Τίποτε, ωστόσο, σ’ αυτόν τον κόσμο δεν προσφέρεται δωρεάν. Καλό θα είναι λοιπόν να έχουμε ξεκάθαρα τρία πράγματα:
Τι μας πρόσφεραν;
Ποιοι μας τα πρόσφεραν;
Πόσο και πώς πληρώνουμε αυτές τις προσφορές;

Οι απαντήσεις, καταρχάς, επιγραμματικά:
Προστασία.
Η Γαλλία και οι ΗΠΑ.
Πανάκριβα.

–Η προστασία: Η Ελλάδα μέχρι το 2026 θα έχει, αν τηρηθούν κατά γράμμα τα συμφωνηθέντα, τις τρεις φρεγάτες Belharra και ολόκληρη τη μοίρα των Rafale, αποκτώντας ισχυρή αποτρεπτική ικανότητα. Μέχρι τότε η Γαλλία, σύμφωνα με το άρθρο 2 της συμφωνίας, αναλαμβάνει να καλύψει το κενό ασφαλείας καθώς: Τα μέρη παρέχουν το ένα στο άλλο βοήθεια και συνδρομή, με όλα τα κατάλληλα μέσα που έχουν στη διάθεσή τους, κι εφόσον υφίσταται ανάγκη με τη χρήση ένοπλης βίας, εάν διαπιστώσουν από κοινού ότι μία ένοπλη επίθεση λαμβάνει χώρα εναντίον της επικράτειας ενός από τα δύο.

–Οι «προστάτες»: Για την υλοποίηση της ελληνογαλλικής συμφωνίας καθοριστική ήταν η στάση των ΗΠΑ, καθώς «απέσυραν» το ενδιαφέρον τους για το εξοπλιστικό πρόγραμμα του ελληνικού πολεμικού ναυτικού. Γενικότερα οι ΗΠΑ, έχοντας δημιουργήσει και εξασφαλίσει βασικά στρατηγικά προγεφυρώματα στην περιοχή (σε ό,τι αφορά στην Ελλάδα, βάσεις παντού), αναθέτουν το «έργο» της εποπτείας ως υπεργολαβία στο πρόθυμο Παρίσι. Κάπως έτσι ξεκλείδωσε και η εξέλιξη του εξοπλιστικού του πολεμικού ναυτικού, που «καρκινοβατεί» από το 2015.

–Το κόστος: Όπως είπαμε, σ’ αυτόν τον κόσμο τίποτε δεν προσφέρεται τζάμπα. Υπ’ αυτήν την έννοια η ελληνική κυβέρνηση αποφάσισε να αναλάβει η χώρα μας ένα βαρύ κόστος υποχρεώσεων, τόσο προς τη Γαλλία όσο και προς τις ΗΠΑ.

Πέρα από το χρήμα (κοντά στα 10 δισ. το συνολικό εξοπλιστικό πακέτο που η Ελλάδα πληρώνει στη γαλλική πολεμική βιομηχανία) το Παρίσι, με βάση την ελληνογαλλική συμφωνία, εξασφάλισε, όποτε κριθεί απαραίτητο, την ελληνική συμμετοχή στη στρατιωτική περιπέτεια στην οποία είναι μπλεγμένη στην Αφρική.

Σύμφωνα, λοιπόν, με τη ρητή διατύπωση του άρθρου 18ι, στο κεφάλαιο «Στρατιωτική συνεργασία» της ελληνογαλλικής συμφωνίας, η Ελλάδα υποχρεούται σε: Συμμετοχή σε κοινές αναπτύξεις δυνάμεων ή αναπτύξεις σε θέατρα επιχειρήσεων προς υποστήριξη κοινών συμφερόντων, όπως, για παράδειγμα, τις υπό γαλλική διοίκηση επιχειρήσεις στο Σαχέλ.

Συμπέρασμα: Όσο πιο αδύναμος είναι κάποιος, τόσο ακριβότερα πληρώνει τους «προστάτες»…