Είτε ήταν προβοκάτσια είτε όχι το δυστύχημα στη Μαρφίν,που κόστισε το θάνατο σε τρείς απεργοσπάστες,δεν έχει καμιά σημασία.Η ευθύνη ανήκει εξ ολοκλήρου στους διοργανωτές,που κήρυξαν σιωπητήριο κ έστειλαν τον κόσμο στα σπίτια του.Οι λαϊκές κινητοποιήσεις,διαδηλώσεις κ συλλαλητήρια σε δρόμους κ σε πλατείες δεν είναι κυριακάτικος περίπατος.Αν ο λαός δεν είναι αποφασισμένος για κλιμάκωση του αγώνα του,δε μετρά για την εξουσία.Αυτό το βιώσαμε κ το επιβεβσιώσαμε σ' εκείνη την κινητοποίηση κ σε επόμενες (μακεδονικό,αγρότες), στημενες φιέστες για το θεαθήναι κ η μεγαλύτερη έγνοια των διοργανωτών,μήπως σοβαρέψουν τα πράμματα,ξεφύγη η κατάσταση κ εκτεθούν.Και είδαμε κ τις αληθεινές κινητοποιήσεις στις πλατείες του Καΐρου κ της Κωνσταντινούπολης,στη Γαλλία,στη Χιλή κ αλλού.Εκεί οι ίδιοι οι αγωνιστές χάνουν μάτια,χέρια,πόδια,ζωές,αλλά το κίνημα δεν κάνει πίσω.Για όσο αντέχει.

Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

Θέλω να πω κ κάτι άλλο.Δεν ξέρω,ποιοί ήταν αυτοί οι κουκουλοφόροι κ αν ήταν προβοκάτορες,πάντως η ενέργειά τους ΔΕΝ χαραχτηρίζεται προβοκάτσια.Προβοκάτσια είναι μια απρόκλητη επιθετική ενέργεια,που έχει στόχο,να δώση μια αφορμή στον αντίπαλο,να επέμβη.Η δράση στη Μαρφίν ήταν απολύτως δικαιολογημένη - το κατά πόσο ήταν σωστή,από την άποψη της συμβολής στον αγώνα,είναι εντελώς άλλο ζήτημα -. Ρίχτηκαν μολότωφ ενάντια σε ενα τραπεζικό υποκατάστημα,ανοιχτό σε μέρα απεργίας κ διαδήλωσης,χωρίς έξοδο κινδύνου,που όφειλε να έχη κ που οι δράστες το αγνοούσαν.Στόχος τους ήταν σε κάθε περίπτωση η τράπεζα κ όχι οι άνθρωποι,που ήταν μέσα,επειδή είχαν επιλέξει να μη βρίσκωνται απ' την πλευρά του κινήματος,αλλά απέναντι.Όταν δίνης έναν αγώνα,είναι αυτονόητο,ότι δεν τον βάνεις σε δεύτερη μοίρα,για χάρη αυτών,που με δική τους επιλογή,για οποιουσδήποτε λόγους είναι με τη μεριά του εχθρού σου.Εξ άλλου είναι ανέκδοτο ο ισχυρισμός,ότι οι λαϊκοί αγώνες πρέπει να διεξάγωνται αποκλειστικά στο πλαίσιο της νομιμότητας.Μονο σαν ανέκδοτο μπορεί κανείς να φανταστή έναν αγώνα,να γίνεται περιορισμένος στο πλαίσιο που επιτρέπει ο αντίπαλος! Γι αυτό κ λέμε,ότι οι λαϊκοί αγώνες δε διώκονται.Κι αν ακόμα οι δράστες εντοπίζωνταν κ δικάζωνταν,το κίνημα θα έπρεπε να βρεθή στο πλευρό τους κ όχι να έρχουνται κάποιοι πεμπτοφαλαγγίτες ξ να ζητούν την κεφαλή τους επί πίνακι.

Και για να ξαναθυμηθοϋμε,πώς γίνονται οι αγώνες,επειδή μας έχουν ταΐσει πάρα πολύ κουτόχορτο,λέω μόνο το εξής: Όταν ο Αλέκος Παναγούλης σχεδίασε κ εκτέλεσε την απόπειρα κατά της ζωής του δικτάτορα Παπαδόπουλου,ήξερε βέβαια πολύ καλά,ότι αν πετύχαινε,θα σκοτώνωνταν μαζί με τον Παπαδόπουλο κ οι συνοδοί του.