Του Παναγιώτη Παπαδομανωλάκη

Στην πλατεία Αζαντί και Ενκελάμπ της Τεχεράνης, πολλές χιλιάδες Ιρανοί και Ιρανές γιόρτασαν τη «νίκη απένταντι στην αμερικανοσιωνιστή επίθεση». Αντίστοιχες, διαδηλώσεις έγιναν στη Βασόρα του νότιου Ιράκ. Οι Ανσάρ Αλλάχ (γνωστοί ως Χούθι) της Υεμένης συνεχάρησαν το Ιράν για τη νίκη του, όπως και οι οργανώσεις της παλαιστινιακής αντίστασης. Ανάμεσα στις τελευταίες, το μαρξιστικό Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PFLP) έκανε λόγο για «άνευ προηγουμένου από το 48» ιρανικα χτυπήματα στο Τελ Αβίβ και μίλησε για «ενίσχυση της βαθιάς συμμαχίας μεταξύ των αντιστασιακών δυνάμεων που εκτείνονται από την Τεχεράνη στη Γάζα, τη Βηρυτό, τη Βαγδάτη και τη Σαναά».

Την ίδια βδομάδα, ο επικεφαλής της Οργάνωσης Ατομικής Ενέργειας του Ιράν (AEOI), Mohammad Eslami, ανακοίνωσε πως οι πυρηνικές δραστηριότητες του Ιράν θα συνεχιστούν χωρίς διακοπή και λίγες ημέρες αργότερα το ιρανικό κοινοβούλιο ενέκρινε νομοσχέδιο για αναστολή συνεργασίας με τη Διεθνή Υπηρεσία Ατομικής Ενέργειας (ΔΟΑΕ), ο οποίος κατηγορείται από την Τεχεράνη για «έλλειψη ουδετερότητας», καθώς η αρχική του «εκτίμηση» για τα πυρηνικά του Ιράν, χρησιμοποιήθηκε ως πρόσχημα για την επίθεση εναντίον της χώρας, την οποία ο οργανισμός απέτυχε να καταδικάσει ανοιχτά, σύμφωνα με την ιρανική πλευρά. Όλα τα παραπάνω δεν μοιάζουν με μια «νίκη» των Ηνωμένων Πολιτειών, για την οποία μιλάει ο Τραμπ.

Ποτέ δεν ήταν τα «πυρηνικά»

Η επίθεση κατά του Ιράν ξεκίνησε με αφορμή το λεγόμενο «πυρηνικό όπλο» που υποτίθεται ετοίμαζε η Τεχεράνη, παρά το γεγονός πως η επικεφαλής της CIA που διόρισε ο ίδιος ο Τραμπ, Τούλσι Γκάμπαρντ, κατέθεσε ενώπιον της Επιτροπής Πληροφοριών της Γερουσίας των ΗΠΑ ότι οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες εξακολουθούν να εκτιμούν ότι «το Ιράν δεν κατασκευάζει πυρηνικά όπλα». Άλλωστε, υπάρχει φετβά (διαταγή) του Ανώτατου Ηγέτη του Ιράν, Αλί Χαμενεϊ, από τα μέσα της δεκαετίας του 1990, που απαγορεύει την κατασκευή πυρηνικού όπλου. Η πυρηνική ενέργεια είναι ένας τρόπος το Ιράν να αντιμετωπίσει τα σκληρά (και παράνομα) οικονομικά μέτρα εναντίον του – τις «κυρώσεις» που επέβαλλαν οι ΗΠΑ.

Πολλοί θυμήθηκαν ότι ΗΠΑ επικαλέστηκαν τα υποτιθέμενα «όπλα μαζικής καταστροφής» του Σαντάμ Χουσείν (τον οποίο προηγούμένως είχαν στηρίξει κατά του Ιράν) ώστε να εισβάλουν στο Ιράκ, τα οποία δεν βρέθηκαν ποτέ. Το θέμα για τις Ηνωμένες Πολιτείες ποτέ δεν ήταν η αποτροπή πυρηνικού ή γενικότερα «μη συμβατικού» πολέμου στην περιοχή της Δ. Ασίας. Άλλωστε, το Τελ Αβίβ είναι κοινό μυστικό πως διαθέτει πυρηνικά όπλα και μάλιστα προσφέρθηκε να πουλήσει μερικά στο απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική κατά τη διάρκεια του αντιαποικιακού αγώνα – τα απαρτχάιντ, αλληλοστηρίζονταν. Επιπλέον, το Ιράν ξεκίνησε το πυρηνικό του πρόγραμμα επί της μοναρχίας του Σάχη Μοχάμεντ Ρεζά Παχλεβί, με την υποστήριξη μάλιστα των Ηνωμένων Πολιτειών και της Δυτικής Ευρώπης.

Άρα το πρόβλημα για τις ΗΠΑ δεν είναι το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα αυτό καθαυτό, αλλά το πολιτικό σύστημα, το «καθεστώς» όπως λένε, του Ιράν. Η χώρα υπολογίζεται ότι διαθέτει 158 δισεκατομμύρια βαρέλια συμβατικών αποθεμάτων πετρελαίου, τα τέταρτα μεγαλύτερα στον κόσμο, που μετά την ανανάλυψή τους πέρασαν στον έλεγχο της βρετανικής Anglo-Persian Oil Company (APOC). Ο ορυκτός πλούτος του Ιράν κρατικοποιήθηκε από την κυβέρνηση του Μοσαντέκ, ο οποίος ανατράπηκε με ένα αγγλοαμερικανικό πραξικόπημα το 1953, οπότε ξαναέπεσε στα χέρια των ξένων. Μετά το ξέσπασμα της ιρανικής επανάστασης του 1979 ο πλούτος αυτός κρατικοποιήθηκε.

Η Ισλαμική Επανάσταση διακήρυξε ένα αντιιμπεριαλιστικό, αντισιωνιστικό σχέδιο, όχι μόνο για το Ιράν, για ολόκληρη την περιοχής της Δ. Ασίας, σχηματίζοντας το λεγόμενο «Μέτωπο της Αντίστασης». Όπως ανέφεραν, οι ίδιες παλαιστινιακές οργανώσεις σε κοινή τους ανακοίνωση, το Ιράν στοχοποιήθηκε εξαιτίας της αλληλεγγύης του στην Παλαιστίνη – όπως είχε γίνει προηγουμένως με την Χεζμπολάχ. Ο Wesley Clark, πρώην ανώτατος διοικητής του ΝΑΤΟ, αποκάλυψε το 2003 ότι ο Λευκός Οίκος είχε καταρτίσει ένα πενταετές σχέδιο μετά τα χτυπήματα της 11ης Σεπτεμβρίου για να επιτεθεί σε επτά πλειοψηφικά μουσουλμανικές χώρες και συγκεκριμένα στο Ιράκ, τη Συρία, τον Λιβάνο, τη Λιβύη, τη Σομαλία, το Σουδάν και, στο τέλος, το Ιράν. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς τους, αν «πέσει» το Ιράν θα επιτευχθεί θανατηφόρο πλήγμα στο Μέτωπο της Αντίστασης και ένα βήμα προς την κατάκτηση της Δ. Ασίας.

Οι στόχοι της επίθεσης απέτυχαν

Όταν ξεκίνησε η επίθεση κατά του Ιράν ο Νετανιάχου έκανε ένα κάλεσμα για «αλλαγή καθεστώτος». Ο σχεδιασμός πρόκλησης μιας «έγχρωμης επανάστασης», που θα μπορούσε να οδηγήσει σε κοινωνικό εμφύλιο ή ακόμα και εθνοτικές συγκρούσεις απέτυχε, παρά το γεγονός πως υπήρξαν ομάδες που εκμεταλλεύτηκαν την κατάσταση, καλώντας τον λαό να στραφεί κατά του ιρανικού πολιτικού συστήματος. Ή μάλλον είχε τα αντίθετα αποτελέσματα. Πολλές χιλιάδες άνδρες, γυναίκες με τσαντόρ, χιτζάμπ ή χωρίς, ηλικιωμένοι και νέοι βγήκαν δρόμους ζητώντας «εκδίκηση».

