Από την πανδημία στον πόλεμο της Ουκρανίας — Κοινωνικός έλεγχος, καταστολή, ψυχολογικές επιχειρήσεις

 

Του Ηλία Μιχαλαρέα *

Ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν ήρθε από το πουθενά. Είναι ένας ιμπεριαλιστικός πόλεμος και είναι η συνέχεια των πολέμων που ακολούθησαν την ανατροπή του σοσιαλισμού και την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης.

Προηγήθηκαν οι πόλεμοι στην Γιουγκοσλαβία, στην Γεωργία, στην Τσετσενία, πιο πρόσφατα στην Αρμενία και το Αζερμπαϊτζάν, ο πόλεμος του Κόλπου, οι “έγχρωμες επαναστάσεις” τόσο στην Ευρώπη όσο και στην βόρεια Αφρική, που οδήγησαν στην διάλυση της Λιβύης και της Συρίας.

Σε όλα αυτά τα γεγονότα αλλά και σε πολλά άλλα ακόμη, το διεθνές δίκαιο υποτάχθηκε στο δίκαιο της ισχύος των ΗΠΑ και των συμμάχων τους και το κύρος των διεθνών οργανισμών υπονομεύθηκε.

Στην περίπτωση μάλιστα της Γιουγκοσλαβίας και του διαμελισμού της, καθώς και της κατοχής και του εποικισμού της βόρειας Κύπρου, αλλά και της εισβολής και κατοχής μέρους της Συρίας και του Ιράκ από την Τουρκία, είχαμε και βίαιη αλλαγή συνόρων.

Αυτή η πραγματικότητα ενέχει τεράστιους κινδύνους για την χώρα μας και την Κύπρο που αντιμετωπίζουν, με την ανοχή των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, τον Τουρκικό αναθεωρητισμό και τις παράνομες διεκδικήσεις σε Αιγαίο και ΝΑ Μεσόγειο.

Δυστυχώς, οι κίνδυνοι έχουν αναβαθμιστεί από το γεγονός ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία έχει χαρακτηριστικά παγκόσμιας σύγκρουσης σε στρατιωτικό, πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό, αλλά και πολιτιστικό επίπεδο.

Εμφανίζεται ως σύγκρουση Ρωσίας και Ουκρανίας, ενώ στην πραγματικότητα είναι σύγκρουση Δύσης και Ρωσίας για το μοίρασμα των αγορών μεταξύ των ΗΠΑ και μιας ομάδας χωρών που θέτουν την αναγκαιότητα ενός πολυπολικού καπιταλιστικού κόσμου ως μονόδρομο. Η Ρωσία και η Κίνα σε αυτή την σύγκρουση έχουν κυρίαρχο ρόλο.

Άλλωστε, καιρό τώρα οι δύο χώρες έχουν επεξεργαστεί τρόπους ώστε οι συναλλαγές να γίνονται σε εθνικά νομίσματα και να πάψει το δολάριο να αποτελεί το νόμισμα αναφοράς στις διεθνής συναλλαγές.

Αυτή η εξέλιξη ίσως να είναι και η αιτία μιας γενικευμένης σύγκρουσης μεταξύ ΝΑΤΟ και Ρωσίας. Είναι άκρως ανησυχητική η σε τόσο μεγάλο βαθμό κινητοποίηση του ΝΑΤΟ στο ευρωπαϊκό έδαφος, καθώς και η γενικευμένη αντίδραση της ΕΕ σε στρατιωτικό, οικονομικό, και πολιτιστικό επίπεδο.

Η δαιμονοποίηση της τέχνης και των ανθρώπων του πνεύματος, της επιστήμης, του αθλητισμού, του πολιτισμού με μόνο αίτιο το ότι είναι Ρώσοι, υποδηλώνει κάτι πολύ σοβαρό που ετοιμάζεται και μας ξαναφέρνει στη μνήμη τις μέρες των Ναζί και της Γερμανίας λίγο πριν τον β΄ παγκόσμιο πόλεμο.

Επαναφέρει τις αντιεπιστημονικές, ανιστορικές θεωρίες για ένα αναπόφευκτο πόλεμο των πολιτισμών Ανατολής και Δύσης που επί της ουσίας εφευρέθηκαν για να δικαιολογήσουν την ληστρική επιδρομή του καπιταλισμού στον πλούτο της Ανατολής.

