Του Σπύρου Στάλια *
Τα υψηλότερα ελλείμματα σήμερα, σημαίνουν υψηλότερους φόρους, για τα παιδιά και τα εγγόνια μας, αύριο.
Ναι, αυτό στην ευρωζώνη ισχύει. Αφού δεν εκδίδουμε το δικό μας νόμισμα και είμαστε χρήστες ενός ξένου νομίσματος, φυσικά οι μέλλουσες γενιές θα πρέπει να ξεσκίζονται στη δουλειά, και από τις εξαγωγές, την φορολογία ή απο νέο δανεισμό να ξεπληρώνουν παλιά χρέη, που δεν θα αποπληρώνονται ποτέ.
Δανεισμός τώρα, σημαίνει οτι αργότερα θα πληρώσουμε τις σημερινές δαπάνες. Ή όπως ακούγεται συνήθως στα μέσα ενημέρωσης: 'Με τα κρατικά ελλείμματα αφήνουμε χρέος στα παιδιά μας'.
Και όχι μόνο αυτό. Η πληρωμή αργότερα, σημαίνει ότι κατά κάποιο τρόπο το πραγματικό βιοτικό επίπεδο και η γενική ευημερία των παιδιών μας θα μειωθούν στο μέλλον λόγω των ελλειμματικών δαπανών του τώρα.
Αυτή είναι η πλέον θανατηφόρα απάτη εις βάρος των ευρωπαϊκων λαών, δηλαδή να γίνει συνείδηση στους περισσότερους ανθρώπους να θεωρούν ότι το κύριο πρόβλημα είναι αυτό, που σχετίζεται με τις δαπάνες του κράτους, με τα ελλείμματα του δημόσιου τομέα και με τον δανεισμό του κράτους.
Ποιος κερδίζει από αυτή την απάτη; Μα αυτοί που κατασκεύασαν το ευρώ. Έφτιαξαν ένα νόμισμα, που ενώ η παραγωγή του δεν κοστίζει τίποτα, όποιο κράτος το χρειάζεται να το πληρώνει εσαεί από το ΑΕΠ, σε μια τάξη που δεν παράγει τίποτα.
Ποιοι είναι αυτοί. Μα οι κηφήνες της ευρωζώνης, οι κεφαλαιούχοι, οι τραπεζίτες και τα δουλικά τους πολιτικοί παντός χρώματος και ιδεολογίας, καθηγητές και δημοσιογράφοι.
Δεν κάνει να όμως παραπονιόμαστε. Ήταν μια ιστορική απόφαση του Έθνους μας να μπει στο ευρώ, να κατακτηθεί οικονομικά και να παραμείνει ουραγός της Ευρώπης από κάθε άποψη. Είναι κάτι ανάλογο με την απόβαση μας στη Μικρά Ασία.
Μα γιατί είναι απάτη και δη θανατηφόρα; Γιατί αυτό δεν ισχύει σε καμία χώρα του κόσμου που εκδίδει το δικό της νόμισμα. Με πραγματικούς όρους, δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση τα χρέη τα σημερινά να επηρεάζουν τις μελλοντικές γενεές.
Το δημόσιο χρέος δεν είναι βάρος για το μέλλον. Πώς θα μπορούσε να είναι; Ό,τι παραχθεί στο μέλλον θα καταναλωθεί στο μέλλον. Το πόσο θα παραχθεί εξαρτάται από το πόσο παραγωγική είναι η οικονομία εκείνη την περίοδο. Αυτό δεν έχει καμία σχέση με το δημόσιο χρέος σήμερα. Ένα υψηλότερο δημόσιο χρέος σήμερα δεν μειώνει τη μελλοντική παραγωγή, και εάν είναι συνετή χρήση των πόρων σήμερα, μπορεί να αυξήσει την παραγωγικότητα της οικονομίας στο μέλλον.
Όταν το κράτος που εκδίδει το δικό του νόμισμα δαπανά, η Κεντρική Τράπεζα πιστώνει λογαριασμούς του ιδιωτικού τομέα με τα ποσά που το κράτος δαπανά. Η Κεντρική Τράπεζα όταν δαπανά το κράτος, γεμίζει με αποθεματικά το τραπεζικό σύστημα πράγμα που μεταβάλει το ύψος του επιτοκίου πέραν των ορίων που επιθυμεί η Κεντρική Τράπεζα.
Για να μαζέψει η Κεντρική Τράπεζα την υπερβάλλουσα ρευστότητα πουλάει κρατικά ομόλογα στις τράπεζες και αυτές με την σειρά τους στον κόσμο, και αποκαθιστά το επιτόκιο στο ύψος που επιθυμεί.
Τα ομόλογα που αγοράζουν οι πολίτες, οι ασφαλιστικοί οργανισμοί, ταμεία κ.α., δηλαδή το χρέος του κράτους, αποτελεί για αυτούς αποταμίευση.
Όταν τα ομόλογα λήξουν, το κράτος επιστρέφει τα χρήματα πίσω συν τον τόκο.
Με άλλα λόγια το χρέος μιας χώρας που εκδίδει το νόμισμα της αποτελεί εθνική αποταμίευση, ενώ το χρέος μιας χώρα της ευρωζώνης αποτελεί το εισόδημα παρασίτων.
Πιο απλά δεν γίνεται.
* O Σπύρος Στάλιας είναι Οικονομολόγος Ph.D -spyridonstalias@hotmail.com
Πηγή: Spyros Stalias στο Facebook
.jpg)
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου