Ο Λύκος Στην Αναμπουμπούλα Χαίρεται ...


Του Στέλιου Γιαννόπουλου

     Ο λύκος Στην αναμπουμπούλα χαίρεται, λαϊκή ρύση, αν κι ο λύκος μια χαρά ζώο είναι κι από τα αγαπημένα μου, όπως  ο σκύλος που έχουν σχεδόν πανομοιότυπη συμπεριφορά. Παιχνιδιάρης, ευαίσθητος, με εκπληκτική δομή εντός της αγέλης, παράδειγμα προς μίμηση για όλα εμάς τα δίποδα ζώα, οικογενειάρχης.

Όμως έτσι εμπεδώθηκε στην συνείδηση μας, ως Κακός και μοχθηρός.  Μύθοι που έπλασε η φαντασία του ανθρώπου κυρίως κατά τον μεσαίωνα υπό την ευγενική χορηγία του Ιερατείου της εποχής, όπου ο λύκος ως προσωποποίηση του διαβόλου δεν μπορεί παρά να είναι κακούργος και μόνο.

Γνωστή η ιστορία  της κοκκινοσκουφίτσας και του κακού λύκου, μόνο που στην τραγελαφική σημερινή πραγματικότητα έτσι πως μεταλλάχτηκε η ανθρώπινη συμπεριφορά και συνεχώς εξελίσσεται, δυναμική η κατάσταση μας, λόγω των πολιτικοοικονομικών και κοινωνικών συστημάτων που εφαρμόζουμε, η κοκκινοσκουφίτσα έφτασε από το καλό παιδάκι-θύμα να γίνει ένα σκατόπαιδο κακομαθημένο, μια άπληστη πόρνη.

Μια άπληστη μασκαρεμένη ηρωίδα παραμυθιού για μεγάλα τηλεορασόπληκτα παιδιά, εκδικητής των πάντων –λοιπών κατώτερων όντων.

Και ποια είναι αυτή, ευκολάκι, ας κάνουμε όμως πρώτα μια εισαγωγή:

 Βρισκόμαστε εν μέσω ενός παγκοσμίου πολέμου, με παράδοξο πως δεν αλληλοσπαραζόμαστε όπως άλλοτε, τουλάχιστον σε πρώτο πλάνο, μα αντιμετωπίζουμε ένα κοινό εχθρό και μάλιστα αόρατο, όχι βέβαια κάτι εντελώς αόρατο, έναν αέρα κοπανιστό, αυτό που βιώνουμε από την κρίση του 08΄ την οικονομική κρίση που έχει να κάνει με νομίσματα και οικονομίες, λογιστικές αφέλειες δηλαδή, τα σύγχρονα δεσμά όμως, αλλά κάτι απτό, τον  COVD-19.

Και αυτή είναι πραγματική κρίση, ήδη βλέπουμε τα αποτελέσματα της,  άνθρωποι χάνονται με ταχύς ρυθμούς, ευτυχώς οι περισσότεροι ηλικιωμένοι, όχι εργαζόμενοι όπως τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη  (μέχρι αποδείξεως του ενάντιου για εμάς είναι εν ζωή)  αλλά συνταξιούχοι, ανάσα στα ασφαλιστικά ταμεία. Ολόκληρες οικονομίες γονατίζουν, εκατομμύρια άνεργοι, κλειστές σχεδόν όλες οι επιχειρήσεις, πολλές από αυτές τις θέσεις εργασίας θα χαθούν για πάντα και βρισκόμαστε ακόμα στην αρχή. Με την λήξη  είναι  απολύτως βέβαιο πως ο πλανήτης από πλευράς οικονομικής κατάρρευσης θα βρίσκεται στο επίπεδο της λήξης του 2ου παγκοσμίου πολέμου. Χώρες και κοινωνίες διαλυμένες, γεμάτες  τραύματα που δύσκολα θα επουλωθούν και αρκετά από αυτά ανίατα.

 Υπό αυτές τις συνθήκες μια θα πρέπει να είναι η επιταγή της ανθρώπινης κοινωνίας παγκόσμια, σύσσωμης. Αυτό που επιτάσσει η λογική, ένας ανθρώπινος νους με το Α κεφάλαιο, ένας νους που είναι συνδεμένος με την συνείδηση και όχι με κατωτέρα ζωώδη ένστικτα, αυτό που προβλέπεται ως νομικό εργαλείο από το Διεθνές Δίκαιο και μάλιστα και με την έγκριση του Ο.Η.Ε.

Την διαγραφή των χρεών που έχουν όλα τα κράτη, την διαγραφή του παγκοσμίου χρέους, που έχει φτάσει σχεδόν 3 φορές του Παγκοσμίου ΑΕΠ,  φαίνεται τα χρωστάμε στον κορονοϊό, κορονάϊο, ή κορωνάϊο ή όπως τον λένε και ήρθε να τα πάρει.

   Υπό καθεστώς, πολέμων, φυσικών καταστροφών, λοιμών, των 7 πληγών του Φαραώ, έχει δυνατότητα και δικαίωμα ένα κράτος λόγω εκτάκτου ανάγκης να κάνει στάση πληρωμών μέχρι και την ολική διαγραφή του χρέους του. Κάτι που θα έπρεπε να κάναμε το 2009 και όχι να έχουμε γονατίσει 10 χρόνια τώρα, αλλά αντί αυτού κάναμε τα ακριβώς αντίθετα, προηγήθηκε το συμφέρον των δανειστών έναντι των λαών, αλλά τέλος πάντων μπορεί κάποιος να ισχυριστεί δικαιολογίες και λόγους, να βεβαιώσει πως τότε υπήρξαν άλλοθι.

Σήμερα όμως χωρά αμφισβήτηση αυτό το γεγονός, πως δεν υπάρχει παγκόσμια οικονομική και κοινωνική πλήξη που μέχρι το τέλος θα έχουμε όπως όλα δείχνουν πράγματι κατάρρευση χωρίς να ευθύνεται μάλιστα ο άνθρωπος λόγω μεμονωμένων αστοχιών, ατασθαλιών, κακοδιαχείρισης, αλλά θύμα ενός και μόνο απρόβλεπτου κοινού παγκοσμίου εχθρού;

   Είδαμε λοιπον χθες 26/3/2020 στο Eurogroup τον άμεσο κίνδυνο που διατρέχει η ένωση για τη συνοχή της καθώς είναι η  πρώτη φορά να αμφισβητείται πλέον τόσο έντονα  από τις χώρες που έχουν πληγεί περισσότερο μέχρι σήμερα, Ιταλία, Ισπανία, Γαλλία, Ελλάδα και παρ’όλα αυτά πως δεν τα βρήκαν οι ηγέτες των κρατών μελλών για την στρατηγική που θα πρέπει να ακολουθήσουν.
 Ακούμε για Ευρωομόλογα, Κορονοομόλογα και ανάλογες λύσεις που πρότειναν οι Νότιες χώρες και φυσικά αρνείται σθεναρά η Γερμάνια με την βοήθεια της Μικρής Ολλανδέζας.

Ομόλογα που σημαίνει πάλι δανεισμοί και ξανά μανά δανεισμοί, δεν πρόκειται φυσικά κανένας ηγέτης να θέσει στο τραπέζι την προοπτική διαγραφής του χρέους και μηδενισμό του κοντέρ, πόσο μάλλον να το κάνουν και πράξη, όνειρα φαντασίας πλανεύτρας.

Και γιατί να δεχτεί παρακαλώ η Γερμανία να συναινέσει και ν’αφουγκραστεί τις φωνές απόγνωσης των υπολοίπων χωρών για συναίνεση και κοινό αγώνα για να σώσουμε ότι μπορούμε υπό το τραγικό πράγματι καθεστώς της πανδημίας και των αμέτρητων θανάτων;

Σε τέτοιες συνθήκες ο έχων αποθεματικά χαίρεται με τον γείτονα που του έχουν σωθεί τα πάντα. 

   Για να θυμηθούμε τι έγινε με την λήξη του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, ποια χώρα βγήκε οικονομικά ισχυρότερη έναντι των άλλων και δημιούργησε το 45’ την Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο;  Η αγαπημένη όλων, η Η.Π.Α. και Διεθνές Ταμείο διότι έγινε δανειστής με διεθνή εμβέλεια. Σχέδια Μάρσαλ κ.ο.κ.

Έτσι λοιπόν και σήμερα η Γερμανία που όλα αυτά τα 10 χρόνια της κρίση έχει βγει όχι μόνο αλώβητη αλλά αντίθετα ωφελημένη πολλαπλώς έχοντας αφαιμάξει όλες σχεδόν τις χώρες της Ε.Ε. κυρίως του Νότου, έχοντας συσσωρεύσει απίστευτες ποσότητες χρυσού.

‘Οπως τoν καλό παλαιό καιρό, που με τον αγνό και τίμιο αγώνα τους οι Ναζί, με ιδρώτα και δουλειά (δουλεία ορθότερα) αφαίρεσαν όλο τον χρυσό των Εβραίων, τσιγγάνων και λοιπών υποανάπτυκτων, μολυσμένων βαρβάρων, δόντια, βέρες, κοσμήματα κ.λπ., έτσι και οι επίγονοι τους σήμερα με τους διάσπαρτους συνεργάτες τους, Λεοντόκαρδους Ριχάρδους κ.ο.κ ανά την Ευρώπη κυρίως, συσσώρευσαν απίστευτες ποσότητες του ευγενούς μετάλλου.

Τι να τα κάνεις τα λεφτά, αν δεν είσαι πλούσιος, κι η καλή Κοκκινοσκουφίτσα του παραμυθιού-εφιάλτη, η Γερμανία δηλαδή, ως προνοητικό παιδί του Ζεβεδαίου τώρα, άλλου Εβραίου, αγγλοσάξονα, μικρή σημασία έχει, μάζεψε στο καλαθάκι της όλα τα καλά που βρήκε δεξιά και αριστερά ( τι νομίζατε τυχαία η ενοποίηση των δυο Γερμανιών;) και περιμένει μόλις τελειώσει η κρίση-πόλεμος, ως άλλη Αμερική, ως κακός Λύκος στην θέση του κακού Λύκου, να αρχίσει να στηρίζει τους ξεκοιλιασμένους γείτονες της για την ψύχη της αγαπημένης της γιαγιάκας, της Γιαγιάς Ευρώπης.

Και ζήσανε αυτοί καλά και εμείς, όσους δεν θα μας φάει ο Κορωναϊός Σάιλοκ, να περιμένουμε το Νάμα εξ ουρανού…

Δρόμος ανοιχτός

Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου