μέγγενη, την προδοσία της λαϊκής βούλησης στο δημοψήφισμα και την απογοήτευση στην συνέχεια των πολιτών,ως και την καταστροφή της αριστεράς, που πλέον αποκτά για τον λαό, μορφή αρπακτικού, ενώ παράλληλα αποδείχθηκε πολύ πιο σωστό τσιράκι των τοκογλυφικών συμφερόντων ακόμα και από τους προηγούμενους

4. Κυριάκος Μητσοτάκης, που ανέλαβε την διάλυση κάθε αυταπάτης περί επιστροφής σε ένα δρόμο, με εθνική στόχευση και στρατηγική, βάζει μπουρλότο στο μεταναστευτικό, προετοιμάζει την μεγάλη απονοηματοδότηση από κάθε τι εθνικό, στον εορτασμό των 200 χρόνων της επανάστασης, ενώ ταυτόχρονα καταστρέφει και αυτό που κάποτε ονομαζόταν, ’’λαϊκή δεξιά’’, βάζοντας και επίσημα την χώρα στις ράγες ενός νεοφιλελεύθερου οχήματος που οδηγεί στον γκρεμό και μόνο. Και όλα αυτά σε μόλις επτά μήνες

Μια γραμμική ακολουθία, με ενδιάμεσες παρουσίες πολιτικών αρχηγών, απλά ανίκανων και ακατάλληλων να υπηρετήσουν τον λαό και όχι να εξυπηρετήσουν αλλότρια συμφέροντα.

Ίσως όλα αυτά να θεωρούνται ήδη γνωστά. Επειδή όμως πάντα ο ομφάλιος λώρος που συνδέει τον Έλληνα με τις εκλογές, θέλει μεγάλη προσπάθεια να κοπεί και επειδή χρειάζεται εξ ίσου μεγάλη προσπάθεια απογαλακτισμού του λαού, από την καμαρίλα και την κομματοκρατία, καλό είναι να τα λέμε συχνά και δημόσια, για να μην βρεθούν ξανά κάποιοι να πουν….. μα δεν είχαμε τι άλλο να ψηφίσουμε.

Δεν υφίσταται πλέον αυτό που έλεγε ο Φλωράκης "η κάλπη είναι γκαστρωμμένη". Ακόμα και αν είναι γκαστρωμένη, το γέννημα είναι πάντα το ίδιο. Τώρα πια το ξέρουμε πάρα πολύ καλά και καμία άγνοια δεν συγχωρείται.

Δεν ξέρω πότε θα χρειαστεί να τα ανακαλέσουμε όλα αυτά, αλλά να μην είμαστε και τόσο σίγουροι ότι θα αργήσει πολύ….