Του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου

Η 7η Απριλίου είναι η Παγκόσμια Ημέρα Υγείας.

Οι νοσοκομειακοί γιατροί, αυτοί που δίνουν τη μάχη κάθε μέρα ενάντια στην πανδημία, μέσα σε δύσκολες συνθήκες και αντιμετωπίζοντας μεγάλες ελλείψεις σε εξοπλισμό και προσωπικό, αποφάσισαν να είναι μια μέρα συμβολικών διαμαρτυριών.

Ζήτησαν δηλαδή να ακουστούν τα αιτήματά τους, που στην πραγματικότητα είναι και τα αιτήματα όλων μας για το δημόσιο σύστημα υγείας.

Ήθελαν δηλαδή να ακουστεί η φωνή τους, αλλά και να ακουστεί η φωνή μας, η φωνή της κοινωνίας.

Οι νοσοκομειακοί γιατροί όταν ανακοίνωσαν την πρωτοβουλία τους προφανώς και ήξεραν πολύ καλά ότι είμαστε σε περίοδο μέτρων για την πανδημία.

Άλλωστε, αυτοί εισηγήθηκαν τη σημασία τέτοιων μέτρων, μέσα από τη γνώση που έχουν για την διασπορά του ιού.

Κανόνισαν έτσι οι κινητοποιήσεις να είναι συμβολικές. Να μην είναι «μαζικές συγκεντρώσεις».


Να κατέβουν στην είσοδο ορισμένοι γιατροί και νοσηλευτές, να σηκώσουν πανό, να φωνάξουν λίγα συνθήματα, να κάνουν ανακοινώσεις και δηλώσεις.

Πάντα με προσοχή τηρώντας όλα τα πρωτόκολλα προστασίας.

Ζήτησαν επίσης να υπάρχει και μια συμβολική παρουσία άλλων ανθρώπων, από σωματεία και μαζικούς φορείς που θα ήθελαν να ενώσουν τις φωνές τους.

Πάντα μέσα στα όρια των μέτρων προστασίας που αυτοί ως γιατροί ξέρουν καλύτερα από εμάς τη σημασία τους.

Και όμως σε κάποια σημεία πήγε η αστυνομία, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τον «Ευαγγελισμό» όπου υπήρξε και ένταση.

Ποιος ο λόγος να πάει η αστυνομία σε κινητοποιήσεις που οργάνωσαν γιατροί που ξέρουν καλύτερα από εμάς γιατί δεν πρέπει να έχουμε συναθροίσεις;

Δηλαδή, στα δίκαια αιτήματα για παραπάνω προσλήψεις ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού, για κρεβάτια σε ΜΕΘ, για μέτρα προστασίας των γιατρών και των νοσηλευτών, η απάντηση είναι «στέλνουμε την αστυνομία»;

Οι γιατροί και οι νοσηλευτές σήμερα κρατούν όρθια την κοινωνία.

Στήριξη θέλουν και δικαίωση στα αιτήματά τους. Όχι επιδείξεις αυταρχισμού.

Πηγή: in.gr