Είναι εξόχως ανησυχητικές οι διαρκείς αναφορές των μυστικών υπηρεσιών των Αγγλοσαξόνων, μέσω του υποβόλιμου και ανύπαρκτου προέδρου της Ουκρανίας, για εμπλοκή του ΝΑΤΟ σε μια σύγκρουση με την Ρωσία που θα σήμαινε γενικευμένο πόλεμο με ότι αυτό συνεπάγεται.

Δίνεται η εντύπωση ότι με τις διαρκείς αναφορές για κυβερνοπόλεμο ή για χρήση χημικών και βιολογικών όπλων από την Ρωσία, προετοιμάζεται η κοινή γνώμη στη Δύση να αποδεχθεί τα προσχήματα που αναζητούνται για να τιναχθεί ο πλανήτης στον αέρα.

Το ΝΑΤΟ ως επιθετικός συνασπισμός, ποτέ δεν ήταν αμυντικός, είναι το κύριο εργαλείο του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στην διαμάχη για την επιβολή και διατήρηση της παγκοσμιοποίησης, ως βασικής τάξης πραγμάτων του φιλελευθερισμού σε ιδεολογικό, κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο.

Για τον λόγο αυτό, μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού και την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και παρά τις δεσμεύσεις των τότε ηγετών των ΗΠΑ, ότι το ΝΑΤΟ δεν θα επεκταθεί ούτε ένα χιλιοστό προς ανατολάς, ώστε να μην απειλείται η ασφάλεια της Ρωσίας, συνέβη ακριβώς το αντίθετο.

Η σύγκρουση μεταξύ σοσιαλισμού και καπιταλισμού μετατράπηκε σε σύγκρουση μεταξύ καπιταλιστών, με κίνδυνο ο “ψυχρός πόλεμος”, να μετατραπεί σε θερμοπυρηνικό.

Από αυτή την άποψη, η προσπάθεια να βρούμε ποιος έχει δίκιο ή άδικο είναι χαμένη υπόθεση. Όλοι είναι μέρος του προβλήματος. Για τους καπιταλιστικούς πολέμους υπάρχει πάντα μια αφορμή και ένα πρόσχημα. Στην πραγματικότητα πίσω από αυτούς κρύβεται η ανάγκη για περισσότερα κέρδη, που είναι και ο κοινός παρανομαστής για όλους τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Κανένας ιμπεριαλιστικός πόλεμος δεν είναι δίκαιος. Άλλωστε, δυο παγκόσμιοι πόλεμοι και εκατοντάδες άλλοι ανά την υφήλιο μας υπενθυμίζουν αυτή την αναντίρρητη αλήθεια με τραγικό τρόπο.

Η ανεξέλεγκτη ανάγκη του κεφαλαίου, στην προκειμένη περίπτωση του Αμερικανικού, να επεκτείνεται και να υπερσυσσωρεύεται, έφτασε μέσω του ΝΑΤΟ μέχρι τα σύνορα της Ρωσίας αποσκοπώντας, σύμφωνα με ορισμένες αναλύσεις, στον διαμελισμό αυτής της τεράστιας χώρας Ηπείρου σε κεντρική, ανατολική και δυτική ώστε να είναι πιο εύκολη η εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της και των ανθρώπων της.

Η συνέχεια είναι γνωστή. Η Ρωσία έχοντας προειδοποιήσει χρόνια πριν για την επικινδυνότητα αυτής της διαδικασίας εισέβαλε στην Ουκρανία αδιαφορώντας για τις διεθνής συνθήκες και το διεθνές δίκαιο, όπως άλλωστε έχουν κάνει τόσο οι ΗΠΑ όσο και οι σύμμαχοί τους δεκάδες φορές στο παρελθόν με πρώτο παράδειγμα την εισβολή και κατοχή της Βόρειας Κύπρου από την Τουρκία.

Όπως κάθε πόλεμος έτσι και αυτός, εκτός από τις στρατιωτικές επιχειρήσεις περιλαμβάνει και ένα ευρύ φάσμα ψυχολογικών επιχειρήσεων και προπαγάνδας.

Η προπαγάνδα και οι ψυχολογικές επιχειρήσεις, δεν εστιάζουν μόνο στους λαούς των εμπλεκομένων πλευρών, αλλά και στους λαούς των μη άμεσα εμπλεκομένων στις εχθροπραξίες χωρών, είτε αυτές συμμετέχουν μέσω των κυβερνήσεων τους σε πολιτικοστρατιωτικούς συνασπισμούς όπως είναι το ΝΑΤΟ και η ΕΕ είτε όχι. Καθημερινά διεξάγονται ψυχολογικές επιχειρήσεις και προπαγάνδα επί παντός επιστητού, με ιδιαίτερη έμφαση στα σοβαρά ζητήματα που προκύπτουν.

Πολύ πριν ξεσπάσει ο πόλεμος στην Ουκρανία, οι λαοί των χωρών της Δύσης βρέθηκαν αντιμέτωποι με μια πρωτοφανή κατάσταση άσκησης κοινωνικού ελέγχου και καταστολής. Αφορμή στάθηκε ο covid-19. H αντιμετώπισή του απαιτούσε γρήγορα και αποτελεσματικά μέτρα και υπήρχαν δύο δυνατότητες. Από τη μια υπήρχε η επιλογή της βίαιης επιβολής μέτρων και από την άλλη η δημοκρατική διαχείριση της πανδημίας, που προϋποθέτει την συμμετοχή της κοινωνίας.

Υιοθετήθηκε η πρώτη επιλογή. Η κοινωνίες εξαναγκάστηκαν στην αποδοχή της μίας άποψης. Κυβερνήσεις, συστημικά ΜΜΕ, “ειδικοί”…, έκαναν ότι περνάει από το χέρι τους για να στιγματίσουν κάθε άνθρωπο που εκφράζει διαφορετική γνώμη. Οι διαφορετικές απόψεις εξοβελίστηκαν εις το πυρ το εξώτερον, η κοινωνικότητα και συλλογικότητα θυσιάστηκαν στο βωμό της “ατομικής ευθύνης”, και οι κυβερνήσεις της Δύσης που ποντάρουν στην αδράνεια (για πόσο ακόμα) του κόσμου, δείχνουν με περισσή αλαζονεία την ικανοποίησή τους για την ευκολία με την οποία χειραγωγούν και ασκούν κοινωνική καταστολή και κοινωνικό έλεγχο.

Στην Ελλάδα, δύο σχεδόν χρόνια από την έναρξη της πανδημίας πλησιάζουμε τους 30.000 νεκρούς και η χώρα έχει διαιρεθεί με ευθύνη της κυβέρνησης, σε εμβολιασμένους και ανεμβολίαστους. Σε αυτή τη διαδικασία, στιγματίστηκαν και στοχοποιήθηκαν νέοι, συνδικαλιστές, κόμματα και γενικά όχι μόνο όποιος διαφωνούσε με τους εμβολιασμούς, αλλά και όποιος δεν δεχόταν την φιλοσοφία της επιβολής.

Κυριάρχησε η πολιτική του αυταρχισμού και της τιμωρίας. Στην περίπτωση μάλιστα των υγειονομικών, όσοι δεν εμβολιάστηκαν τέθηκαν σε αναστολή εργασίας χωρίς να τους σώσει ο ηρωισμός της μάχης με έναν άγνωστο στην αρχή και θανατηφόρο ιό.

Φάνηκε σαν να ήταν κάτι προετοιμασμένο από καιρό. Για πρώτη φορά μετά τη μεταπολίτευση, υπάρχει κυβέρνηση που έχει την πλήρη και σχεδόν καθολική υποστήριξη του ηλεκτρονικού και έντυπου τύπου. Για να είναι σίγουρη η υποστήριξη, μοιραστήκαν μέσω της περιβόητης λίστας Πέτσα δεκάδες εκατομμύρια ευρώ και μάλιστα μεσούσης της πανδημίας και της κοινωνικής οικονομικής κρίσης. Έτσι ήταν πιο εύκολο, με τον λαό σε γενική καραντίνα, να προωθηθούν αντιδραστικές αλλαγές στην παιδεία, στην υγεία, στην ελευθερία του τύπου, στις συνδικαλιστικές ελευθερίες, στις εργασιακές σχέσεις… και να προετοιμαστούν πιθανές σημαντικές αλλαγές στα μεγάλα εθνικά ζητήματα.

Εντύπωση προκάλεσε και το γεγονός της αποπομπής της κοινωνιολογίας και των μαθημάτων τέχνης από την δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Εάν μάλιστα συνδεθεί με συγκεκριμένες προσπάθειες και αποφάσεις, για την διακοπή οποιασδήποτε σχέσης με τον ρωσικό πολιτισμό, που σημειωτέον είναι παγκόσμια κληρονομιά όπως και κάθε πολιτισμός άλλωστε, τότε μπορούμε να υποθέσουμε ότι κάποιοι φοβούνται την τέχνη και τον πολιτισμό που βρίσκεται απέναντι από τον πολιτισμό του life style και του φιλελευθερισμού. Του πολιτισμού δηλαδή που όλα πουλιούνται και όλα αγοράζονται.

Η παιδεία, ο πολιτισμός, η κουλτούρα, η συνείδηση, η τέχνη, η συλλογικότητα παίζουν τεράστιο ρόλο στην διαμόρφωση και αλλαγή αρνητικών στάσεων και συμπεριφορών, αλλά και στην διαχείριση συναισθημάτων φόβου, πανικού, θυμού, ανασφάλειας κλπ μειώνοντας την δυνατότητα χειραγώγησης.

Γνωρίζουμε επίσης ότι οι κοινωνικές και οι ανθρωπιστικές επιστήμες υποστηρίζουν την κριτική σκέψη, την συλλογικότητα, την αλληλεγγύη και για τον λόγο αυτό με τον ένα ή τον άλλο τρόπο δρουν ανατρεπτικά.

Αποφεύγοντας την ανάλυση που έχουμε κάνει στο παρελθόν (Προπαγάνδα – τρομοκρατία, ημεροδρόμος 5/4/2016 ) θα παρουσιάσουμε πολύ σύντομα τα βασικά σημεία αυτής της εν εξελίξει διαδικασίας που με αφορμή τα τελευταία γεγονότα έχει ενταθεί.

Είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό το γεγονός ότι τόσο κατά την διάρκεια των συγκρούσεων στην Χίο και τη Λέσβο το 2020 με αφορμή το προσφυγικό, όσο και κατά την διάρκεια διαχείρισης της πανδημίας, αλλά και τώρα με τον πόλεμο στην Ουκρανία, επιχειρήθηκε και επιχειρείται να επιβληθεί η άποψη της κυβέρνησης ως η μία και μοναδική σωστή άποψη, ή ως η μόνη επιτρεπτή.

Αυτή η προσπάθεια γίνεται με εργαλείο το διχασμό. Έτσι οι νησιώτες χαρακτηρίστηκαν τουρκόσποροι, όσοι συμπολίτες μας δεν δέχτηκαν να εμβολιαστούν χαρακτηρίστηκαν αρνητές, ψεκασμένοι και η χώρα χωρίστηκε σε εμβολιασμένους και ανεμβολίαστους Έλληνες. Τώρα πάλι, με αφορμή τον πόλεμο στην Ουκρανία η χώρα διχάζεται σε ρωσόφιλους και δυτικόφιλους, σε βόρειους και νότιους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι πρόσφατες δηλώσεις του υπουργού Άδωνι Γεωργιάδη, σύμφωνα με τις οποίες, όσοι διαφωνούν με την αποστολή όπλων από την χώρα μας στην Ουκρανία είναι σιχαμένοι που πρέπει να απομονωθούν.

Πραγματικά διερωτώμεθα, ποιοι να απομονωθούν από ποιους και γιατί. Γιατί τόσο μίσος για αυτούς που έχουν διαφορετική άποψη;

Είχαν προηγηθεί οι απειλές στο ΚΚΕ, που διαδήλωνε κατά των μέτρων απαγόρευσης των συναθροίσεων και υπέρ της προστασίας του Συντάγματος, με αφορμή τον covid-19. Ακολούθησαν διώξεις δημοσιογράφων που ανέδειξαν το σκάνδαλο novartis, του δημοσιογράφου Νίκου Μπογιόπουλου που αντιτάχθηκε στις γιορτές μίσους και στον διχαστικό λόγο των απογόνων των δωσίλογων κλπ.

Η σύγχρονη ιστορία της πατρίδας μας έχει δείξει ότι κάθε φορά που έπρεπε να παρθούν σημαντικές αποφάσεις για κρίσιμα εθνικά ζητήματα, οι κυρίαρχες τάξεις δίχαζαν το λαό.

Εάν λοιπόν οι φίλοι μας οι Αμερικανοί και το ΝΑΤΟ θεωρήσουν, πράγμα που συμβαίνει άλλωστε, ότι λόγω των εξελίξεων στην Ουκρανία τα συμφέροντά τους επιβάλλουν να πάμε σε συνεκμετάλλευση του Αιγαίου με τους Τούρκους, ποια θα είναι η σωστή πλευρά της Ιστορίας;

Μήπως ένα μέρος των αποκαλούμενων κυρίαρχων ελίτ της χώρας προετοιμάζεται, καιρό τώρα, για αυτή την επιλογή; Ούτως ή άλλως τα πράγματα θα ξεκαθαρίσουν σύντομα. Ο λαός πάντως κάνει τις δικές του επιλογές.

Η δημιουργία του πλαισίου της προπαγάνδας

Με τον όρο πλαίσιο της προπαγάνδας δεν αναφερόμαστε στις εφαρμοζόμενες τεχνικές, αλλά στη διάδοση και την σταθεροποίηση μερικών ιδεών που αποτελούν την βάση πάνω στην οποία διαμορφώνεται η ιδεολογία και οι οικονομικές, κοινωνικές πολιτικές πεποιθήσεις του ιμπεριαλισμού. Ουσιαστικά πρόκειται για τη βάση πάνω στην οποία ασκείται η προπαγάνδα και οι ψυχολογικές επιχειρήσεις κοινωνικής επιρροής.

Με τον όρο χειραγώγηση εννοούμε τις προσπάθειες της κυρίαρχης τάξης και των εκμεταλλευτών να πείσουν ότι οι ανάγκες τους και οι αξίες τους, είναι ίδιες με αυτές του λαού. Να αποκρύψουν δηλαδή ότι οι ανάγκες και οι αξίες καθορίζονται από τις παραγωγικές σχέσεις και κατά συνέπεια άλλες είναι οι ανάγκες του λαού και άλλες οι ανάγκες των εκμεταλλευτών.

Τόσο στην περίπτωση της πανδημίας, όσο και στην περίπτωση του πολέμου στην Ουκρανία μερικά από τα στοιχεία του βασικού πλαισίου της προπαγάνδας είναι κοινά. Ενδεικτικά αναφέρουμε τα εξής:

Αντικατάσταση κάθε έννοιας κοινωνικότητας και συλλογικότητας με την έννοια της ατομικότητας και του απομονωμένου ατόμου. Δημιουργία εξατομικευμένης συνείδησης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν οι λυσσώδεις αντιδράσεις για την συναυλία ειρήνης στο Σύνταγμα και η στοχοποίηση καλλιτεχνών μεταξύ των οποίων και η Νατάσα Μποφίλιου.

Δεν υπάρχει αλληλεγγύη και φιλία μεταξύ των λαών. Υπάρχουν συμφέροντα και ανταγωνισμοί.

Δεν υπάρχουν εκπρόσωποι κρατών που διαπραγματεύονται αλλά παίκτες.

Για πρώτη φορά την ευθύνη της σχέσης γιατρού- ασθενή δεν την έχει ο γιατρός αλλά η κυβέρνηση και οι φαρμακευτικές εταιρίες, με αποτέλεσμα να μην καθορίζει ο γιατρός την ιατρική πράξη και να μην επιλέγει ο ασθενής την αποδοχή της.

Οι όροι Οικονομία της αγοράς, πελάτης, παίκτης, αποκρύπτει την πραγματικότητα της οικονομίας της εκμετάλλευσης και της ζωώδους κερδοσκοπίας του καπιταλισμού.

Γενική χρήση του όρου ανθρώπινα δικαιώματα που αποκρύπτει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, το δικαίωμα στη δουλειά, στην παιδεία, στην υγεία, στην τροφή, στο νερό… .

Οι έννοιες της δημοκρατίας και της ελευθερίας που είναι ταυτισμένες με τον οικονομικό φιλελευθερισμό, με το ΝΑΤΟ και τη Δύση. Όσοι δεν ανήκουν στο ΝΑΤΟ πρέπει να απελευθερωθούν. Όσοι δεν συμφωνούν μαζί τους είναι εχθροί. Σε αυτή την δημοκρατία η έννοια της ουδετερότητας δεν υπάρχει.

Η έννοια της παγκοσμιοποίησης και η κατάργηση των συνόρων, της έννοιας της πατρίδας και της εθνικής κυριαρχίας. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι το ΝΑΤΟ, όπως είναι γνωστό, δεν αναγνωρίζει εθνικούς χώρους, αλλά γεωγραφικούς χώρους.

Ταύτιση της επικράτειας με το ΝΑΤΟ. Αυτό εννοούσε ο πρωθυπουργός όταν δήλωνε πρόσφατα για την βάση στην Αλεξανδρούπολη ότι είναι “φυσικό σημείο εισόδου για τα στρατεύματα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στην περιοχή της Ανατολικής Ευρώπης”;

Η έννοια του “νέου πατριωτισμού”, Δούρειος Ίππος για τα εθνικά συμφέροντα. Ινστιτούτα που δεν “ξέρουμε” από που χρηματοδοτούνται, που δεν αντιπροσωπεύουν σχεδόν κανένα σε αυτή τη χώρα, προβάλλονται δυσανάλογα. Καθηγητές μέλη τους, βρίσκονται ως εθνικοί σύμβουλοι δίπλα σε Πρωθυπουργούς προτείνουν συνεκμετάλλευση με την Τουρκία, γιατί όπως λένε το Αιγαίο δεν είναι Ελληνική λίμνη. Δρώντας ως πέμπτη φάλαγγα αντιλαμβάνονται την χώρα στο πλαίσιο του νέο οθωμανισμού, ως επαρχία της Τουρκίας. Αντίθετα, κάθε πραγματική πατριωτική φωνή στιγματίζεται και απομονώνεται. Ο λαός είναι στο περιθώριο.

Ιδεολογία των χρηματιστηρίων.

Στον κόσμο της παγκοσμιοποίησης και της GAFA δεν υπάρχει ιδεολογία, ταυτότητα, φύλο, ψυχή, Θεός. Ο μελλοντικός άνθρωπος μοιάζει πολύ με ανδροειδές.

Η έννοια του πολέμου των πολιτισμών, αποκρύπτει τις ληστρικές επιδρομές του Αμερικανικού και Δυτικού κεφαλαίου στην Ανατολή.

Δημιουργία μιας συγκεκριμένης και μοναδικής εικόνας του κόσμου και των γεγονότων που την συνθέτουν. Κυριαρχία αυτής της εικόνας στα ΜΜΕ και στα ΜΚΔ, με φίμωση των ενοχλητικών φωνών. Ερμηνεία αυτής εικόνας μέσα από το ιδεολογικό πρίσμα του καπιταλισμού.

Μεταφυσική αντίληψη για τις κρίσεις, ανορθολογισμός, δημιουργία ψυχολογίας της κρίσης. Καλλιέργεια ηττοπάθειας στο λαό.

Άρνηση της αντικειμενικής πραγματικότητας.

Αταξική αντιμετώπιση του κοινωνικού γίγνεσθαι.

Ο σημερινός πολίτης της χώρας κολυμπάει μέσα σε αυτό το πλαίσιο της προπαγάνδας, που καθορίζει σε μεγάλο βαθμό το αποτέλεσμα των προσπαθειών χειραγώγησης. Είναι σαν να έχεις δημιουργήσει τα είδη των αναγκών που αργότερα θα καλύψεις με την παραγωγή προϊόντων.

Προπαγάνδα – Ψυχολογικές επιχειρήσεις

Ο βασικός και κύριος σκοπός των ψυχολογικών επιχειρήσεων και της προπαγάνδας γενικότερα είναι η δημιουργία μιας συγκεκριμένης και μοναδικής εικόνας του κόσμου και των γεγονότων που τον συνθέτουν. Στην συνέχεια επιδιώκεται η κυριαρχία αυτής της εικόνας στα ΜΜΕ και στα ΜΚΔ, με φίμωση των ενοχλητικών φωνών και της άλλης άποψης, ώστε να γίνεται η ερμηνεία αυτής της εικόνας μέσα από το ιδεολογικό πρίσμα του Αγγλοσαξονικού ιμπεριαλισμού .

Αυτή είναι η αναντίρρητη καθημερινή και εξοργιστική αλήθεια, που εντάθηκε λόγω της πανδημίας και του πολέμου στην Ουκρανία. Ορισμένα από τα βασικά στοιχεία των ψυχολογικών επιχειρήσεων των οποίων γινόμαστε όλοι μάρτυρες είναι τα εξής:

Το πρώτο βήμα είναι ο έλεγχος των ΜΜΕ και των ΜΚΔ. Οι GAFA για παράδειγμα έχουν γίνει το βασικό εργαλείο άσκησης κοινωνικού ελέγχου του ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ. Στην συνέχεια ακολουθεί ο έλεγχος των δημοσιογράφων και των στελεχών αυτών των μέσων.

Απαγόρευση της ελευθερίας της έκφρασης και του τύπου. Κλείσιμο συγκεκριμένων ΜΜΕ, αποκλεισμός δημοσιογράφων, διάδοση ψευδών ειδήσεων, επιβολή της μιας άποψης. Με πιο δικαίωμα αποφασίζουν οι κυβερνήσεις των δυτικών δημοκρατιών του φιλελευθερισμού, από που θα ενημερώνονται οι πολίτες τους; Με ποιο δικαίωμα απαγορεύουν την ελεύθερη πρόσβαση στην πληροφορία; To επιχείρημα ότι τα Ρωσικά κανάλια λένε ψέματα είναι παιδαριώδες. Με την ίδια λογική μπορεί να ισχυριστεί κάποιος ότι και τα δυτικά ΜΜΕ λένε ψέματα. Αυτό θα το αποφασίσει ο πολίτης. Εκτός και είναι είτε αρκετά ανώριμος οπότε πρέπει να προστατευθεί, είτε είναι αρκετά ώριμος οπότε πρέπει να φιμωθεί.

Διευκολύνεται με αυτό τον τρόπο η δημιουργία σκέψεων, απόψεων, προβληματισμών με την μορφή στερεότυπων. Τα στερεότυπα με την σειρά τους οδηγούν σε συγκεκριμένα συναισθήματα και λογικά σχήματα, που είναι οι προκαταλήψεις και που οδηγούν στις διακρίσεις που είναι συγκεκριμένες συμπεριφορές. Για παράδειγμα, οι ανεμβολίαστοι, ή οι Ρώσοι ή οι Ουκρανοί είναι επικίνδυνοι, είναι το στερεότυπο. Αποδέχομαι την άποψη ότι αυτά τα άτομα είναι επικίνδυνα και τα φοβάμαι, είναι η προκατάληψη. Φοβάμαι αυτά τα άτομα και τα αποφεύγω, είναι η διάκριση.

Οι συστηματικές και διαρκείς ψυχολογικές επιχειρήσεις άσκησης κοινωνικής επιρροής, σκοπεύουν να αναγάγουν την μετάδοση συγκεκριμένων γνώσεων, ιδεών, αξιών σε προσωπικές πεποιθήσεις, που θα χαρακτηρίζουν τις δραστηριότητες ατόμων και ομάδων, ώστε να επιβληθεί μία άποψη για τον πόλεμο αυτό,

Ο άνθρωπος που είναι διαφορετικός χάνει τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά του και τον ταυτίζουμε με τα στοιχεία της διαφορετικότητας του.

Η ψυχολογικοποίηση που εστιάζει στα ψυχολογικά χαρακτηριστικά ( που πολλές φορές έχουν κατασκευαστεί τεχνητά, δημιουργία καλών, κακών χαρακτήρων κλπ) του αντιπάλου, αποπροσανατολίζει από τις βασικές αιτίες της σύγκρουσης που είναι ιμπεριαλιστικές. Στιγματίζοντας ο Τ. Μπάιντεν τον Πούτιν ως σφαγέα και δολοφόνο, εύκολα στιγματίζει τη Ρωσία και τον πολιτισμό της. Φοβόμαστε λοιπόν τους ανθρώπους και όχι τον πόλεμο. Ο φόβος συνδέεται αντανακλαστικά με τους ανθρώπους. Απαγορεύουν έτσι οι κυβερνήσεις της Δύσης την πρόσβαση στον Πούσκιν, στον Ντοστογιέφσκι, στον Γκαγκάριν… .

Για να γίνει αποδεκτό κάτι τέτοιο, πρέπει να ελεγχθεί η κριτική σκέψη με την δημιουργία έντονων συναισθηματικών καταστάσεων. Οι ψυχολογικές επιχειρήσεις απευθύνονται στο συναίσθημα και όχι στη λογική δημιουργώντας φόβους ανασφάλεια αβεβαιότητα. Συνεπώς μιλάμε για ευαισθητοποίηση και όχι ενημέρωση. Με την δραματοποίηση ο πολίτης παγιδεύεται εύκολα. Το βασικό εργαλείο για αυτή τη δουλειά είναι η προβοκάτσια και η κατασκευή ψευδών ειδήσεων. Το συγκλονιστικό σε αυτές τις περιπτώσεις δεν είναι ότι τα ΜΜΕ αναπαράγουν έχοντας πλήρη γνώση για τις κατασκευασμένες ειδήσεις και εικόνες, αλλά το ότι στις προβοκάτσιες συμμετέχουν, πολλές φορές, κυβερνήσεις, εκπρόσωποι πολιτικών θεσμών και φορέων κλπ.

Σκόπιμες και ψευδώς κατασκευασμένες πλειοψηφικές και αντίθετα μειοψηφικές απόψεις. Οι φοβισμένοι και ανασφαλείς πολίτες έχουν την τάση να προσαρμόζονται στις πλειοψηφίες για περισσότερη ασφάλεια. Επιχειρείται ο διχασμός μέσω της ποδοσφαιροποίησης του πολέμου.

Συστηματική και συνεχής ενασχόληση με ένα θέμα με σκοπό ο κόσμος να εθιστεί σε αυτό.

Παραχάραξη ή αποσιώπηση της ιστορίας.

Παραπληροφόρηση, υποπληροφόρηση, υπερπληροφόρηση, αποσπασματική πληροφόρηση και όχι ενιαία και ολόπλευρη.

Συστηματική κατασκευή ψευδών ειδήσεων.

Η ιστορία εμφανίζεται ως μια διαδοχή απομονωμένων γεγονότων, η παρουσίαση των οποίων αναφέρεται ως γεγονοτολογία. Παρουσίαση γεγονότων και όχι ιδεών. Ελάχιστοι δημοσιογράφοι που αντιστέκονται, προς τιμήν τους, σε αυτό, δέχονται απροκάλυπτες ψυχολογικές πιέσεις και μάλιστα, όπως λένε και στην Ελληνική γλώσσα των ΜΜΕ on air, από τηλεοπτικές περσόνες σε κατάσταση υστερικής κρίσης, που διακατέχονται από την αλαζονεία του σκλάβου που χαίρεται τις χαρές της σκλαβιάς και από αυτή την άποψη, όπως έλεγε και ο άλλος Βλαδίμηρος, είναι τσιράκια και καθάρματα άξιοι περιφρόνησης.

Μεροληπτική παρουσίαση της πραγματικότητας.

Προσωποποίηση της πληροφορίας. Δεν μιλάνε για τα συμφέροντα αυτών που κάνουν τον πόλεμο, αλλά για τον Μακρόν, τον Μπάιντεν, τον Σολτς, τον Πούτιν κλπ.

Αφηγηματικό σύστημα. Ένας παρουσιαστής μιλάει, πάνω σε εικόνες που δεν συνδέονται με τα σχόλια, ένα γεγονός του οποίου δεν γνωρίζουμε τις αιτίες κλπ. Ένα σημαντικό μήνυμα εκπέμπεται διαρκώς προς τον πολίτη: η πραγματικότητα είναι πολύ σύνθετη για να την καταλάβεις. Για αυτό έχουμε τους ειδικούς για κάθε θέμα.

Ύπαρξη πλαισίου αναφοράς στα ΜΜΕ. Δημιουργία πλαισίου μέσα στο οποίο τοποθετούνται τα γεγονότα. Πλην σπανίων εξαιρέσεων, πρώτα κάνει κάποιος “δήλωση συμμόρφωσης” και μετά γίνεται αποδεκτός. Πρέπει να είσαι comme il faut.

Δημιουργία παράλληλης πραγματικότητας σε ένα μη υπαρκτό φαντασιωσικό χώρο που είναι ο κυβερνοχώρος. Είναι συστηματική η προσπάθεια να προσαρμοστεί η πραγματικότητα στην πραγματικότητα των ΜΜΕ, που επί της ουσίας είναι η πραγματικότητα της προπαγάνδας. Αυτή η διαδικασία λέγεται άσκηση φυσικής και ψυχολογικής βίας και είναι ποινικό αδίκημα. Τα παραδείγματα τόσο από την πανδημία όσο και από τον πόλεμο στην Ουκρανία είναι αναρίθμητα. Σε αυτό το εγχείρημα είναι υπεύθυνοι όλοι. Μέρος των δημοσιογράφων, ιδιοκτήτες των ΜΜΕ, κυβέρνηση, απλοί πολίτες κλπ.

Όσο συνεχίζεται ο πόλεμος κάποιοι κερδίζουν στο χρηματιστήριο των συμφερόντων σε βάρος των νέων ανθρώπων, των ανθρώπων των λαών της Ουκρανίας και της Ρωσίας. Οι στρατιωτικές επιχειρήσεις, η προπαγάνδα, οι ψυχολογικές επιχειρήσεις, είναι μέρος της χειραγώγησης των λαών για αυτό το σκοπό. Αυτός ο πόλεμος πρέπει να σταματήσει τώρα. Το ΝΑΤΟ πρέπει να διαλυθεί τώρα. Όλα τα πυρηνικά να απομακρυνθούν τώρα από το έδαφος τη Ευρώπης.

(*) Ο Ηλίας Μιχαλαρέας είναι Δρ. Ψυχολογίας – Δρ. Γεωγραφίας. Μέλος  του Δ.Σ της Πανελλήνιας Ένωσης Νοσοκομειακών Ψυχολόγων – Π.Ε.ΝΟ.ΨΥ.  Επιστημονικά Υπεύθυνος της Μονάδας Απεξάρτησης ΔΙΑΠΛΟΥΣ, της Ψ.Κ του Γ.Ν.Κ. Επιστημονικά Υπεύθυνος της Μονάδας Υποστήριξης κρίσεων (Μ.Υ.Κ), της Ψ.Κ του Γ.Ν. Κέρκυρας.


Δρόμος ανοιχτός

Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου