Ο άνεργος Ρίκι, στην εξαιρετική ταινία του Κεν Λόουτς, που μέχρι τώρα έχει δουλέψει πολύ σκληρά στην οικοδομή, που αρνείται να μπει στο ταμείο ανεργίας γιατί το θεωρεί αναξιοπρεπές και διεκδικεί κάτι καλύτερο για τη ζωή τη δική του και της οικογένειάς του, ακούει τον εκπρόσωπο της εταιρείας μεταφορών (η φωτογραφία πιο κάτω είναι από τη συγκεκριμένη σκηνή) να του προτείνει το μοντέλο του freelancer λέγοντάς του τα εξής:

«-Nα ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα Ρίκι. Εδώ δεν προσλαμβάνεσαι, συμμετέχεις. Μας αρέσει να λέμε συμμετοχή. Δεν δουλεύεις για εμάς, δουλεύεις μαζί μας. Δεν οδηγείς για εμάς, εκτελείς υπηρεσίες. Δεν υπάρχουν συμβόλαια εργασίας. Ούτε στόχοι επίτευξης. Δεν υπάρχουν μισθοί αλλά χρεώσεις. Δεν χτυπάμε κάρτα. Είσαι διαθέσιμος. Αν υπογράψεις μαζί μας γίνεσαι οδηγός του franchise.Κυρίως του δικού σου πεπρωμένου Ρίκι. Ξεχωρίζουν οι χαμένοι από τους μαχητές. Είσαι έτοιμος για αυτό; Έχεις την επιλογή να νοικιάσεις βαν από την εταιρεία ή να αγοράσεις δικό σου. Όλα εδώ γύρω είναι δική σου επιλογή. Αν δέχεσαι ενημέρωσέ με».

Και ο Ρίκι δέχεται. Ακριβώς επειδή δεν έχει επιλογές και αναγκάζεται να πιστέψει στην απάτη. Και το καλύτερο που ευελπιστούσε για αυτόν και την οικογένεια του αποβαίνει μοιραία καταστροφικό για όλους. Η καταστροφή βέβαια αυτή δεν επηρεάζει καθόλου την εταιρεία που μπορεί πολύ εύκολα και γρήγορα να βρει άλλον «συνεργάτη» – αντικαταστάτη. 

Είναι πολλοί οι λόγοι που οδηγούν τον Ρίκι να πιστέψει στην απάτη που καλύπτεται πίσω από τις λέξεις – φράσεις «συνεργασία», «μαζί», «επιλογή», «μαχητής», «κύριος του δικού σου πεπρωμένου».

Ο βασικός όμως λόγος που ο Ρίκι δέχεται είναι η απουσία. Απουσιάζει το σωματείο του και απουσιάζει και εκείνος από αυτό. 

Το Συνδικάτο όμως Επισιτισμού, Τουρισμού Ξενοδοχείων & Συναφών Επαγγελμάτων Νομού Αττικής δεν ήταν απόν. Ήταν εκεί για να προστατέψει τους εργαζομένούς του και να αποκαταστήσει την αλήθεια που κρύβεται πίσω από τον εργασιακό μεσαίωνα, που η εταιρεία e-fοod με το τελεσίγραφό της προς τους 115 εργαζόμενους ήθελε να καλύψει, χρησιμοποιώντας λέξεις που εύκολα ξεγελούν γιατί αγγίζουν ευαίσθητες ανθρώπινες χορδές που έχουν να κάνουν με την αυτοαντίληψη αλλά και τις προσωπικές ανάγκες και τις ευθύνες του κάθε εργαζόμενου απέναντι στον εαυτό του και τα μέλη της οικογένειάς του. Το συνδικάτο ήταν εκεί για να ξεκαθαρίσει τους όρους και να υπερασπιστεί αυτό που μόνος του ο εργαζόμενος δεν μπορεί. Με μια απλή δήλωση: «… Και ως εργαζόμενοι δηλώνουμε απερίφραστα πως η εργασιακή σχέση του freelancer, βαφτίζει τον μισθωτό “αυτοαπασχολούμενο”, “ελεύθερο επαγγελματία” και “συνεργάτη” για να υποκρύψει την εξαρτημένη εργασία. Όπου συνεργάτης εννοείται, η εφαρμογή του νέου νόμου της κυβέρνησης που διευρύνει τη γκρίζα ζώνη του freelance, προβλέπει 6μηνη σύμβαση ορισμένου χρόνου και απαλλάσσει την εταιρεία από ασφαλιστικές εισφορές, δώρα Χριστουγέννων και Πάσχα. Τακτική που ακολουθεί η DELIVERY HERO σε όλες τις χώρες που δραστηριοποιείται και συναντά την σθεναρή αντίσταση των συναδέλφων/ισσων σε ολόκληρη την Ευρώπη. Κανένας συνάδελφος διανομέας δε πρέπει να δεχτεί να του επιβάλλει η εταιρεία το “συνεργατικό” μοντέλο. Αυτό το μοντέλο δεν εφαρμόζεται από την εταιρεία για να επωφεληθούν οι διανομείς. Αλλά για να απαλλαγεί από τα δικαιώματα όσων δουλεύουν σταθερά και έχουν ήδη πολλές ανανεώσεις 3μηνων συμβάσεων».

Και οι εργαζόμενοι με τη στήριξη του Σωματείου τους πέτυχαν την πρώτη τους νίκη. 

Εκεί έξω όμως ο εργασιακός μεσαίωνας καλά κρατεί και υποστηρίζεται από τον νόμο Χατζηδάκη. Εκπαιδευτικοί απειλούνται με πειθαρχικές διώξεις αν δεν συμμορφωθούν προς τις υποδείξεις και τα μεγαλεπήβολα σχέδια της κυβέρνησης για «αναβαθμισμένο» σχολείο και «ενδυναμωμένους» εκπαιδευτικούς που θα αναλώνουν όλη τους τη δραστηριότητα όχι στην ουσία της εκπαίδευσης αλλά στο γραφειοκρατικό της φαίνεσθαι, που θα καταστρατηγείται το ωράριό τους και θα έχουν ως αντάλλαγμα την εύνοια των προϊσταμένων τους. Επιχειρείται διάλυση των σωματείων και κατάργηση της απεργίας. Επιχειρείται διάσπαση των εργαζομένων σε αυτούς που “μάχονται και κόπτονται” για το καλό της εκπαίδευσης και οραματίζονται το νέο σχολείο και σε αυτούς που “δεν έχουν όραμα, που αδρανούν, που δεν συντάσσονται με την πρόοδο και την εξέλιξη”. 

Αποδεικνύεται όμως περίτρανα και από το πλήθος των διαδηλώσεων που λαμβάνουν χώρα τον τελευταίο καιρό, παρά την απαγόρευσή τους, από τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, των φοιτητών, των εκπαιδευτικών, ότι ο μόνος τρόπος διεκδίκησης είναι η στήριξη των συλλόγων, των σωματείων και η μαζική συμμετοχή σε αυτούς τους φορείς και στις κινητοποιήσεις που εξαγγέλλουν. Άλλος τρόπος δεν υπάρχει. Μονόδρομος είναι και οφείλουμε όλοι να βρεθούμε εκεί έξω, για να μην βρεθούμε στη δυσάρεστη θέση να πούμε ότι από αυτόν τον δρόμο “δυστυχώς απουσιάζαμε…”