Το Σάββατο 24 τρέχοντος, το Twitter πλημμύρησε με το hashtag #chinacoup, ήτοι #κίναπραξικόπημα. Εκατοντάδες χιλιάδες χρήστες του μέσου, διέδιδαν ανεπιβεβαίωτες φήμες ότι ο Κινέζος ηγέτης Σι Τζινπίνγκ βρίσκεται σε κατ’ οίκον περιορισμό και ότι ο Κόκκινος Στρατός έκανε πραξικόπημα. Μάλιστα ως απόδειξη αναφέρθηκε το γεγονός ότι έχουν ακυρωθεί όλες οι πτήσεις από και προς το Πεκίνο.

Να διευκρινίσουμε ότι δεν υπάρχει, την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, καμία σοβαρή δυτική πηγή που να επιβεβαιώνει τις φήμες, ενώ και τα δημοσιογραφικά όργανα του Κομμουνιστικού Κόμματος Κίνας, η «Λαϊκή Ημερησία» και το globaltimes.cn δεν έχουν την παραμικρή σχετική αναφορά, αλλά ούτε και η αντιπολιτευόμενη South China Morning Post του Χονγκ Κονγκ. Αν είχε γίνει πραξικόπημα, η τελευταία θα είχε βγει στα κάγκελα. Επίσης η φήμη αυτή κυκλοφορεί σε δυτικά social media, από δυτικούς ή, ακόμα περισσότερο, Ινδούς χρήστες μόνο. Οι Κινέζοι εξάλλου χρησιμοποιούν το weibo, όπου χθες ήταν απλώς Σάββατο και τίποτε περισσότερο. Όσο για τις πτήσεις στο Πεκίνο, αρκετές από αυτές (και όχι όλες!) είχαν όντως ακυρωθεί σήμερα, αλλά οι ακυρώσεις αυτές ήταν προγραμματισμένες λόγω στρατιωτικών ασκήσεων που γίνονται με αφορμή την ένταση στην Ταϊβάν.

Οι φήμες φαίνεται να ξεκινούν από την Ινδία και μάλιστα τον υπερεθνικιστή (και γεννημένο το 1939) πολιτικό του κυβερνώντος κόμματος BJT, Subramanian Swamy, ο οποίος τουιτάρησε το εξής στα εκατομμύρια ακολούθους που έχει: «Νέα φήμη για τσεκάρισμα: Είναι ο Xi jingping [sic] σε κατ’ οίκον περιορισμό; Οταν ο Σι ήταν πρόσφατα στην Σαμαρκάνδη, η ηγεσία του ΚΚΚ υποτίθεται ότι του αφαίρεσε το ρόλο του ως υπεύθυνου στο κόμμα του στρατού [Αυτό το λέει μόνον αυτός, δεν υπάρχει πουθενά αλλού η «είδηση»]. Μετά ακολούθησε κατ’ οίκον σύλληψη. Αυτά λέει η φήμη». Ένας ακόλουθος του απαντά: «Μεγάλο όνειρο κύριε». Ο Swamy, που φαίνεται δεν έχει άλλη δουλειά να κάνει, του ανταπαντά: «Ναι, αλλά μερικές φορές τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα». Η ινδική τουιτερόσφαιρα είναι τεράστια και, όπως και η Ινδία, μοιρασμένη ως προς τη στάση της απέναντι στην Κίνα, με τους Ινδουιστές εθνικιστές να αισθάνονται απειλή από την γειτονική τους χώρα. Το τουίτ αυτό του «σκληρού» Swamy έδρασε σαν πυροκροτητής και η τουιτερόσφαιρα εξερράγη, με τα προϊόντα της έκρηξης να φτάνουν μέχρι τα εδάφη μας.

Από τα παραπάνω βγαίνει το συμπέρασμα ότι θα πρέπει να περιμένουμε για επιβεβαίωση της φήμης πριν την διαδώσουμε, γιατί για την ώρα φαίνεται να είναι εντελώς ανυπόστατη και ασόβαρη. Τότε, θα ρωτήσει ο πάντα αυστηρός κριτής αναγνώστης μας, γιατί το «Κοσμοδρόμιο», το οποίο πάντα σέβεται τον χρόνο των πολυσχιδών αναγνωστών του, ασχολείται με μια φήμη που δεν ξεφεύγει (μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου!) από τα επίπεδα του φαιδρού;

Η (ιδιοκτησίας του Τζεφ Μπέζος) Washington Post είναι αυτό που θα λέγαμε πολύ «σοβαρή» εφημερίδα, μια από τις «σοβαρότερες» εφημερίδες του κόσμου. Αυτό σημαίνει ότι όταν γράφεται κάτι στις σελίδες της, αυτό έχει περάσει από δεκάδες λεπτομερείς ελέγχους, συνεπώς η WaPo δεν θα δημοσιεύσει ποτέ, επαναλαμβάνουμε, ποτέ παραπληροφόρηση, θεωρίες συνωμοσίας ή ψέματα τα οποία δεν προέρχονται από το πιο φιλοπόλεμο κομμάτι των Δημοκρατικών και μόνον από αυτό. Η προπαγάνδα δηλαδή που δημοσιεύεται σε αυτήν είναι υψίστης ποιότητος, απολύτως κατάλληλη για τα σαλόνια του Λευκού Οίκου. Για παράδειγμα, η WaPo είναι (εδώ και χρόνια, όχι τώρα) λυσσασμένα αντιρωσική, ενώ έχει μια ιδιαίτερα «κριτική», για να το θέσουμε κομψά, στάση απέναντι στην Κίνα, αν και εδώ δικαιολογείται για λόγους αρχής: πρόκειται «κομμουνιστική» χώρα, τι θα έπρεπε δηλαδή να κάνει;

Πρίν από έναν χρόνο η WaPo δημοσίευσε κριτική ενός βιβλίου με τίτλο (εντελώς συμπτωματικά) “China Coup”, όπως δηλαδή το hashtag πιο πάνω. Το βιβλίο το είχε γράψει ένας Βρετανός πρώην διπλωμάτης που έχει γράψει και άλλα ευφάνταστα βιβλία για την Χώρα του Δράκου. Η κριτική του βιβλίου ξεκινά ως εξής: «Οι δυτικές φαντασιώσεις για την Κίνα είναι πλούσιες και πολυποίκιλες και έχουν βαθιές ιστορικές ρίζες. Αλλά ένα νέο βιβλίο με τίτλο “China Coup: The Great Leap to Freedom” ξεχωρίζει ώς όνειρο θερινής νυκτός εκπληκτικής απιθανότητας (pipe dream of mind-boggling implausibility)».

Το βιβλίο υποστηρίζει ότι μέχρι το πολύ τον Νοέμβριο του ’22 (υπενθυμίζουμε ότι αυτά είναι γραμμένα τον Σεπτέμβρη του ’21) θα εκδηλωθεί πραξικόπημα από τον κινεζικό στρατό σε συνεργασία με την αντιηγετική φράξια του κόμματος, το οποίο θα ανατρέψει τον Σι. Το άρθρο συνεχίζει: «Όσο απίθανη και αν ακούγεται, αυτή δεν είναι παρά η δεύτερη πιο παρατραβηγμένη ιδέα του βιβλίου. Η πρώτη είναι το επιχείρημα ότι οι νέοι ηγέτες της χώρας, αφού ανατρέψουν τον Σι, αμέσως μετά θα ανοίξουν τον δρόμο για την δημοκρατία, το κράτος δικαίου και την οικονομική φιλελευθεροποίηση της Κίνας», Το υπόλοιπο άρθρο εξηγεί γιατί όλα αυτά είναι ονειροφαντασίες: εκτός από την πανίσχυρη εσωτερική ασφάλεια, που προφανώς θα γνώριζε για τη συνωμοσία πριν να την σκεφτούν οι συνωμότες, δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι το Κόμμα και (πολλώ μάλλον) ο στρατός έχουν την παραμικρή αντίρρηση για την πορεία της χώρας ή ότι θέλουν να γυρίσουν το πηδάλιο σε μια πορεία υποταγής στις ΗΠΑ (δεν το λέει έτσι, αλλά αυτό εννοεί).

Η πραγματικότητα δηλαδή είναι ότι αν και οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ έχουν πολλές φορές δοκιμάσει (και όχι λίγες από αυτές με επιτυχία) την «έγχρωμη» επανάσταση ως μηχανισμό αποσταθεροποίησης κρατών, αυτό το έχουν κάνει μόνο σε χώρες που είναι ήδη εσωτερικά ασταθείς και το μόνο που χρειάζονται είναι ένα «σπρωξιματάκι» για να καταρρεύσουν. Τα υπόλοιπα, η μετάβαση σε δημοκρατία, το κράτος δικαίου, φιλελευθεροποίηση κλπ. έρχονται από μόνα τους, όπως μπορούν να σας διαβεβαιώσουν οι τυχεροί πολίτες χωρών όπως η Ουκρανία, το Κιργιστάν, η Γεωργία, το Καζαχστάν και λοιπά λαμπρά παραδείγματα εκδημοκρατισμού και (προπαντός) κράτους δικαίου, που οφείλεται σε «επανάσταση»-παύλα-πραξικόπημα.

Καμία χώρα δεν είναι παράδεισος, όλες οι χώρες είναι εσωτερικά ασταθείς, άλλες λιγότερο, άλλες περισσότερο, αλλά το κόλπο της «επανάστασης»-παύλα-πραξικόπημα γίνεται κατά προτίμηση στις πιο ασταθείς. Η Κίνα αυτή τη στιγμή, παρά τις αχανείς εσωτερικές της αντιθέσεις, έχοντας μια ανοδική δυναμική, δεν φαίνεται να είναι έτοιμη για μια τέτοια ανατροπή. Η WaPo το ξέρει και ο τρόπος που μάχεται την Κίνα είναι πιο μακροπρόθεσμος: η WaPo υποστηρίζει τον τρόπο του Λευκού Οίκου, δηλαδή τον οικονομικό πόλεμο (στον οποίο πάντως, για την ώρα τουλάχιστον, δεν χάνει η Κίνα).

Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι οι «δυτικές φαντασιώσεις» για παγκόσμια κυριαρχία σταματάνε να κυκλοφορούν. Το βιβλίο China Coup προέβλεπε ακριβώς το σενάριο που διέδωσε η αντικινεζική ινδική εθνικιστική τουιτερόσφαιρα. Οι Ινδοί το ξεσήκωσαν από το βιβλίο ή αυτενέργησαν; Δεν έχει πολλή σημασία. Το σημαντικό είναι ότι το ρήγμα Ανατολής-Δύσης, ένα ρήγμα που αιτία του είναι βασικά οι εσωτερικές αδυναμίες της Δύσης που τις προβάλει στους εχθρούς της, έχει βαθιές ιδεολογικές συνέπειες που εκφράζονται και σε αυτό το επίπεδο, κάτι που κάνει πολύ πιο δύσκολη την αποκλιμάκωση της παράλογης αυτής έντασης. Αν υπήρχαν αντιπολεμικά κινήματα αυτή τη στιγμή στη Δύση θα ήταν πιο δύσκολο για τις ηγεσίες να ακολουθούν τις επιθετικές τους πολιτικές. Όμως όχι μόνο δεν υπάρχει ενεργό ένα τέτοιο κίνημα, αλλά αντίθετα είναι εκατομμύρια οι έτοιμοι να πιστέψουν ότι ο «εχθρός» χάνει και «εμείς κερδάμε». Τι να πει κανείς…