Ο Νετανιάχου έβαλε στη συζήτηση το σχεδιασμό να δολοφονήσει τον ανώτατο ηγέτη του Ιράν, Αλί Χαμενεΐ. Ο Τραμπ απείλησε πως οι ΗΠΑ ήξεραν που βρίσκοταν ο Χαμενεΐ, αλλά δεν θα τον σκότωναν «ακόμα», παρά το γεγονός πως ο Αμερικανός πρόεδρος σήμερα υποστηρίζει πως εκείνος έσωσε τον Ιρανό πολιτικόθρησκευτικό ηγέτη – κάτι που διαψεύδεται από το Τελ Αβίβ. Η υπόθεση πως το ιρανικό πολιτικό σύστημα θα κατέρρεε με τη δολοφονία του Χαμεϊνί, δεν ήταν επίσης καθόλου βέβαιη. Οι επι σειρά δεκαετιών δολοφονίες των ηγετών του παλαιστινιακού αγώνα και η πρόσφατη δολοφονία του ιστορικού ηγέτη της Χεζμπολάχ, Χασάν Νασράλα, αναπαράγουν το ίδιο αποτυχημένο μοτίβο, που ξεχνά πως τα πολιτικά κινήματα και τα πολιτικά συστήματα της περιοχής έχουν ιστορικές και λαϊκές ρίζες και δομές εξουσίας, που δυναμώνουν με κάθε εξωτερική επίθεση εναντίον τους. Με άλλα λόγια είναι πιθανό η δολοφονία του Χαμεϊνί να έφερνε αντίθετο αποτέλεσμα από την προσδοκώμενη εσωτερική κατάρρευση του Ιράν.

Επιπλέον, η προσπάθεια του αμερικανοσιωνιστικού λόμπι να εισέλθουν οι ΗΠΑ σε μια απευθείας σύγκρουση με το Ιράν αποτελεί από μόνη της μια μαρτυρία αποτυχίας του Τελ Αβίβ να επιτύχει τους στόχους του, συμπεριλαμβανομένων των στρατιωτικών. Με άλλα λόγια, αν ο Νετανιάχου έκρινε πως επίκειται πολιτική ανατροπή ή συντριπτική στρατιωτική νίκη κατά του Ιράν, δεν θα προσέτρεχε στον «μπαμπά» Τραμπ, όπως αποκάλεσε δουλοπρεπώς ο γ.γ. του ΝΑΤΟ, Μαρκ Ρούτε, τον Αμερικανό πρόεδρο στην πρόσφατη σύνοδο της συμμαχίας. Σε στρατιωτικό επίπεδο, οι ΗΠΑ συμμετείχαν βέβαια ήδη στη σύγκρουση, τουλάχιστον εμμέσως. Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι ο μεγαλύτερος προμηθευτής στρατιωτικού εξοπλισμού στο Τελ Αβίβ, αντιπροσωπεύοντας περίπου το 69% των σημαντικότερων εισαγωγών συμβατικών όπλων του Ισραήλ μεταξύ 2019 και 2023. Ο «Σιδερένιος Θόλος», το διαβόητο σύστημα αεράμυνας του Τελ Αβίβ που έχει δημιουργηθεί σε συμπαραγωγή με τις ΗΠΑ, δεν μπόρεσε να σταματήσει το μπαράζ πυραυλικών χτυπημάτων που δύναται το Ιράν να πραγματοποιήσει λόγω της ικανότητάς του να παράγει μαζικά τέτοια όπλα.

Φυσικά το Ιράν δέχτηκε σημαντικά πλήγματα στο έδαφος, εξαιτίας των αδυναμιών του στην αεράμυνα, των απωλειών που υπέστη περιφερειακά από τον πόλεμο του Τελ Αβίβ κατά της Χεζμπολάχ στον Λίβανο και της ανατροπής της συριακής κυβέρνησης – οι «συμπεριληπτικοί τζιχαντιστές» άνοιξαν τον εναέριο χώρο τους στα αεροσκάση που επιτέθηκαν στην Τεχεράνη, όπως τα υπόλοιπα συνεργαζόμενα με τη Δύση αραβικά καθεστώτα. Το αποτέλεσμα ήταν η καταστροφή ενός σημαντικού αριθμού εκτοξευτών πυραύλων. Ωστόσο, το Ιράν διαθέτει σημαντική ικανότητα αναπλήρωσης σε λίγες εβδομάδες. Επίσης, δολοφονήθηκαν στρατιωτικά στελέχη, αλλά και άμαχοι επιστήμονες που σχετίζονταν με το πυρηνικό πρόγραμμα. Ωστόσο, το Ιράν έχει «υπεροπλία» ανθρώπινου δυναμικού: στρατιωτικού, επιστημονικού και συνολικά δημογραφικού. Από το 2010, πολλοί Ιρανοί πυρηνικοί επιστήμονες έχουν σκοτωθεί σε δολοφονίες που συνδέονται με το εξωτερικό, αλλά αυτό δεν τερμάτισε το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν. Ο ιδεολογικός παράγοντας παίζει επίσης ένα πολύ σημαντικό ρόλο: η λεγόμενη «ιδεολογία της αντίστασης», αλλά και συγκεκριμένα το σιιτικό ισλάμ, έχει πολύ έντονο το στοιχείο του μαρτυρίου. Η θέληση των Ιρανών να αντισταθούν, ακόμα και μέχρι θανάτου, στην εξωτερική επίθεση δεν έχει ανάλογο εποικιστική ιδεολογία του σιωνισμού, όπου ισχύει το ακριβώς αντίθετο. Όταν ένας πύραυλος πέφτει στο Ιράν προκαλεί οργή και διαδηλώσεις για αντίποινα, αλλά κάθε πύραυλος που πέφτει στο Τελ Αβιβ χτυπάει ταυτόχρονα τη σιωνιστική ιδέα ότι η κατοχή της Παλαιστίνης θα δημιουργούσε μια «ασφαλή εβραϊκή πατρίδα».

Διχασμός στις ΗΠΑ

Ο νεός πρόεδρος των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ, εκλέχθηκε με μια ατζέντα που υποστήριζε την απόσυρση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού από τις άμεσες ξένες επεμβάσεις. Αυτό δεν είναι μια προσωπική ιδιοτροπία του Αμερικανού προέδρου και βέβαια δεν κάποιος «πασιφισμός». H «στροφή προς την Ασία», που υιοθετήθηκε για πρώτη φορά από την κυβέρνηση Ομπάμα, κωδικοποιεί την απόσυρση των ΗΠΑ από τους αποτυχημένους «πολέμους κατά της τρομοκρατίας», μετατοπίζοντας την εστίαση από τη Δ. Ασία και την Ευρώπη προς την περιοχή Ασίας-Ειρηνικού, ιδίως την Ανατολική Ασία, όπου αναδύεται ο στρατηγικός αντίπαλος των ΗΠΑ: η Κίνα. Η προηγούμενη διακυβέρνηση των Δημοκρατικών απέτυχε να υλοποιήσει αυτό το πρόγραμμα, αρχικά επί της προεδρίας του ίδιου του Ομπάμα, όπου οι εξωτερικές επεμβάσεις κλιμακώθηκαν, και στη συνέχεια επί Μπάιντεν, όπου παρά την ταπεινωτική απόσυρση από το Αφγανιστάν, εντούτοις το λόμπι των πολυεθνικών της ενέργειας (Big Oil) έσυρε τις ΗΠΑ σε έναν πόλεμο δια αντιπροσώπων στην Ουκρανία. Σύμφωνα με τις «δεξαμενές σκέψεις», που δικαιολόγησαν αυτόν τον πόλεμο, η αντιπαράθεση με την Κίνα δεν θα πρέπει να σημαίνει αναγκαστικά απόσυρση από την Ευρώπη, αλλά χτυπώντας τη Μόσχα θα αποδυνάμωναν το Πεκίνο. Σήμερα, είναι πλέον σαφές πως αυτό το σχέδιο απέτυχε.

Το λεγόμενο κίνημα «MAGA» (Make America Great Again) έφερε τον Τραμπ στη διακυβέρνηση, όχι για να συνεχίζει τον πόλεμο στην Ουκρανία, αλλά για να διαχειριστεί την ήττα στο μέτωπο, και φυσικά ούτε για να ανοίξει έναν νέο πόλεμο στη Δ. Ασία. Τον εξέλεξε για να αναζωογονήσει την καταρρέουσα οικονομία των ΗΠΑ, ώστε να μπορούν να ανταγωνιστούν στο μέλλον την Κίνα. Όπως έχουμε ξαναγράψει, ο νέος μονροϊσμός του Τραμπ δεν είναι καθόλου «ειρηνικός», αλλά ένας «πολεμικός καπιταλισμός», που σημαίνει περισσότερη εκμετάλλευση του εργαζομένων στις ΗΠΑ, ιδίως της φυλετικοποιημένης εργασίας, των γυναικών και των μεταναστών και ωμότερη επέμβαση στην «πίσω αυλή» των ΗΠΑ, ώστε να προετοιμάσει την αντιπαράθεση με την Κίνα. Οι «συμφωνίες του Αβράαμ», οι οποίες προέβλεπαν την κανονικοποίηση των σχέσεων του εποικιστικού σχεδίου με τις αραβικές πετροπετρομοναρχίες του Κόλπου και προωθήθηκαν από την προηγούμενη κυβέρνηση του Τραμπ, θα επέτρεπάν στις ΗΠΑ να διαφύγουν από τη Δ. Ασία, διαγράφοντας την παλαιστινιακή υπόθεση. Επιπλέον, θα εξαγόραζαν τη Σαουδική Αραβία, έναν παραδοσιακό συμμαχο των ΗΠΑ, που πλέον συμμετέχει στις BRICS, ώστε να μην συμβάλει στην πορεία της αποδολαριοποίησης και του πολυπολισμού. Όλα αυτά αναβλήθηκαν μετά την 7η Οκτωβρίου.

Πλέον, οι ΗΠΑ και εν προκειμένω η τωρινή αμερικανική κυβέρνηση, πρέπει να επιλέψει αν θα υποστηρίξει μέχρι τέλους, ακόμα και με άμεση στρατιωτική εμπλοκή, τη λευκή σιωνιστική αποικία στη Δ. Ασία, όπως απαιτεί το ακραίο αμερικανοσιωνιστικό λόμπι και οι ευαγγελικοί ιεροκύρηκες του σιωνισμού που ψήφισαν τον Τράμπ. Αυτό, όμως, ενέχει τον κίνδυνο μετατροπής της περιοχής σε «βάλτο» που θα κρατήσει τα επόμενα χρόνια τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό από τη διαφυγή του στην Άπω Ανατολή. Ή αν θα ακούσει την εκλογική βάση και τους θεωρητικούς του «MAGA». Η αντιπαράθεση στο εσωτερικό της αμερικανικής κυβέρνησης είναι έκδηλη.

Ο Τάκερ Κάρλσον, για παράδειγμα, είναι δημοσιογράφος και οπαδός του «MAGA», ενώ δεν χαρακτηρίζεται καθόλου από αντισιωνιστικές ή φιλοπαλαιστινιακές απόψεις. Κάθε άλλο. Ωστόσο, εξέθεσε σε συνέντευξη τον ακραίο σιωνιστή γερουσιαστή Τεντ Κρουζ, ο οποίος δεν γνώριζε καν τον πληθυσμό του Ιράν, αλλά ήθελε οι ΗΠΑ να μπουν σε πόλεμο κατά της χώρας. Ο ίδιος σε μια ανάρτησή του δημοσίευσε τα ονόματα όσων προωθούσαν την ιδέα του αμερικανικού βομβαρδισμού του Ιράν, προωθώντας τα συμφέροντα του αμερικανοσιωνιστικού λόμπι. Ο ακροδεξιός Στιβ Μπάνον, προπαγανδιστής του «MAGA», μιλάει επίσης κατά της άμεσης εμπλοκής των ΗΠΑ: «Πιστεύω ακράδαντα στο Ισραήλ. Ήμασταν μαζί τους στη Γάζα. Στα δεξιά μέσα ενημέρωσης, δεν αμφισβητείται καν ότι είμαστε οι μεγαλύτεροι υποστηρικτές του Ισραήλ και είμαι περήφανος γι’ αυτό. Αγαπώ το Ισραήλ και τον εβραϊκό λαό. Δεν έχω πει ποτέ μου τίποτα για τον Νετανιάχου που κάνει ό,τι κάνει για τη χώρα του. Αλλά λέω “Πρώτα η Αμερική”».