Τις επόμενες ημέρες και εβδομάδες, θα μαρτυρήσουμε μέχρι να αναγκαστούμε να βροντοφωνάξουμε ότι ο Νίκος Ανδρουλάκης είναι χαρισματικός, ότι περίπου ο Ανδρέας Παπανδρέου «τρώει τη σκόνη του» και ότι η περιφορά και επίδειξη του πράσινου ήλιου σηματοδοτεί περίπου μια επαναφορά στο 1981. Ζώντας άλλωστε στην εποχή των ομοιωμάτων και της γιγάντωσης της κοινωνίας του θεάματος, αν κάτι το πουν οι «σωστοί» άνθρωποι αρκετές φορές, είναι σαν να ισχύει.

Ας μας επιτραπούν ορισμένες επισημάνσεις λοιπόν. Το σημερινό ΚΙΝΑΛ έχει τόση σχέση με το ανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ, όση ο φάντης με το ρετσινόλαδο. Δεν χρησιμοποιούμε τυχαία αυτήν τη φράση. Με αυτήν είχε περιγράψει ο Ανδρέας Παπανδρέου τη σχέση σοσιαλισμού (τον οποίο πρεσβεύει η Διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη και από τον οποίο επισήμως ουδέποτε ο ίδιος ο Ανδρέας διαχώρισε τη θέση του) με τη σοσιαλδημοκρατία. Με τη σοσιαλδημοκρατία του κεϋνσιανισμού παρεμπιπτόντως, όχι του Μπλερ και των επιγόνων του τελευταίου. Ο Νίκος Ανδρουλάκης αντιθέτως προσδιόρισε, άνευ λοιπών επεξηγήσεων, το ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ ως κόμμα σοσιαλδημοκρατικό. Φυσικά δεν έγινε ούτε σοσιαλδημοκρατικό, με όρους πραγματικής σοσιαλδημοκρατίας. Εμπεδώθηκε (γιατί είχε γίνει τέτοιο από πιο πριν) ως κόμμα νεοφιλελεύθερο και του «ανήκομεν εις την Δύσιν» (δηλαδή του παλαιού καραμανλισμού ή εθνικοφροσύνης). Μιας και οι δύο (αν γνωρίζουμε καλά) συνεδριάσεις κεντρικής επιτροπής που οργάνωσε επί ημερών του ο νυν πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ είχαν μάλλον μονοψήφιο αριθμό τοποθετήσεων συνολικώς, καθίσταται λογικό ότι δεν ακούστηκε η παραμικρή κριτική ή διαφωνία επί ζητημάτων ιδεολογικής υπόστασης, τα οποία πλέον θεωρούνται ψιλά γράμματα, μπροστά στη συμμετοχή στο γκουβέρνο.

Λογικά λοιπόν, ο νυν πρόεδρος του κόμματος συνέχισε με τη διατήρηση (και όχι οικοδόμηση, καθώς αυτή η δουλειά έγινε από τους Σημίτη-ΓΑΠ και συνεχίστηκε από τους διαδόχους τους) ενός ΚΙΝΑΛ του νεοφιλελεύθερου, αναχρονιστικού «εκσυγχρονισμού». Άλλωστε (και αυτό δεν είναι ειρωνεία) ο Νίκος Ανδρουλάκης είναι πράγματι το καλύτερο τέκνο της ομάδας των εκσυγχρονιστών στη Νεολαία ΠΑΣΟΚ. Στενός ιδεολογικός ακόλουθος των Σημίτη-Βενιζέλου, συνεχίζει ένα κόμμα της ατελείωτης επιστροφής στη στιγμή της υιοθέτησης των μνημονίων, με όρους εμμονικής προσπάθειας δικαίωσης της τότε γραμμής του. Με περισσή αλαζονεία, τα σημερινά προβεβλημένα στελέχη μιλούν για τους «παραπλανημένους» ψηφοφόρους του 2012. Μας συγχωρούν βεβαίως και μας επιτρέπουν να τους ψηφίσουμε ξανά.

Το ΚΙΝΑΛ επομένως έκανε μια αναμενόμενα κάκιστη προεκλογική εκστρατεία. Υποκλοπές και συγκυβέρνηση ήταν τα δύο του θέματα και ιδίως για το δεύτερο δεν έκρυψε τη διάθεσή του να συμπλεύσει με τη ΝΔ, χωρίς τον Μητσοτάκη. Αρκετά από τα στελέχη του δεν το κρύβουν ούτε και τώρα. Παρόλα αυτά, πέτυχε ένα καλό εκλογικό αποτέλεσμα χάρη στους μεγάλους χορηγούς Αλέξη Τσίπρα και ΣΥΡΙΖΑ. Εδώ και κάποιες ημέρες, χωρίς κανένα ιδεολογικό και προγραμματικό δια ταύτα (το πρόγραμμά του χωρά σε φυλλάδιο και επαναλαμβάνει τον ελάχιστο κοινό παρανομαστή κάθε κεντρώου, κεντροδεξιού, δεξιού, κόμματος) το ΚΙΝΑΛ πηγαίνει με επίδειξη σημαίας να βγει δεύτερο για να πάρει τη ρεβάνς του 2012 και να κερδίσει την άμεση ή σε μικρό χρονικό διάστημα παρουσία του εκ νέου, στον κρατικό μηχανισμό. «Τα καλά και τα ωφέλιμα», που λέει και ο λαός. Η Δεξιά το θέλει δεύτερο, οι ολιγάρχες το ίδιο, όλοι βολεύονται. Μόνο που για την επερχόμενη λιτότητα, για τον εν εξελίξει παγκόσμιο πόλεμο, δεν λέει τίποτα.

Τι θα κάνει για παράδειγμα, το ΚΙΝΑΛ όταν η Ε.Ε. θα απαιτήσει περικοπές, για παράδειγμα; Ό,τι και το 2010-2012; Θα συνεχίσει να στέλνει όπλα στην Ουκρανία; Θα στηρίξει τις κυρώσεις κατά της Ρωσίας; Θα αφήσει τα μέσα ενημέρωσης στα χέρια των ολιγαρχών; Πώς θα αναδιατάξει τις παραγωγικές δυνάμεις της χώρας; Και πολλά άλλα, ων ουκ έστιν αριθμός, καλύπτονται κάτω από την οχλοβοή ενός επιδιωκομένου «ντου» στην δεύτερη θέση.

Το ΚΙΝΑΛ έχει ένα μεγάλο, αξεπέραστο πρόβλημα (ίδιο περίπου με αυτό το ΣΥΡΙΖΑ): το 2012, το ΠΑΣΟΚ του 45% έγινε ένα κόμμα πρώτα του 12% και κατόπιν έπεσε ακόμα περισσότερο. Περίπου τρία τέταρτα έως 8/9 λίγο αργότερα, της εκλογικής του βάσης του γύρισε την πλάτη γιατί το βρήκε (το μεγαλύτερο μέρος της) πολύ δεξιό. Ασχέτως αν η βάση είχε δίκιο (που είχε απολύτως δίκιο), δεν έχει καμιά λογική για ένα κόμμα που θέλει να ξαναγίνει μεγάλο (αν θέλει) να επιμένει ότι η τότε ηγεσία και οι επόμενες είχαν δίκιο, ενώ η πλειοψηφία της βάσης ήταν πουλημένη, ηλίθια, παραπλανημένη ή προδοτική. Μπορεί να θέλει να εκλέξει έναν άλλο λαό, αλλά όπως όλοι όσοι το προσπάθησαν, δεν μπορεί. Στην πραγματικότητα, έχοντας και επισήμως εγκαταλείψει (από πλευράς μεθοδολογίας και αρχών) όλα όσα έκαναν το ΠΑΣΟΚ πλειοψηφικό και ηγεμονικό, το ΚΙΝΑΛ δεν έχει τίποτα απολύτως να πει που θα μπορούσε να του δώσει πραγματική, κοινωνικώς γειωμένη δυναμική. Με κάποιο μάλιστα εντελώς στρεβλό σκεπτικό, το ΚΙΝΑΛ επιμένει ότι δικαιώθηκε για τις μνημονικές του επιλογές, επειδή και ο ΣΥΡΙΖΑ εγκατέλειψε το αντιμνημόνιο, λησμονώντας ότι αυτή ακριβώς η επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ ήταν που τον κατέστησε επίσης μειοψηφικό. Υποστηρίζει ότι δύο ήττες ισούνται με μία νίκη.

Ο λαός θέλει πράγματι ΠΑΣΟΚ σοσιαλιστικό ή έστω κεντροαριστερό. Η εναπομείνασα βάση του ΠΑΣΟΚ και η γραφειοκρατία του νιώθει πολύ πιο άνετα με ένα ΠΑΣΟΚ μικρό και δεξιό (δηλαδή με το ΚΙΝΑΛ). Το χάσμα της παλαιάς βάσης με τη σημερινή του πραγματικότητα είναι αγεφύρωτο. Βεβαίως, ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ κάνουν θαύματα. Ίσως και αυτό να πετύχουν σε ένα βαθμό, πρόσκαιρα. Το χάσμα όμως είναι από στρατηγικής απόψεως εκεί. Εξ ου και το ΚΙΝΑΛ μας μιλά εδώ και μήνες μόνο για τις υποκλοπές και εσχάτως για το με ποιον δεν θα κυβερνήσει ή θα κυβερνήσει ή και τα δύο (δεν είμαστε απολύτως σίγουροι τι ακριβώς λέει, ως προς το σχεδόν μοναδικό πράγμα που λέει). Επειδή, η βαθιά αυτοκριτική και η αλλαγή πορείας θα συνεπαγόταν την αλλαγή όχι μόνο ηγεσίας αλλά και ηγετικών κύκλων, προτιμά να παραμένει αναίρεση του παλαιού εαυτού του.

Το ΚΙΝΑΛ δεν έχει «δια ταύτα». Ας υποθέσουμε ότι βγαίνει δεύτερο. Για τα στελέχη του ΚΙΝΑΛ αυτό θα σημάνει άμεσα ή στο μέλλον περισσότερα υπουργεία. Αλλά για τον ελληνικό λαό τι ακριβώς διαφορετικό θα συμβεί; Τι διαφορετικό ως προς τη Δεξιά; Ως προς την κυβέρνηση ΓΑΠ; Ως προς τον μνημονικό ΣΥΡΙΖΑ, σε ό,τι αφορά των πυρήνα των πολιτικών; Το ότι γραφειοκράτες και καριερίστες με νεανικά χαμόγελα έχουν πλημμυρίσει τον κύκλο Ανδρουλάκη δεν θα τον σώσει από τα λάθη, την αλαζονεία και από τη σταθερά δεξιά στροφή του τιμονιού. Όπως δεν έσωσαν τον ΓΑΠ, υπό πολύ καλύτερους μάλιστα τότε όρους. Το ΠΑΣΟΚ μπορεί να ξαναζήσει μόνο αν καταπιεί το ΚΙΝΑΛ. Μόνο αν φύγουν όλοι οι συνένοχοι της τελευταίας δεκαετίας και οι συνεχιστές τους. Εξ ου και έχει ίσως σημασία οι εξόριστοι του κόμματος να γυρίσουν και να το πάρουν από τη δράκα των εκσυγχρονιστών που έχουν φτιάξει το ΚΙΝΑΛ στη θέση του. Μέχρι τότε, μπορεί να ανεβάσουν το ΚΙΝΑΛ οι ολιγάρχες, μόνο και μόνο για να σκάσει με πάταγο, ίδιο και χειρότερο από εκείνον του ΣΥΡΙΖΑ.