Του Γιώργου Χαρβαλιά
Οσο εντείνεται, σε καθημερινή βάση πλέον, η τουρκική επιθετική ρητορική κατά της Ελλάδας, καθίσταται σαφές ότι στην κυβερνώσα κομματική παράταση και στους επάλληλους κύκλους από το περιβάλλον του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη, που επίσης συγκυβερνούν, διαμορφώνονται τρεις «τάσεις» διαχείρισης της διαφαινόμενης κρίσης.
Η πρώτη εκφράζεται από τον σύμβουλο εθνικής ασφαλείας, Θάνο Ντόκο και την δεξαμενή σκέψης του ΕΛΙΑΜΕΠ και είναι, θα λέγαμε, η κρατούσα άποψη στους κυβερνητικούς κύκλους και αυτή που συμμερίζεται προσωπικά ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Συνοψίζεται στους εξής άξονες:
Αφ υψηλού αντιμετώπιση του τουρκικού εθνικιστικού παραληρήματος ως μία έκφανση περιθωριακού αναθεωρητισμού, αποφυγή διεθνοποίησης της απειλής, πλήρης αγνόηση των προκλήσεων στην Κύπρο, πάνω στο δόγμα ότι πρόκειται για «άλλη χώρα» και βεβαίως…προσευχή για να μην συμβεί το μοιραίο. Η προσευχή διανθίζεται από βαθιές επικύψεις προς τον αμερικανικό παράγοντα και Νατοικές πιρουέτες που θα ζήλευε και ο πιο φανατικός Ατλαντιστής.
Εν ολίγοις πρόκειται για την λεγόμενη «καταπραυντική» προσέγγιση της Τουρκίας, που υποχρέωσε ουσιαστικά στις αρχές του έτους τον κ. Μητσοτάκη να μεταβεί στην «Ισταμπούλ», ουσιαστικά χωρίς ατζέντα, μόνο και μόνο για να πει στον Ερντογάν, ότι κατά βάση είμαστε φιλο-ατλαντικά καρντάσια, έχουμε κοινές σκοτούρες στην Ουκρανία με τους Ρώσους και-εν πάσει περιπτώσει- δεν πρέπει να μπλέκονται τρίτοι στα δικά μας…κοινά χωράφια.
Ηταν τόσο πειστικός ο Μητσοτάκης στην αερολογία του, ώστε ο Ερντογάν τον πήρε πολύ σοβαρά και όταν άκουσε τον λόγο του στο Κογκρέσο αισθάνθηκε…προδομένος. Ετσι λέει τουλάχιστον. Παρότι ο δικός μας , δεν ανέφερε ούτε μία φορά την λέξη Τουρκία και έκανε τους γερουσιαστές να μυρίζουν τα νύχια τους για να καταλάβουν ποιος κάνει τις…ορφανές υπερπτήσεις στο Αιγαίο.
Η δεύτερη σχολή που διαμορφώνεται στα περιφερειακά κοινοβουλευτικά έδρανα της Νέας Δημοκρατίας, είναι η σχολή των «σκληρών», όσων έχουν απομείνει από δαύτους. Εκφράζεται από τις (σοβαρές) θέσεις του καθηγητή Ιωάννη Μάζη και πολιτικά διατυπώνεται από τον πρώην πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά που κατακεραυνώνει εσχάτως το «λόμπι του κατευνασμού», αλλά δεν πείθει για τα αγνά πατριωτικά του κίνητρα.
Σύμφωνα με αυτή τη γραμμή σκέψης, μοναδική διαφορά με τους απέναντι είναι ο καθορισμός(οριοθέτηση) της υφαλοκρηπίδας, αλλά αν αυτό φτάσει να επιλυθεί από διεθνές δικαιοδοτικό όργανο και ειδικά την Χάγη, το συνυποσχετικό πρέπει να υπόκειται σε εξαιρετικά αυστηρές προυποθέσεις, όπως η αποδοχή από την Τουρκία βασικών αρχών του Δικαίου της Θάλασσας(UNCLOS-Σύμβαση Montego Bay 1982).
H ίδια σχολή απορρίπτει τις συζητήσεις περί θαλασσίων ζωνών στο Αιγαίο υποστηρίζοντας ότι συνιστούν έμμεση ομολογία της πρόθεσης να απεμπολήσουμε το δικαίωμα επέκτασης των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια, ενώ κάποιοι περισσότερο σκληροπυρηνικοί εκπρόσωποι της συνιστούν να κάνουμε πρώτοι ένα βήμα «αναίμακτης κλιμάκωσης»(π.χ. κατάρριψη ενός τουρκικού drone πάνω από ελληνικό νησί)και να διεθνοποιήσουμε το θέμα δείχνοντας ότι υπάρχουν «κόκκινες γραμμές»).
Η ομάδα των «σκληρών» επικρίνει εδώ και καιρό τον κύριο Μητσοτάκη επειδή δεν έχει καταφέρει σε διαδοχικές συνόδους κορυφής να επιβάλει ούτε μία σοβαρή κύρωση εις βάρος της Τουρκίας την ίδια ώρα που ό ίδιος τρέχει να εφαρμόσει κατά γράμμα τις κυρώσεις κατά της Ρωσίας.
Όλα αυτά τα επιχειρήματα είναι ασφαλώς βάσιμα, αλλά χάνουν την σοβαρότητα τους όταν εκφέρονται από άτομα που ανήκουν ακόμη στη Νέα Δημοκρατία. Ιδίως η όψιμη αφύπνιση του κυρίου Σαμαρά που έκανε ότι περνούσε από το χέρι του για να φέρει στην εξουσία τον Μητσοτάκη από κοινού με τον Αδωνι, τον Βορίδη, την Κεραμέως, τον Μηταράκη και τα άλλα…παιδιά, στερείται πειστικότητας.
Οποιος διαφωνεί με τόσο σοβαρά ζητήματα που άπτονται θεμάτων υπεράσπισης της εθνικής μας κυριαρχίας, φεύγει από το κόμμα. Και κάνει ότι περνάει από το χέρι του για να ανατρέψει έναν επικίνδυνο πρωθυπουργό. Ο κ. Σαμαράς θυμήθηκε λίγο αργά το πρόβλημα, όταν δηλαδή επιβεβαιώθηκε ότι μένει εκτός νυμφώνος από όλα τα αξιώματα εσωτερικά ή διεθνή μπορεί να είχε στο μυαλό του. Σκληροί λοιπόν στη Νέα Δημοκρατία δεν υπάρχουν. Ιδιοτελείς πιθανόν…
Μία τρίτη τάση στα ελληνοτουρκικά τέλος, είναι αυτή του Κώστα Καραμανλή που εκφράζει από μόνος του μία σχολή σκέψης. Ο πρώην πρωθυπουργός, αναγκάστηκε εσχάτως να τοποθετηθεί δημόσια. Και μέσα από τις γραμμές της ομιλίας του, βγήκαν οι ανησυχίες του.
Ο κ. Καραμανλής θεωρεί ότι όλος αυτός ο όψιμος, χουλιγκανικού τύπου, φιλοατλαντισμός της κυβέρνησης, είναι μία εξαιρετικά επισφαλής επένδυση όταν έρχεται η ώρα να μιλήσουμε για την Τουρκία. Πιστεύει δηλαδή ότι δίνουμε πολλά, εμφανιζόμαστε πρόθυμοι και δεδομένοι, αλλά την δύσκολη ώρα δεν πρόκειται να πάρουμε καμία επιβράβευση. Ούτε καν βοήθεια.
Σε μία θερμή εμπλοκή με τους απέναντι η μεγαλύτερη δυνατή συνεισφορά των Αμερικανών θα είναι να επιβάλουν κατάπαυση του πυρός, εκβιάζοντας «λύσεις ίσων αποστάσεων», τύπου Ιμίων, που ουσιαστικά δημιουργούν τετελεσμένα εις βάρος της ελληνικής εθνικής κυριαρχίας.
Σύμφωνα με την ανάλυση του Καραμανλή η Ελλάδα δεν κερδίζει τίποτα με το να παριστάνει το πεκινουά των Αμερικανών και να παίρνει οδηγίες από τον εκάστοτε πρέσβη. Είναι μία λανθασμένη πολιτική που μας στερεί πολλά ερείσματα στο διεθνή χώρο(πλήρης διάλυση των παραδοσιακών σχέσεων με την Τουρκία), χωρίς να προσφέρει την παραμικρή εγγύηση «δίκαιης» διαιτησίας στις διαφορές μας με την Τουρκία.
Υπο το πρίσμα όλων αυτών διερωτάται κανείς τι θα μπορούσε να συμβεί στο άμεσο μέλλον με μια ελληνική εξωτερική πολιτική που δεν διαπνέεται από συναίνεση και εθνική ενότητα. Ο Ερντογάν διατείνεται πώς όταν μιλάει για τα ζητήματα της αποστρατικοποίησης των νησιών «δεν κάνει πλάκα». Στο άμεσο μέλλον ίσως διαπιστώσουμε ποιος τελικά…κάνει πλάκα στο Αιγαίο.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου