Όσοι γνωρίζουν σε βάθος τα (οικονομικά / πολιτικά / κοινωνικά) πράγματα στην Τουρκία στοιχηματίζουν πως η «εκθρόνιση» του Ερντογάν από τον θρόνο της κεντρικής πολιτικής σκηνής αποκλείεται να επέλθει από το αποτέλεσμα των επικείμενων (14 Μαΐου) εκλογών, εκτός κι αν η κάλπη καταγράψει μια συντριβή η οποία είναι αδύνατον να «διορθωθεί» με γκρίζες θεσμικές ή εξωθεσμικές παρεμβάσεις.

Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις πάντως δεν δίνουν προγνώσεις συντριβής για τον Τούρκο Πρόεδρο. Αντίθετα, όσο προχωρά η προεκλογική περίοδος, ο Ερντογάν έχει κλείσει την ψαλίδα (5-7% έδιναν οι δημοσκοπήσεις στον Κιλιτσντάρογλου στην αρχή της προεκλογικής κούρσας) και η μάχη, σύμφωνα με τα δημοσκοπικά ευρήματα, εξελίσσεται στήθος με στήθος ενώ τα ποσοστά των δύο μονομάχων κινούνται στα όρια του στατιστικού λάθους.

Η αντοχή της επιρροής του Τούρκου Προέδρου είναι αξιοθαύμαστη. Παρά τις θηριώδεις καταστροφές των σεισμών (οι οποίες εν μέρει του χρεώνονται λόγω της εύνοιάς του σε συγκεκριμένους εργολάβους, που κερδοσκοπούσαν χτίζοντας ψεύτικα οικοδομήματα) και στη βαθιά οικονομική κρίση που χτυπά άγρια τη φτωχολογιά (παραδοσιακούς ψηφοφόρους του Ερντογάν) ο Τούρκος Πρόεδρος βαδίζει στήθος με στήθος με τον αντίπαλό του Κιλιτσντάρογλου προς το φώτο – φίνις των προεδρικών εκλογών. Ταυτόχρονα το κόμμα του παραμένει κυρίαρχο, καταγράφοντας πρωτοφανή ποσοστά (πάνω από 35%) στην τουρκική πολιτική ιστορία…

Ο συνασπισμός των (6) κομμάτων που στηρίζουν την υποψηφιότητα Κιλιτσντάρογλου μοιάζει με… σκορποχώρι αν συγκριθεί με τη συμπαγή πολιτική επιρροή του (ΑΚΡ) κόμματος του Ερντογάν, που κυριαρχεί εδώ και δυο δεκαετίες οικοδομώντας ένα πανίσχυρο σύστημα εξουσίας σε κάθε θεσμική πτυχή (πολιτική / οικονομική / κοινωνική) του τουρκικού κράτους.

Δεδομένων όλων αυτών, έμπειροι παρατηρητές των τουρκικών πραγμάτων υπογραμμίζουν τις δυνατότητες «διόρθωσης» του εκλογικού αποτελέσματος αν αυτό είναι απαραίτητο για την επιβίωση ολόκληρου του συστήματος Ερντογάν που έχει θεμελιωθεί στην Τουρκία. Άλλωστε κατά την προεκλογική περίοδο ανώτατη αρχή της χώρας είναι το Εκλογικό Συμβούλιο, που απαρτίζεται από ευνοούμενους / διορισμένους απ’ ευθείας από τον Ερντογάν δικαστικούς…

Έχοντας επίγνωση του ιστορικού του ρόλου αλλά και των ορίων του βιολογικού του ορίζοντα ο Ταγίπ Ερντογάν (και το σύστημα εξουσίας που έχει οικοδομήσει) θα δώσει μάχη μέχρις εσχάτων προκειμένου να ολοκληρώσει αυτό που θεωρεί αποστολή του: την εδραίωση της Τουρκίας ως ανεξάρτητης (και όχι υποτελούς) περιφερειακής υπερδύναμης.

Η άρση των δεσμών υποτέλειας της Τουρκίας από τη Δύση (κατά κύριο λόγο τις ΗΠΑ) ξεκίνησε με την εμφάνιση του Ερντογάν στην κεντρική πολιτική σκηνή, όταν η τουρκική κυβέρνηση (2003) ανέτρεψε τους αμερικανικούς σχεδιασμούς για την εισβολή στο Ιράκ απαγορεύοντας στις ΗΠΑ να χρησιμοποιήσουν τουρκικό έδαφος. Οι εν λόγω δεσμοί κόπηκαν απόλυτα μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα κατά του Ερντογάν (15 Ιούλη 2016), για το οποίο η τουρκική κοινωνία είναι πεπεισμένη ότι οργανώθηκε από τις ΗΠΑ.

Έκτοτε, και παρά την ασφυκτική δυτική πίεση το σύστημα εξουσίας του Ερντογάν εμφανίζεται στη διεθνή σκηνή ανεξάρτητο, με κινήσεις και αποφάσεις που εξυπηρετούν τον διακηρυγμένο του στόχο, που προπαγανδιστικά προβάλλεται ως ανασύσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αλλά επί της ουσίας σημαίνει πολιτικές επιλογές μιας ανεξάρτητης χώρας που διεκδικεί ισότιμη συμμετοχή στο τραπέζι με τους μεγάλους παίκτες προωθώντας τα συμφέροντά της.

Έχοντας επίγνωση των συμβολισμών και της δύναμης που αυτοί κρύβουν, ο Τούρκος Πρόεδρος (σύμφωνα με όσα λένε στο «Ποντίκι» επαΐοντες των τουρκικών πραγμάτων) είναι έτοιμος / σκοπεύει στην τελευταία του προεδρική θητεία να προχωρήσει σε δύο κινήσεις που θα του εξασφαλίσουν την «αιωνιότητα» στις σελίδες της τουρκικής ιστορίας, δίπλα σε φυσιογνωμίες όπως του Μωάμεθ του Πορθητή και του Κεμάλ Ατατούρκ:

• Τη μεταφορά της πρωτεύουσας από την Άγκυρα στην Κωνσταντινούπολη,
• και τη ρύθμιση, με απόλυτο δικό του έλεγχο, της διαδοχής του προκειμένου το οικοδόμημα που δημιούργησε να αντέξει στον χρόνο.

Για τη σκυτάλη της διαδοχής της πολιτικής κληρονομιάς του Ερντογάν μπορεί να εμφανίζονται στο προσκήνιο πολλοί και διάφοροι, ωστόσο θεωρείται απίθανο να φύγει από τα χέρια της ευρύτερης οικογένειας του Τούρκου Προέδρου, με επικρατέστερο τον γαμπρό – σύζυγο της θυγατέρας του. Σε κάθε περίπτωση ο αγωνιώδης στόχος (έχοντας επίγνωση του μικρού βιολογικού του ορίζοντα) του Τούρκου Προέδρου είναι να ελέγξει τις διαδικασίες ώστε να διασφαλίσει τη συνέχεια του έργου του.

Η μεταφορά, απ’ την άλλη, της πρωτεύουσας της χώρας από την Άγκυρα στην Κωνσταντινούπολη θα επισφραγίσει τη στρατηγική που με συνέπεια υπηρετεί ο Ερντογάν, δημιουργώντας τομή στη σύγχρονη ιστορία της Τουρκίας. Αυτή η τομή θα μετατρέψει την προσπάθεια εκδυτικοποίησης της Τουρκίας, που ξεκίνησε από τον Ατατούρκ (1923) και κράτησε μέχρι την εδραίωση του συστήματος εξουσίας του Ερντογάν, ως μια παρένθεση στην ιστορική διαδρομή της Τουρκίας, η οποία με πρωτεύουσα την Πόλη θα επανασυνδεθεί / ταυτιστεί με το αυτοκρατορικό ένδοξο παρελθόν της…

ΥΓ.: Έχει ειπωθεί και διαπιστωθεί πολλάκις ότι όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια το σύμπαν (ή ο θεός αν προτιμάτε) ξεκαρδίζεται στα γέλια. Ωστόσο οι επιδιώξεις του Ερντογάν είναι απόλυτα δομημένες και σχεδιασμένες και έχουν υπηρετηθεί με τέτοια συνέπεια και κόστος που έχουμε την εντύπωση ότι δεν μπορεί να αφεθούν στην τύχη τους και να εξαρτηθούν από τον «απρόβλεπτο» παράγοντα της εκλογικής διαδικασίας…