Παρά το γεγονός ότι βρισκόμαστε εν μέσω πανδημίας και μάλιστα σε μια στιγμή όπου καθημερινά ανακοινώνονται περισσότεροι θάνατοι από κάθε άλλη περίοδο, η κυβέρνηση επέλεξε να προχωρήσει σε σημαντικές κινήσεις που αφορούν την «αναδιάρθρωση» και επί της ουσίας ιδιωτικοποίηση του ΕΣΥ. Καταρχήν, προχωρά η κατασκευή παιδιατρικού νοσοκομείου στη Θεσσαλονίκη από το ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, το οποίο όμως θα λειτουργεί με όρους ιδιωτικού δικαίου και παράλληλα ανακοινώθηκε η «αναβάθμιση» του νοσοκομείου Σαντορίνης σε νοσοκομείο-πιλότο για την λειτουργία νοσοκομειακών μονάδων με ΣΔΙΤ. Αφετέρου, σε ό,τι αφορά το υγειονομικό προσωπικό, η αναπληρώτρια υπουργός Υγείας Μ. Γκάγκα ανακοίνωσε πως εξετάζεται η άρση του ασυμβίβαστου στους γιατρούς, πράγμα που σημαίνει ότι θα μπορούν να εργάζονται ταυτόχρονα στον ιδιωτικό και τον δημόσιο τομέα, ενώ παράλληλα ο κ. Πλεύρης ανακοίνωσε πως όχι μόνο οι αναστολές υγειονομικών θα συνεχιστούν αλλά πως ίσως μετατραπούν και σε απολύσεις!

ΟΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ κινήσεις είναι μέρος μιας συνολικής κυβερνητικής επίθεσης με σκοπό την ιδιωτικοποίηση του ΕΣΥ. Η περίπτωση της δωρεάς του ιδρύματος ΣΝ παραχωρεί στον ιδιωτικό τομέα υποδομές νευραλγικής σημασίας, με αποτέλεσμα να τον καθιστά ουσιαστικά συνιδιοκτήτη στο ΕΣΥ. Ενώ η περίπτωση του νοσοκομείου Σαντορίνης που θα λειτουργεί με ΣΔΙΤ, προσβλέποντας στα έσοδα από τον τουρισμό, μετατρέπει συνολικά την Υγεία σε ένα προϊόν το οποίο είναι αναγκασμένο να κινείται με όρους κόστους οφέλους. Μάλιστα, η επιλογή του συγκεκριμένου νοσοκομείου δεν είναι τυχαία, καθώς όντως το επίπεδο του τουρισμού στο συγκεκριμένο μέρος, ίσως να επιτρέπει να δημιουργηθεί ένα νοσοκομείο πολυτελείας που θα λειτουργεί σαν κράχτης στις επόμενες κινήσεις για ιδιωτικοποίηση και άλλων μονάδων, οι οποίες όμως δεν θα είναι δυνατόν να λειτουργήσουν με τέτοιους όρους χωρίς να υποβαθμιστεί σημαντικά το επίπεδο των παρεχόμενων υπηρεσιών. Αντίστοιχα, η απελευθέρωση του ασυμβίβαστου στους ήδη κακοπληρωμένους γιατρούς του ΕΣΥ, θα σπρώξει τους γιατρούς στην παράλληλη λειτουργία ιατρείων για τον βιοπορισμό και στην αντιμετώπιση του ΕΣΥ στην καλύτερη περίπτωση ως πάρεργου ή ακόμη χειρότερα ως πεδίο ψαρέματος πελατών. Το γεγονός ότι όλα τα παραπάνω συμβαίνουν εντός πανδημίας και μάλιστα τη στιγμή που είναι ξεκάθαρο ότι είναι απαραίτητη μια γενναία ενίσχυση του ΕΣΥ, υποδεικνύει πως όλα τα φαινόμενα διάλυσης της τελευταίας περιόδου δεν είναι απλά προϊόν ανικανότητας ή ιδεοληψιών, αλλά μέρος της πολιτικής ιδιωτικοποίησης. Πρώτα άφησαν εσκεμμένα το ΕΣΥ να παρακμάσει και να υπερφορτωθεί, θέτοντας ακόμη και υγειονομικούς σε αναστολή, ενώ παράλληλα απέκλεισαν κάθε ενδεχόμενο ενίσχυσής του και τώρα δίνουν χώρο στον ιδιωτικό τομέα για παρέχει τη «καλύτερη» λύση. Όσο δε για τις αυξημένες απώλειες από την πανδημία, αυτές αποτελούν τα «ατυχή» αποτελέσματα της διαχείρισης ενός «φυσικού» φαινομένου.

ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΑ, θα έπρεπε να προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι παρά τις εκτιμήσεις της κυβέρνησης για το επερχόμενο τέλος της πανδημίας, οι αποκλεισμοί με βάση το υγειονομικό πάσο αυξάνονται, καθιστώντας «ανεμβολίαστους» περίπου 300.000 συμπολίτες μας που δεν θέλησαν να κάνουν την τρίτη δόση. Πράγμα που επιβεβαιώνει ότι η πολιτική των αποκλεισμών και του υγειονομικού διαχωρισμού ήρθε για να μείνει και δεν αποτελεί ένα απλά «έκτακτο» μέτρο. Αντίθετα, η εργαλειοποίηση της πανδημίας έχει πολλαπλά οφέλη για τις ελίτ και πάει χέρι-χέρι με το σχέδιο για την εμπορευματοποίηση της υγείας και την ιδιωτικοποίηση του ΕΣΥ. Καθώς δια μέσω του υγειονομικού πιστοποιητικού εισάγεται η έννοια του αποκλεισμού από το αγαθό της Υγείας, των ομάδων που δεν δικαιούνται δωρεάν υπηρεσίες με βάση ορισμένα κριτήρια ή και που πρέπει να πληρώνουν κάποιο πρόστιμο γιατί η συμπεριφορά τους κοστίζει περισσότερο στο ΕΣΥ. Αν τα παραπάνω τώρα μοιάζουν κάπως άκομψα, θα μεταφραστούν πολύ καλύτερα στα τιμολόγια μιας ιδιωτικής εταιρείας η οποία είτε θα αρνείται την παροχή υπηρεσιών είτε θα έχει άλλα κοστολόγια για την περίθαλψη ομάδων που δεν διάγουν υγιή βίο (π.χ. καπνιστές) ή είναι απλώς θεωρούνται ομάδα υψηλού κινδύνου π.χ. ηλικιωμένοι.

ΚΛΕΙΝΟΝΤΑΣ, θα πρέπει να αναλογιστούμε ότι όλα τα παραπάνω δεν αφορούν απλά την κλασική πλέον συζήτηση για το δημόσιο ενάντια στο ιδιωτικό, αλλά σχετίζονται άμεσα με όλα τα διδάγματα της πανδημίας και άλλων «φυσικών» καταστροφών που έδειξαν με τον πιο έντονο τρόπο ότι νευραλγικοί τομείς του κράτος δεν πρέπει να είναι σε ιδιωτικά χέρια, αλλά και πως μεγάλα προβλήματα της ανθρωπότητας και καταστάσεις πραγματικής έκτακτης ανάγκης δεν μπορούν να λυθούν από την ιδιωτική πρωτοβουλία ακόμη και αν πρόκειται για κολοσσούς όπως π.χ. οι Big Pharma.

Ο κ. Τρελλόπουλος, διευθυντής αγγειοχειρουργός του νοσοκομείου Παπανικολάου της Θεσσαλονίκης, έδωσε την περασμένη εβδομάδα στη δημοσιότητα αποκαλυπτικά στοιχεία για το ποσοστό θνησιμότητας των ασθενών του Παπανικολάου που διασωληνώθηκαν εκτός ΜΕΘ. Αξίζει δε να σημειωθεί πως τα δεδομένα που έδωσε ο κ. Τρελλόπουλος συνάδουν με εκείνα της μελέτης Λύτρα-Τσιόδρα που απασχόλησε την προηγούμενη περίοδο ωστόσο, παρά τις αιτιάσεις του ιδίου και το αντίστοιχο αίτημα της ΠΟΕΔΗΝ τα εν λόγω στοιχεία δεν έχουν δοθεί ακόμη στη δημοσιότητα. Ο Δρόμος έχει υποστηρίξει πολλές φορές μέσα από τις σελίδες του την ανάγκη για την δημοσιοποίηση όλων των διαθέσιμων δεδομένων για την πανδημία, καθώς το πρόβλημα δεν αφορά μόνο τα στοιχεία σχετικά με τις ΜΕΘ ή τη θνησιμότητα των διασωληνωμένων. Συνολικά, σε όλη την διάρκεια της πανδημίας τα δεδομένα δίνονται με το σταγονόμετρο και μέσα από πολλές παλινωδίες ενώ είναι ελάχιστοι εκείνοι που έχουν πρόσβαση ακόμη και στο μητρώο εμβολιασθέντων. Με αποτέλεσμα να έχει δημιουργηθεί μια πραγματικότητα όπου όχι οι πολίτες αλλά ούτε ο επιστημονικός κόσμος δεν έχει πλήρη πρόσβαση στα υπάρχοντα δεδομένα.

Τα παραπάνω σε συνδυασμό με το γεγονός πως μέχρι σήμερα η διαχείριση της πανδημίας έχει γίνει μόνο μέσα από μέτρα-ντιρεκτίβες, συχνά ανεδαφικά και πάντα χωρίς καμία αιτιολόγηση, αποτελούν μείζον δημοκρατικό ζήτημα για την χώρα μας. Καθώς, δεν υπάρχει η δυνατότητα για κανέναν πέρα από λίγους εκλεκτούς να ελέγξει τους χειρισμούς που γίνονται και συχνά θέτουν στο περιθώριο μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας.

Αντίστοιχα, ακόμη και τα διάφορα μοντέλα για την πρόβλεψη της πορείας της πανδημίας δεν είναι δημόσια και χρησιμοποιούνται μόνο από τηλεοπτικές πυθίες για να στηριχθεί η εκάστοτε κυβερνητική απόφαση. Αυτό το φαινόμενο αποτελεί τον πραγματικό σκοταδισμό που δημιουργεί «αδιαμφισβήτητους» ειδήμονες ενώ θέτει όποιον διαφωνεί με όσα εφαρμόζονται στο τόξο των αντεπιστημονιστών που μιλάνε χωρίς να γνωρίζουν τα, έτσι και αλλιώς, περίκλειστα στοιχεία. Επιπλέον, σε μια κατάσταση όπως η πανδημία είναι κομβικής σημασίας ζήτημα η διαφάνεια όχι μόνο για τη δημοκρατία αλλά και για την αντιμετώπιση του ίδιου του ιού καθώς μόνο έτσι θα μπορούσε να πειστεί ο κόσμος σε μέτρα για τα οποία θα έπρεπε να γνωρίζει εκ των προτέρων την αποτελεσματικότητα και τη σκοπιμότητά τους.