Ποιοι καλλιεργούν το νέο εθνικό διχασμό στην Ελλάδα; Υπάρχουν τελικά εχέφρονες και …ψεκασμένοι; Όλα ξεκίνησαν από τα Μνημόνια…

 
Διαδηλωτές κρατούν πανό και βεγγαλικά κατά τη διάρκεια πορείας για την υπεράσπιση των Εξαρχείων κατά της δημιουργίας υποσταθμού του Αττικό Μετρό, το Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2022. ΑΠΕ ΜΠΕ, ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΜΠΕΛΤΕΣ

Του Γιώργου Χαρβαλιά

Ο νεότερος διχασμός της χώρας δεν ξεκίνησε με τα εμβόλια. Ούτε με το Ουκρανικό. Δρομολογήθηκε έξυπνα με τα μνημόνια από αυτούς που τα επέβαλλαν ως ιστορική(και πρακτική…)αναγκαιότητα για να «μεταρρυθμίσουν» την Ελλάδα.

Η Ελλάδα βεβαίως ουδέποτε μεταρρυθμίστηκε. Αντίθετα εξελίχθηκε σε Κολομβία και με τη βούλα. Μαφιόζοι  στη κυβέρνηση με ιδιωτικά γραφεία παρακολουθήσεων,  μαφιόζοι ολιγάρχες με στρατιές φουσκωτών και οπαδών,  βουλευτές με εισπρακτικές εταιρείες, δήμαρχοι-λαμόγια, επίορκοι δικαστικοί,  δολοφονημένοι δημοσιογράφοι και ένα όργιο σεξουαλικής διαστροφής «επωνύμων» με έφεση στη παιδεραστία, συνθέτουν το σκηνικό του σημερινού ελληνικού «failed-state».

Πολύ μακριά από την «νοικοκυρεμένη» μεσογειακή αποικία την οποία ευαγγελίζονταν οι κήρυκες του αναγκαστικού δανεισμού.

Με τα μνημόνια λοιπόν, η χώρα δεν εκσυγχρονίστηκε. Ούτε συνετίστηκε. Διαλύθηκε, φτωχοποιήθηκε, εξανδραποδίστηκε , παρέδωσε τον πλούτο και το βιός της για να καταλήξει σε «απόπατο» της ήδη σάπιας Ευρωπαικής Ενωσης. Και μέσα σε όλα αυτά η κοινωνία διχάστηκε.

  • Ανάμεσα σε αυτούς τους τάχα «εχέφρονες» που πείστηκαν ότι η μνημονιακή τιμωρία ήταν δίκαιος εξιλασμός (και…εξευτελισμός) για να γίνουμε επιτέλους «Ευρωπαίοι» και τους ρομαντικούς που πίστεψαν ότι μπορούσαμε να ζήσουμε με τις δικές μας δυνάμεις.
Ο διχασμός ξεκίνησε με το περιβόητο δημοψήφισμα του 2015. Που ενώ τέθηκε σαν απλό ερώτημα αποδοχής ενός ακόμη πιο ασφυκτικού προγράμματος λιτότητας και περικοπών, κατέληξε εντέχνως σε ψευδεπίγραφο δίλημμα παραμονής μας στην Ευρωπαική Ενωση.

Το μειοψηφικό «Μένουμε Ευρώπη» ήταν το πολιτικά ορθό  και επικοινωνιακά άρτια οργανωμένο κίνημα των υποτιθέμενων εχεφρόνων και η συντριπτική  ψήφος του «όχι», ήταν η περιθωριακή επιλογή των αφρόνων, των «ψεκασμένων», που ζουν μέσα σε όνειρα και παραισθήσεις, νομίζοντας ότι η Ελλάδα μπορεί να επιβιώσει, χωρίς την αγάπη των Γερμανών.

Κανείς δεν είχε το θάρρος να εξηγήσει εκείνη την περίοδο ότι η αποχώρηση από την Ευρωζώνη δεν συνεπάγεται αυτόματη έξωση από την Ευρωπαική Ενωση και πολύ περισσότερο την Ευρώπη.

Ακόμη κι ο Σόιμπλε το διευκρίνισε, κατόπιν εορτής βέβαια.  Οποιος όμως τολμούσε τότε στην Αθήνα να μιλήσει για εθνικό νόμισμα(το μόνο που εξασφαλίζει τελικά εθνική κυριαρχία στα μικρότερα και ασθενέστερα οικονομικά κράτη), βαφτιζόταν, όχι ψεκασμένος, αλλά κάτι χειρότερο: Αγράμματος, αστοιχείωτος, απαίδευτος και εν τέλει «υβριστής» του Ευρωπαικού οράματος.

Η ιθύνουσα πολιτική και επιχειρηματική τάξη, τα μέσα ενημέρωσης και η ακαδημαική κοινότητα είχαν ήδη αποφανθεί υπέρ του ευρω-γερμανικού μονόδρομου με «κάθε κόστος». Οποιαδήποτε παρέκκλιση επομένως κρινόταν αιρετική.

Κι ύστερα ήρθε ο Covid. Που ανέδειξε την ιδιοτέλεια των πλούσιων Ευρωπαίων εταίρων, οι οποίοι έσπευσαν να πάρουν υγειονομικά μέτρα αποκλειστικά για λογαριασμό τους ακολουθώντας την συνταγή « ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Στην αρχή, αν θυμάστε ξέσπασε η μάχη της «μάσκας» και του «αναπνευστήρα». Αργότερα  ήρθαν στο προσκήνιο τα εμβόλια. Και η υποχρεωτική επιβολή τους. Αρον-άρον και με το στανιό.

Μέσα σε αυτό το ρεσιτάλ παραπληροφόρησης, έλλειψης συντονισμού και αλληλεγγύης, αλλά και απόλυτης ευρωπαικής ασυνεννοησίας, πολλοί συμπολίτες μας δυσανασχέτησαν, αντιμετωπίζοντας τον εμβολιασμό με ισχυρές επιφυλάξεις. Διευκρινίζω ότι δεν ήμουν ανάμεσα σε αυτούς.

Δεν ανήκω με κανένα τρόπο στους συνωμοσιολόγους αντιεμβολιαστές.  Αλλά συμμερίζομαι τις ανησυχίες των ανθρώπων που δυσπιστούν απέναντι στα «εμβόλια εξπρές» ακριβώς επειδή κι εγώ δεν έχω την παραμικρή εμπιστοσύνη στο διεθνές στερέωμα εξουσίας που αποφασίζει τις τύχες των λαών.

  • Σέβομαι και παίρνω πολύ σοβαρά την επιστήμη, αλλά όχι τα λαμόγια της Κομισιόν και του κάθε διεθνούς κονκλάβιου, τύπου «Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας», που τελικά θα αποφασίσει την «επιστημονική συνταγή» σωτηρίας  μας.
Ανάμεσα στους επιφυλακτικούς που δεν ήθελαν το εμβόλιο με το ζόρι, ήταν και αρκετοί υγειονομικοί. Αμέσως βαφτίστηκαν «ψεκασμένοι»…Η κυβέρνηση του έδιωξε στο πυρ το εξώτερο γιατί αποτελούσαν-υποτίθεται-κίνδυνο για την δημόσια υγεία. Αυτό δεν αποδείχτηκε ποτέ, αλλά ας πούμε ότι η τότε υπαγωγή τους σε καθεστώς… «εργασιακής καραντίνας» εξυπηρετούσε ένα ευρύτερο σκεπτικό  προστασίας των υπολοίπων.

Σήμερα η κυβέρνηση εξακολουθεί να κρατά τους ανεμβολίαστους υγειονομικούς σε καθεστώς αναστολής εργασίας και αρνείται να επαναπροσλάβει τους απολυμένους, από γινάτι. Επιτείνει συνειδητά τον διχασμό μεταξύ «εμβολιαστών/αντι-εμβολιαστών» μέσα από ένα είδος εκδικητικού πείσματος.

Κατά την άποψη της οι ανεμβολίαστοι υγειονομικοί είναι «εχθροί της επιστήμης» που δεν πρέπει να ασκούν το επάγγελμα, είναι αντιδραστικοί, Συριζαίοι, ακροδεξιοί και εν πάσει περιπτώσει δεν ανήκουν στο εκλογικό ακροατήριο της Νέας Δημοκρατίας του Μητσοτάκη.

Εσχάτως προέκυψε και νέος διχασμός. Κι αυτός επιδοτούμενος από την κυβερνητική επικοινωνιακή στρατηγική: Ελληνες φιλο-ουκρανοί με τρικολόρ σημαιάκια στο τουίτερ, φιλο-Νατοικοί, στρατευμένοι-υποτίθεται- στη σωστή πλευρά της ιστορίας. Και από την άλλη οι αστοιχείωτοι που δεν αντιλαμβάνονται την σοφία και το ηθικό μεγαλείο της διπλωματίας του Μητσοτάκη: Πουτινάκια και…«ρωσοψέκια».


Ευρωπαίοι πολίτες είναι μόνον οι πρώτοι. Αντάξιοι της εύνοιας της θείας Ούρσουλας και του Σχοινά, άντε και του γραφικού χοντρούλη που παριστάνει τον Αμερικανό πρέσβη στα καθ’ ημάς. Οι υπόλοιποι, όσοι αναρωτιούνται δηλαδή γιατί να στέλνουμε όπλα από τα ελληνικά νησιά στους μαφιόζους του Ζελένσκι ή γιατί να παγώσουν τα παιδιά μας τον χειμώνα που έρχεται είναι κάφροι. Ανάξιοι να αντιληφθούν τον υπέρτατο «ευρωπαικό σκοπό»

  • Φυσικά όλη αυτή η επιδοτούμενη αντιπαράθεση αναπαράγεται καθημερινά και στα social media. Aπό τη μία οι Ευρωπαίοι φιλοδυτικοί πολίτες του δικαιωματισμού και της παγκοσμιοποίησης κι από την άλλη οι οπαδοί του νατιβισμού, οι «εθνολαικιστές», κολλημένοι με τη Πατρίδα, την οικογένεια και την Ορθοδοξία.
Οι αφορμές του σύγχρονου διχασμού είναι πολλές και θα εντείνονται. Αλλά η διαχωριστική γραμμή είναι μία και μοναδική: Επιδοτούμενος γκλομπαλισμός εναντίον «αναχρονιστικού» πατριωτισμού. Προσοχή όμως γιατί μεθαύριο στην γραμμή της ευρωπαικής πολιτικής ορθότητας θα ξεφυτρώσει επισήμως και η θεωρία των εθνικών εκπτώσεων έναντι της Τουρκίας. Να κάνουμε μερικές παραχωρήσεις στο Αιγαίο για να αποφύγουμε την σύρραξη με τους απέναντι.

Ποιος κάνει πόλεμο στην εποχή μας εκτός από τον φασίστα τον Πούτιν, θα πούνε. Και τότε οι λογαριασμοί στο τουίτερ θα γεμίσουν από γαλάζια και κόκκινα σημαιάκια, τους νέους «πρεσβευτές» της ελληνο-τουρκικής φιλίας.  Της ειρήνης με κάθε κόστος…

Αυτός θα μπορούσε να είναι ο επόμενος διχασμός και δυστυχώς πολύ πιο επικίνδυνος από τους προηγούμενους.  Δεν θα είχε κανένα πρόβλημα να τον καλλιεργήσει αυτή η κυβέρνηση και η ιθύνουσα τάξη που εξακολουθεί(;) να την στηρίζει. Το ευτύχημα είναι ότι μάλλον δεν θα προλάβει…

Πηγή: hellasjournal.com

Δρόμος ανοιχτός

Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου