Του Περικλή Δανόπουλου

Τετάρτη, ημέρα που τα μαγαζιά είναι πλέον κλειστά, πλην των γνωστών εξαιρουμένων. Αργά το απόγευμα, και πηγαίνω για κάποιες απαραίτητες μικροαγορές. Η σκέψη των κλειστών μαγαζιών με στοιχειώνει. Η φαντασία μου οργιάζει και νομίζω ότι θα βρεθώ σε ένα φουτουριστικό σκηνικό, με άδειους δρόμους μες την ομίχλη, κάτι μεταξύ φιλμ νουάρ και ταινίας του Στήβεν Κινγκ. Και ακόμα χειρότερα, ότι από στιγμή σε στιγμή θα αρχίζουν να αναδύονται παντού ζόμπι, στο ξαναζωντάνεμα της ''νύχτας των ζωντανών νεκρών'' του Τ. Ρομέρο.

Οι καφετέριες στην Υμηττού είναι άδειες, όχι όμως και οι δρόμοι. Και δεν ξεπροβάλλουν ζόμπι, αλλά απλός κόσμος που περπατά. Και είναι κυρίως προχωρημένης ηλικίας. Και μόνοι ...

Σε αυτό το μεγάλο χωνευτήρι, που όλα γίνονται γρήγορα, που όλοι βιάζονται χωρίς να ξέρουν γιατί, έχουμε μάθει να προχωράμε βιαστικά, παρατηρώντας σε λίγο χρόνο τους γύρω μας, αυτούς που προσπερνάμε, αυτούς με τους οποίους διασταυρωνόμαστε. Η εικόνα των ανθρώπων αυτών μαρτυρά εγκατάλειψη, αναχωρητισμό, μελαγχολία.

Είναι άνθρωποι που έχουν μπει στην διαδικασία της αντίστροφης μέτρησης, που δεν έχουν να περιμένουν και πολλά σε όση ζωή τους απομένει. Περισσότερο από τον κορονοϊό και τον θάνατο, φοβούνται την ζωή την ίδια σε συνθήκες απομόνωσης, την μοναξιά και την θλίψη.

Θα γυρίσουν σπίτι, όπου δεν τους περιμένει κάποιος σύντροφος, και θα ξαπλώσουν μετρώντας τους χτύπους του ρολογιού μέχρι το ξημέρωμα, όπου θα ξαναβγούν με το σερνάμενο βήμα τους, γιατί τους πλακώνουν οι τέσσερις τοίχοι , χωρίς να μπορούν να πάνε στο καφενείο, στα ΚΑΠΗ, στο ΠΡΟ-ΠΟ, να ανταλλάξουν δέκα κουβέντες και να ξεγελαστούν πως δεν είναι μόνοι....

Σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν ή πεθαίνουν μόνα τους από απελπισία; Ας μην βιαστούμε να τους μαλώσουμε, να τους κριτικάρουμε και να τους μεμφθούμε.

Και όποιος έχει γνωστούς ή συγγενείς, σε αυτή την κατάσταση, ένα απλό τηλέφωνο , είναι πράξη υψίστης ανθρωπιάς και συμπαράστασης.