29 Ιουνίου 2011, η ψήφιση του εφαρμοστικού... εμείς ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ !


Του Περικλή Δανόπουλου

Φρόντισα να έχω έναν υποτυπώδη εξοπλισμό με μια καλή αντιασφυξιογόνα μάσκα (όχι full face) και ένα ζευγάρι γυαλιά κολυμβητικά, αλλά φτιαγμένα να μην έχουν τρύπες η ανοίγματα.
Δοκιμάζοντας την μάσκα νόμισα ότι βρισκόμουν έξω από τα χαρακώματα στην μάχη του Σομ, του Ά Παγκόσμιου πολέμου... Πόλεμος θα επακολουθούσε κι εδώ.
Κατέβηκα στα ιατρεία, και εφοδιάστηκα με ψεκαστήρι.
Μια δόση malox μια δόση νερό και φύγαμε.
Δεν ήξερα εκείνη την στιγμή πόσο χρήσιμο θα ήταν εκείνο το ψεκαστήρι...

Στην πλατεία πανηγύρι.
Μπροστά στην Βουλή πολύς κόσμος.
Τύμπανα, ομάδες από όλη την Ελλάδα και ένας λεβεντόγερος από την Κρήτη με παραδοσιακή φορεσιά και βλοσυρό βλέμμα.
Κάρφωνε τα ΜΑΤ κατευθείαν στα μάτια και έσφιγγε την κατσούνα του.

Μια παρέα με αγανακτισμένους από την Θεσσαλονίκη, με τους οποίους είχαμε επικοινωνήσει διαδικτυακά, μας βρήκε.
Αγκαλιές και ενθάρρυνση εκατέρωθεν.
Τύμπανα και μουσικές, Θεοδωράκης, Ξυλούρης.
Συνθήματα μαχητικά, η πλατεία αντηχούσε την οργή των καταπιεσμένων, η μάχη των μαχών ήταν μπροστά μας.
Ξεχειλίζαμε από αποφασιστικότητα, από οργάνωση όμως…;

Παρότι είχαμε δώσει ραντεβού στο γνωστό σημείο, εκεί βρήκα μόνο την Χρ. και λίγο παρακάτω τον Α. και τον Στ..
Που ήταν όλοι οι άλλοι; Στα κάγκελα συνωστισμός μεγάλος... και νάτος, ο τύπος με το πορτοκαλί μπλουζάκι, δεν τον είχαμε ξαναδεί.
Πάμε ρε τι περιμένετε φώναξε και άρχισε να κουνάει τα κάγκελα.
Αμέσως προσέτρεξαν κι άλλοι, τα κάγκελα έγειραν και οι ''ορδές του Αττίλα'' ξεχύθηκαν μανιασμένες.
Το πορτοκαλί μπλουζάκι είχε προλάβει να εξαφανιστεί...

Οι χειρότεροί μου φόβοι είχαν βγεί αληθινοί.
Καμία οργάνωση, καμία περιφρούρηση.....
Στο σημείο αυτό θα αποτυπώσω μια σκέψη η καλύτερα ένα συμπέρασμα, από τα γεγονότα.
Τα ΜΑΤ ήταν κουρασμένα, εξαντλημένα με πλήρη εξάρτηση.
Με ένα σώμα 200-300 αποφασισμένων δεν θα τα έβγαζαν πέρα, ότι και αν σημαίνει αυτό...

Μόλις που πρόλαβα να βάλω μάσκα και γυαλιά ενώ τα δακρυγόνα έσκαγαν από παντού.
Θυμάμαι αμυδρά μέσα στην ομίχλη, τον Στ. και τον Α. να πετάν κάποια κουτιά με χημικά πίσω στους δολοφόνους αστυνομικούς.
Κατεβήκαμε με την Χ. τα σκαλιά, και σταθήκαμε έξω από την καφετέρια αριστερά.
Πολλοί άνθρωποι με κομμένη την ανάσα φώναζαν για βοήθεια, ευτυχώς είχα το ψεκαστήρι, το μαλόξ έκανε θαύματα.



Ο ήχος από τις κρότου-λάμψης παντού:
Ερμού, Φιλελλήνων, Μητροπόλεως, κλεφτοπόλεμος... ''μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι''...
Ήταν φανερό ότι δεν ήθελαν τον κόσμο μπροστά στην Βουλή την ώρα της ψηφοφορίας.
Η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία μας, δεν θέλει συγκεντρώσεις, γιατί οι πολιτικοί ταγοί πρέπει απερίσπαστα να κάνουν το θεάρεστο έργο τους, να ξεπουλάνε τον λαό που τους ψηφίζει και να φουσκώνουν τους λογαριασμούς τους.
Κλισέ, αλλά και απόλυτη πραγματικότητα.

Το ανθρωποκυνηγητό συνεχιζόταν σε όλη την πλατεία, αλλά και πάλι ο κόσμος ανασυντάσσονταν και δεν απομακρυνόταν….
Ένα συνεργείο του κρατικού Καναδικού καναλιού, μας έπαιρνε συνέντευξη μέσα από τον χαμό.
Την ώρα που μιλάγαμε, ακούω ένα συριστικό θόρυβο και ακούω την δημοσιογράφο να φωνάζει ΄΄Oh shit'', καθώς χημικά πέφταν γύρω της.
Χτύπαγαν ότι κινείται, κάθε άνθρωπος ήταν δυνητικός εχθρός...

Προς το μεσημέρι, έγινε προσωρινή κατάπαυση του πυρός.
Κάτσαμε με την Χ. οκλαδόν, μαζί με κάτι νεαρά παιδιά, στο πεζοδρόμιο μπροστά στην Βουλή.
Πίσω μας οι μπάτσοι και στα πόδια μας δεκάδες μεταλλικά κουτιά με χημικά.
Η ώρα της ψηφοφορίας πλησίαζε, η ανάσα μας κομμένη, η σιγή στην πλατεία εκκωφαντική.
Η φωνή του Μάνου Κ. από τους 300 ακούστηκε δυνατά ''Ο Κουρουπλής ψήφισε όχι'', κάποιες ιαχές, κάποιες ελπίδες που τέλειωσαν λίγες στιγμές αργότερα που και πάλι η φωνή του Μάνου ανήγγειλε με πίκρα πως ο εφαρμοστικός είχε ψηφιστεί.

Παγωμάρα… και ξαφνικά δίπλα μου ένα νεαρό παιδί, όχι παραπάνω από 20-21 ξεσπάει σε λυγμούς έχοντας καταλάβει το σκοτάδι του μέλλοντός του.
Όσο και αν τον αγκαλιάζαμε και τον παρηγορούσαμε βεβαιώνοντάς τον ότι θα παλέψουμε για την ανατροπή, τίποτα δεν απάλυνε τον πόνο του.
Έφυγε με βήμα αργό και αβέβαιο, όσο αβέβαιο φαινόταν και το μέλλον του.

Μετά την ψήφιση νέα χτυπήματα από τις σιδερόφρακτες μεραρχίες του Παπουτσή, νέα κορμιά νεκροζώντανων στο κράσπεδο, το maalox συνέχιζε τα θαύματα, τρις φορές γέμισε το ψεκαστήρι, εκκατοντάδες δέχτηκαν την ευεργετική του δράση.
Κάποια στιγμή, , είπα να αφήσω για λίγο το τοξικό περιβάλλον της πλατείας και να τραβήξω προς τα Προπύλαια.
Την ίδια σκέψη έκαναν και άλλοι, και σιγά σιγά αρχίζαμε να πλησιάζουμε την Πανεπιστημίου.

Τίποτα δεν γινόταν εκείνη την ώρα.
Τίποτα εκτός από την μοχθηρή και αλήτικη ενέργεια, κάποιων καθαρμάτων που ενώ είχαμε βγάλει τις μάσκες, μας χτύπησαν πισώπλατα.
Δεκάδες κουτιά χημικών έσκαγαν στα πόδια μας, η ανάσα μου κόπηκε, σχεδόν παράλυσα μέχρι να στρέψω το ψεκαστήρι πάνω μου και να ανασάνω πριν λιποθυμήσω.
Άνανδρα, δολοφονικά, μισάνθρωπα και κομπλεξικά ανθρωπάκια, μας έδειχναν ποιος κάνει κουμάντο…
Το σκηνικό ίδιο και απαράλλακτο μέχρι το βράδυ.

Οι αδίστακτοι δολοφόνοι με την στολή του αστυνομικού, έριξαν χημικά ακόμα και μέσα στο μετρό, απειλώντας με ασφυξία τον κόσμο που ήταν εκεί.
Ποια σαδιστική έμπνευση έκανε αυτούς τους επίορκους να απειλήσουν την ζωή πολιτών, από τους οποίους δεν κινδύνευαν;
Θα λογοδοτήσουν κάποτε άραγε;

Σε κάποια στιγμή βρέθηκα στο Μοναστηράκι.
Διάφορες αψιμαχίες γίνονταν εκεί κοντά.
Μια ομάδα ΔΙΑΣ (αη-ΔΙΑΣ κυριολεκτικά), πέρασε με φόρα ανάμεσα στα τραπεζάκια που κόσμος έτρωγε, κλωτσώντας μάλιστα και κάποιους παριστάμενους.
Ούτε το αγαπημένο μαγαζί του Καραμανλή του Ραφηνιώτη δεν σεβάστηκαν…

Μέχρι αργά το βράδυ, τα σώματα ασφαλείας, με τους κατοχυρωμένους μισθούς, κυνηγούσαν, ψέκαζαν, χτυπούσαν και συνελάμβαναν άνεργους, μελλοντικούς άνεργους, άστεγους και μελλοντικά άστεγους, ζωντανούς και δυνητικούς αυτόχειρες. Κάποια χρόνια αργότερα, μερικοί αστυνομικοί από αυτούς συμμετείχαν σε πορείες διαμαρτυρόμενοι για τις επιπτώσεις των μνημονίων, εισπράττοντας την χλεύη που τους άξιζε.

Η νέμεσις όμως δεν έχει έρθει ακόμα...

Απόσπασμα από το βιβλίο
ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΚΙΝΗΜΑΤΑ ΠΛΑΤΕΙΩΝ Πορεία σε αχαρτογράφητα νερά
Περικλής Δανόπουλος


Δρόμος ανοιχτός

1 σχόλιο :

  1. Τώρα βέβαια θα πω μια κοινοτυπία,αλλά η επανάληψη είναι η μητέρα της μάθησης.Χρειάζεται άλλου τύπου οργάνωση,άλλου τύπου δράσεις και άλλου τύπου στόχοι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή