Του Φίλιππου Μάρα *

Αν υποθέσουμε ότι ήμουν στο τραίνο και τα έβλεπα, θα σκεφτόμουν τα ίδια και θα με εκνεύριζαν.

Εάν όμως, μετά από κλάσματα δευτερολέπτου, ακαριαία βρισκόμουν με το «προοδευτικό» κεφάλι μου σφηνωμένος στο μπροστινό κάθισμα, και ερχόταν είτε ο Άγγελος Τσιαμούρας είτε ο Ανδρέας Αλικανιώτης να με σώσουν – που έσωσαν συνολικά περίπου 30 άτομα και δήλωσαν ξεχωριστά χωρίς να ξέρει ο ένας τον άλλον, πως «αν δεν το κάναμε, πώς θα κοιμόμασταν τα βράδια;».

Εάν λοιπόν σε τέτοια στιγμή αγωνίας έκαναν πρώτα αυτή τη σκέψη και δεν έφευγαν από το σημείο, μέχρι «να σώσουν κι άλλον έναν και άλλον έναν» όπως είπαν και πήγαν να βοηθήσουν στα «δύσκολα βαγόνια», τότε, μπορεί η αταξική κοινωνία που οραματιζόμαστε, να είναι ήδη εδώ, σε ενεστώτα χρόνο και ας μην ξέραν τα δυο παιδιά, τι σημαίνει αυτό καν.

Ούτε και εγώ ξέρω καλά καλά. Αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ καμία αριστερή ιδεατή κοινωνία χωρίς αλληλεγγύη, σαν και αυτήν που έδειξαν αυτά τα παιδιά και δη εκρηκτικά και εν αυθορμήτω.

Και όχι Νιόνιο: εάν χρειαζόμουν αίμα και έβλεπα τη μίζερη ζωούλα μου να φεύγει και με κάποιο μαγικό τρόπο σηκωνόμουν και από το παράθυρο του νοσοκομείου, έβλεπα τους Λαρισαίους (ακαριαία και εν αυθορμήτω και αυτοί) να έχουν σχηματίσει ατελείωτη ουρά για να δώσουν αίμα, στον δεξιό, στον αριστερό, στον αγνωστικιστή, στον άθεο και τον αδιάφορο για όλα τα προηγούμενα, θα μετάνιωνα που τραγούδησα, γνώστης, υπεράνω και ως ελίτ του πνεύματος, το «Κωλοέλληνες» με υφάκι.
Και θα σκεφτόμουν για άλλη μια φορά, την αταξική κοινωνία, όχι τελικά όπως την διαβάσαμε και ίσως (κακώς) την προβάλλουμε παρωχημένη και εμμονικά στους επόμενους, αλλά ίσως τη ζούμε ήδη σε κάτι στραβές σαν και αυτή, γιατί η ανθρωπιά, είναι από μόνη της αταξική και χωρίς κομματικό πρόσημο… και ποσώς με νοιάζει αν το αίμα που θα μου μετάγγιζαν ήταν μητσοτακικού και την επαύριο, άκουγα τα πουλάκια να κελαηδούν απ΄ έξω και όχι να με θάψουν με το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο», κάτω από τα σταυρωμένα πλην νεκρά, χέρια μου.

Και είμαι ικανός, το ξέρω, αφού σηκωνόμουν υγιής, να συνέχιζα την μπουρδολογία.
Αλλά από μέσα μου, θα θυμόμουν.

Εν πάση περιπτώσει από τους «Κωλοέλληνες» κρατώ φυσικά το «κράτος ασυστόλων» και το «Η χάρτα αυτού του κράτους κρύβει απάτη», κοινωνός και εγώ σε αυτά, αν και σαράντα πέντε και βάλε χρόνια στην Αριστερά, προσπάθησα, ορκίζομαι, ειλικρινά προσπάθησα, να τα αλλάξω, αλλά μετά από τόσες κομμένες ζωές, προφανώς, απέτυχα να τα αλλάξω.
Γιατί όλοι κρινόμαστε εκ του αποτελέσματος…

Αν δεν συνέβαινε αυτό το ανήκουστο δράμα, που πάντα θα θυμάμαι καθημερινά, μέχρι τον δικό μου τάφο, ποιος ξέρει αν αυτά τα παιδιά ζούσαν, πού θα μας πήγαιναν.

Υπάρχει ελπίς; Ας μας απαντήσει πάλι ο Σαββόπουλος από το ίδιο τραγούδι :
«Δεν υπάρχει ελπίς /στην Ελλάδα ζεις».
Λυπάμαι Νιόνιο, που θα σε αμφισβητήσω, αλλά προφανώς όταν το έγραψες, δεν είχες γνωρίσει τον Ανδρέα και τον Άγγελο και τους γονείς τους, πάνω από όλα.
Θα μου πεις, ήταν αγέννητοι οι δύο πρώτοι.
Ήταν.
Ήμασταν όμως ήδη εμείς στον πλανήτη, με τους Γκράμσηδες, τους Κάρολους, την αλαζονεία του ξερόλα, του προτσές και όλα τα ευφάνταστα, για να πάρουμε την απάντηση χθες, στο αυτάρεσκο ερώτημα, που την τύφλα μας, το λέγαμε, μάλλον για να το πούμε, «τι κόσμο θέλουμε να φτιάξουμε και μετά, τι θα παραδώσουμε στους επόμενους».

Τι καταφέραμε τελικά;
Να τους στουκάρουμε με 160 χιλιόμετρα την ώρα.

Ώρα να τους αφήσουμε μόνους τους, χωρίς τη γεροντίστικη «βοήθειά» μας.
Αν κρίνω από τον Ανδρέα και τον Άγγελο, τα καταφέρνουν καλύτερα, χωρίς εμάς.
Υ.Γ. : Μαθαίνω, θα κάνουν συγκεντρώσεις, αύριο.
Νιόνιο κι εμείς, τα υπόλοιπα γερόντια του Μάπετ, πάμε να φύγουμε από τα θεωρεία, να τους αφήσουμε ήσυχους…
Υπάρχει ελπίς!
Ας κάνουν λάθη (και συγχωρήστε μου εδώ, το οξύμωρο) είμαι σίγουρος, πως θα είναι σε πιο σωστή κατεύθυνση αυτά.
Σε κάθε περίπτωση, με 160 χιλιόμετρα την ώρα, να ξαναστουκάρουν την κοινωνία, αποκλείεται.