Όταν, όπως κατεβαίναμε την Κολοκοτρώνη ένιωσε πιο ασφαλής, μου είπε ότι πρώτη φορά είχε κατέβει σε πορεία στα 17 της, για τον Λαμπράκη. “Και τότε τροχαίο ήταν” μου λέει.
Ένα μικρό σημείωμα, που βρήκαμε εχθές από έναν αγαπημένο φίλο και αναγνώστη του Περιοδικού.
“Αγαπητή Κατιούσα,
Οφείλω να μοιραστώ, αυτό που έζησα εχθές ώρες στη μεγαλειώδη πορεία.
Είμαι με την παρέα μου στο Σύνταγμα τη στιγμή που ο κόσμος ανεβαίνει προς τη μεγάλη Βρετανία με ταχύτητα. Τα χημικά και οι κρότου λάμψης έπεφταν ήδη βροχή , οπότε κι αρχίσαμε να κατεβαίνουμε την Πανεπιστημίου.
Ξαφνικά δίπλα μου βλέπω μια γιαγιά να μην μπορεί να αναπνεύσει εύκολα. Την παίρνω αγκαζέ και της λέω: “Mη φοβάστε θα πάμε μαζί. Είστε με κάποιον μαζί να τον βρούμε“; “Όχι”, μου λέει , “μόνη μου κατέβηκα να διαδηλώσω ειρηνικά για τα παιδάκια που σκότωσαν”
Σας γράφω με δάκρυα στα μάτια. Μέσα στον χαμό, έσπασα από την παρέα κ έμεινα με την κυρία. Η πορεία προχωρούσε πιο γρήγορα από εμάς. Κινούμασταν στο πεζοδρόμιο από την μεριά του Attica. Η πορεία άρχισε να μας περνάει από πάνω. Στο πλάι να τρέχουν οι κουκουλοφόροι και από πίσω τα MAT να μοιράζουν χημικά και κρότου λάμψης.
Αρχίζω να τρώω τις πρώτες ψιλές. Παίρνω αγκαλιά την γιαγιά και προλαβαίνω να στρίψω τελευταία στιγμή στην Αμερικής προς Κολοκοτρώνη. Είχε ταραχτεί πολύ μεν αλλά δεν το έβαζε κάτω. Όταν, όπως κατεβαίναμε την Κολοκοτρώνη ένιωσε πιο ασφαλής, μου είπε ότι πρώτη φορά είχε κατέβει σε πορεία στα 17 της, για τον Λαμπράκη. “Και τότε τροχαίο ήταν” μου λέει.
Δακρυσμένοι και οι δυο αλλά όχι από τα δακρυγόνα, καθίσαμε λίγο και μου έδωσε τέτοια δύναμη που έβαλα τα κλάματα με λυγμούς από την οργή και τον πόνο. Της πρότεινα να τη βάλω σε ένα ταξί να πάει σπίτι της να ηρεμήσει και δεν ήθελε. ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ. Ήθελε να γυρίσει να παλέψει. Δεν είχα τι να πω!
Τελικά μου έκανε την χάρη και πήγε στα εγγόνια της. Μόνο σεβασμός και χρέος να μην λυγίσουμε, για όσους κατεβαίνουν στο δρόμο ακόμα για τα αυτονόητα. Για μια ανθρώπινη ζωή !!! ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ!!ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΥΣ ΠΕΡΑΣΕΙ!!”
Α.Μ
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου