Του Θεόδωρου Γεωργίου *
Ο πολιτικός χρόνος για την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας έχει αρχίσει να μετράει αντίστροφα. Το επόμενο διάστημα των δύο-τριών μηνών αφού προηγηθεί η ανακοίνωση (ο ορισμός) της προσωπικότητας που θα αναλάβει τη θέση από τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη, θα ακολουθήσει η εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας από το Κοινοβούλιο. Στο ενδιάμεσο χρονικό διάστημα (δηλαδή από την ανακοίνωση του ονόματος μέχρι την κοινοβουλευτική εκλογή) θα μεσολαβήσει η άτυπη πολιτικο-κοινωνική διαβούλευση για την καταλληλότητα του υποψηφίου στη δημόσια σφαίρα.
Εχει σημασία να τονιστεί ότι, μετά τις συνταγματικές διατάξεις που προσφάτως τροποποιήθηκαν, η ανάδειξη και τελικά η εκλογή του Προέδρου της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ δεν εντάσσεται σε μηχανισμούς επιρροής και διαδικασίες που συσχετίζονται με τους συμβιβασμούς μεταξύ των κομμάτων.
Πρώτη φορά η ελληνική πολιτική κοινωνία στη μεταπολιτευτική φάση της έχει τη μοναδική ιστορική ευκαιρία να εκλεγεί στη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας μια προσωπικότητα η οποία ως σύμβολο θα επαναπροσδιορίσει την ιστορική εξέλιξη της κοινωνίας μας κατά τον 21ο αιώνα. Δυστυχώς, οι προκαταρκτικές διαβουλεύσεις που διεξάγονται στη δημόσια σφαίρα εξαντλούνται στην ονοματολογία. Οσα ονόματα ακούγονται είναι μοναδικές πολιτικές προσωπικότητες στον τόπο μας: Πικραμμένος, Τασούλας, Βενιζέλος, Στουρνάρας και άλλοι πολλοί. Μπορεί η πολιτικο-δημοσιογραφική πένα να μιλάει για ονόματα και ενδεχομένως και για τις τεράστιες και ανεκτίμητες «πολιτικές περιουσίες» τους, αλλά το μεγάλο ζητούμενο έγκειται στο εξής: άραγε η ελληνική πολιτική κοινωνία έπειτα από 50 χρόνια ιστορικής εξέλιξης (1974-2024) δεν μπορεί να επεξεργαστεί μία πολιτική μεθοδολογία η οποία να «κατασκευάζει» πολιτικούς θεσμούς (όπως π.χ. είναι ο θεσμός του Προέδρου της Δημοκρατίας) με όρους υπέρβασης της εκάστοτε πολιτικής συγκυρίας;
Και η εκλογή του Προκόπη Παυλόπουλου (2015) και η εκλογή της Κατερίνας Σακελλαροπούλου (2020) ήταν «στιγμές» δημοκρατικής και κοινοβουλευτικής «αμηχανίας». Η δεκαετία (2015-2025) που πέρασε δεν διαμόρφωσε συνθήκες εθνικού και πολιτικού επαναπροσδιορισμού της κοινωνίας στο μέγιστο επίπεδο αυτογνωσίας και αυτοσυνείδησης. Στο πολιτικό επίπεδο του θεσμού της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ εξακολουθούν να λειτουργούν ανταγωνισμοί και συμβιβασμοί. Εχουμε ανάγκη την «πολιτική παρρησία»!
Το τελικό συμπέρασμά μας σ’ αυτές τις σκέψεις μου για την πολιτική υπόθεση: εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας δεν θα μπορούσε να είναι άλλο απ’ αυτό που μου είπε ο σερβιτόρος σε μία ταβέρνα. Ο σερβιτόρος λοιπόν με πλησιάζει και μου λέει: «Η εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας στον τόπο μας δεν είναι πολιτική υπόθεση αλλά κυβερνητική»! Εκείνη την ώρα κατάλαβα ότι ως πολιτικός φιλόσοφος δεν θα μπορούσα παρά να παραδεχθώ ότι οι πολιτικοί θεσμοί εν γένει που έχουμε στην πολιτική κοινωνία μας είτε θα λειτουργούν υπέρ του «κοινού καλού» είτε θα είναι «κατασκευές» των επιμέρους ταξικών και κοινωνικών συμφερόντων.
Θα αποφασίσουμε επιτέλους ως πολιτική κοινωνία για το εξής ζήτημα; Η εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας είναι θεσμική-πολιτική υπόθεση ή πρόκειται για μια συνηθισμένη γραφειοκρατική υπόθεση της εκάστοτε κυβερνητικής εξουσίας; Ο πρωθυπουργός Μητσοτάκης θα αποφασίσει ποιος θα είναι ο νέος Πρόεδρος της Δημοκρατίας; Τελικά η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ και η ιστορική εξέλιξή της βρίσκεται στα χέρια της εκάστοτε κυβερνητικής εξουσίας;
* Θεόδωρος Γεωργίου, Πολιτικός φιλόσοφος
Πηγή: efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου