Πώς η αρνησιπατρία σερβίρεται σαν αντιλαϊκισμός – ΕΛΙΑΜΕΠ και Αριστερά


Του Διονύση Δρόσου

Ποια στοιχεία του αγγλόφωνου κειμένου που δημοσίευσε προσφάτως το ΕΛΙΑΜΕΠ μοιάζουν να έχουν “αριστερό” πρόσημο; Τί κάνει τις ηγετικές παρέες της δικαιωματικής Αριστεράς να στρατεύονται με ενθουσιασμό σε τέτοιες θέσεις; Δηλαδή για να εξηγούμαι: η αρνησιπατρία που για κάποιους αποτελούν ψυχρή, κυνική επιλογή, η οποίη πρέπει να κρυφτεί πίσω από ευφημισμούς και διπροσωπίες, για ποιο λόγο επενδύεται με ιδεολογικό ζηλωτισμό και εκφέρεται ευθαρσώς και υπερηφάνως από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ;

Εντοπίζω τα εξής:

Πρώτον: Αποστροφή προς ό,τι μοιάζει “εθνικιστικό”, εντέλει η ενοχοποίηση και της λέξης “εθνικό”. Η διασταλτική κατανόηση του εθνικισμού που προκρίνουν καταντά αρνησιπατρία και τους επιτρέπει να υποστηρίζουν πως η σύμφωνη με το διεθνές δίκαιο υποστήριξη των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας αποτελεί «μαξιμαλισμό» και εξισώνεται με την αξίωση αναθεώρησης των συνόρων που προβάλει η γειτονική χώρα.

Δεύτερον: Ειρηνισμός. Αμφότερες οι στάσεις των γειτονικών χωρών υποτίθεται πως αποτελούν απλώς εκφράσεις κακής νοοτροπίας: προσήλωση στη national correctness (εθνική ορθότητα) και τους national myths (εθνικούς μύθους). Αρκεί, λοιπόν, οι δύο πλευρές (κατ’ επέκταση όλες οι χώρες) να απαλλαγούν από αυτά τα ανορθολογικά “πεισματάκια” και η παγκόσμια ειρήνη θα βασιλεύσει επί της γης, όπως ευχόμαστε κάθε Πρωτοχρονιά.

Η εξωτερική πολιτική των εθνικών κρατών δεν γίνεται προσπάθεια να εξηγηθεί με βάση την κοινωνική δομή και την οικονομική, δημογραφική και στρατηγική δυναμική των κοινωνιών, αλλά παρουσιάζεται ως ζήτημα μικροεγωισμών και παρεξηγήσεων μεταξύ δύο ίσων και αφηρημένων υποκειμένων του δικαίου, τα οποία ενεργούν βάσει και των παθών τους και όχι βάσει του “Ορθού Λόγου”. Είναι εκπληκτικό για πότε βγήκε ο Μαρξ από το εικονοστάσι της δικαιωματικής Αριστεράς και στη θέση του μπήκε ο Καντ (αμφότεροι κακοδιαβασμένοι)!

Τί θα περιμέναμε από την Αριστερά

Τρίτον: Οικονομικό βάρος εξοπλισμών. Η ειρήνη θα επιτρέψει την αποκλιμάκωση και ελαχιστοποίηση των στρατιωτικών εξοπλισμών, γεγονός που θα εξοικονομήσει πολύτιμους πόρους για να ασκηθεί μια καλύτερη κοινωνική πολιτική. Το τελευταίο ασφαλώς αποτελεί ζητούμενο και βεβαίως προϋποθέτει την ειρηνική συνύπαρξη. Ποιος όμως και πότε διασφάλισε την ειρήνη αφοπλιζόμενος μονομερώς απέναντι σε αντίπαλο, ο οποίος έχει ενεργή παρουσία σε τρεις πολέμους έξω από τα νομικά του σύνορα, αλλά εντός του χώρου που ονομάζει “σύνορα της καρδιάς” του; Χώρος που σαφώς περιλαμβάνει μέρος της εθνικής επικράτειας της Ελλάδας.

Εκείνο που θα περίμενε κανείς ως πραγματικά αριστερή πολιτική, θα ήταν ένα σχέδιο παλλαϊκής άμυνας και έξυπνων, ρομποτικών, φτηνών εξοπλισμών. Το τελευταίο είναι εφικτό και ρεαλιστικό, όπως έχουν δείξει οι ενδελεχείς επιστημονικές έρευνες του καθηγητού Κωνσταντίνου Γρίβα, που θα έπρεπε να αποτελούν τον οδηγό για τη χάραξη μιας σύγχρονης και αποτελεσματικής αμυντικής πολιτικής σε ρήξη με την τρέχουσα παράλογη και πανάκριβη πρακτική, η οποία έχει ως γνώμονες τη μίζα αφενός και τις στρατηγικές και οικονομικές επιταγές του ΝΑΤΟ αφετέρου.

Μια τέτοια πολιτική θα μπορούσε να αποφύγει τις κοστοβόρες επενδύσεις σε πανάκριβες πλατφόρμες, αμφιβόλου στρατιωτικής αξίας για τα δεδομένα μιας τοπικής αναμέτρησης στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, αλλά συγχρόνως να δώσει ώθηση στην εγχώρια παραγωγή, μέσα από την αξιοποίηση της γνώσης και των δεξιοτήτων που επιδεικνύουν ήδη μικρές επιχειρηματικές μονάδες και να κρατήσει εντός της χώρας την ευφυία και την επινοητικότητα της νέας γενεάς στον τομέα της πληροφορικής και της ρομποτικής.

Τέταρτον: Πράσινη ανάπτυξη. Απαραίτητο οικολογικό κερασάκι της ουτοπίας του woke καπιταλισμού, μαζί με τη “βιομηχανία” της “κλιματικής αλλαγής” κοκ (για την τελευταία, αναξιοποίητη ως συνήθως σε αυτή τη χώρα, η υψηλού επιπέδου επιστημονική δουλειά του Ομότιμου Καθηγητού του ΕΜΠ, Δημ. Κουτσογιάννη). Τη στιγμή που η χώρα πνίγεται στα χρέη και τις τεράστιες δαπάνες για ενέργεια, η δικαιωματική Αριστερά τάσσεται μαζί με την μητσοτακική Δεξιά κατά της εκμετάλλευσης των υδρογονανθράκων. Υπέρ του “πρασίνου” πάντα βεβαίως, το οποίο έχει ελπίδα να επιβιώσει στα βουνά μας, μόνον αν βαφτούν οι ανεμογεννήτριες πράσινες!

Αριστεροφανές οπλοστάσιο της παγκοσμιοποίησης

Όλες αυτές οι “ριζοσπαστικές” αρχές εντάσσονται στο αριστεροφανές οπλοστάσιο του ιδεολογήματος της παγκοσμιοποίησης και της υπέρβασης των εθνικών κρατών. Πρόκειται ουσιαστικά για την ηγεμονική ιδεολογία των κυρίαρχων εθνικών κρατών, τα οποία στο όνομα του “καλού” της “ανθρωπότητας” αξιώνουν να κρίνουν, δίκην παγκόσμιας ηθικής αστυνομίας, ποια κράτη πρέπει να επιβιώνουν, ποια να κατακερματίζονται και ποια να τιμωρούνται για την παραβίαση των δικαιωμάτων πχ των ΛΟΑΤΚΙ (δεν αποτελεί υπερβολή: βλ. το σχετικό Memorandum που υπέγραψε ο Biden στις 2021-02-04, ως μια από τις πρώτες του αποφάσεις).

Πρόκειται, λοιπόν, για αρχές, όχι απλώς ανώδυνες, αλλά και άνωθεν επιβεβλημένες. Στα καθ’ ημάς, το σχήμα αυτό υποστηρίζεται από τις δεξιές και αριστερές απορροές του σημιτισμού. Με έναν εσωτερικό (όχι χωρίς εντάσεις βεβαίως) καταμερισμό: η μια μερίδα έχει μεγαλύτερη κλίση στις “δουλίτσες” και η άλλη κλίνει μάλλον στην εισαγωγή ιδεολογικών αμπαλάζ. Το ΕΛΙΑΜΕΠ αποτελεί την τομή των δύο μερίδων ή μάλλον τον κατ’ εξοχήν πεδίο σύμφυσής τους.

Το παλαιό γεωπολιτικό πρόβλημα της περιοχής μας είναι ο έλεγχος των Στενών, του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου από μία δύναμη. Αυτό έκανε η Οθωμανική Αυτοκρατορία, αυτό επιχείρησε να κάνει ο Ελευθέριος Βενιζέλος, αυτό κάνει σήμερα το ΝΑΤΟ, μέσω Ελλάδος και Τουρκίας, με τη διαφορά όμως ότι πλέον η Τουρκία επιθυμεί να αποτυπώσει στα σύνορα της κυριαρχίας της, τους συσχετισμούς δύναμης που έχουν άρδην μεταβληθεί από το 1924, όταν τα σύνορα ορίστηκαν με τη Συνθήκη της Λωζάννης. Τα περί “τουρκοφαγίας” αποτελούν γελοιότητες.

Χώρα μειωμένης κυριαρχίας

Δεν υπάρχουν μόνιμοι εχθροί και φίλοι στη διεθνή πολιτική. Η βραχύβια προσπάθεια του Βενιζέλου και του Κεμάλ για μια συνεννόηση και ειρήνη διαρκείας το 1928, με φρέσκο το αίμα της αλληλοσφαγής του 1919-1922, βασίστηκε στην ισορροπία δυνάμεων και στη σαφή αμοιβαία παραίτηση από κάθε διεκδίκηση έναντι του άλλου μέρους. Στη νέα σχεδιαζόμενη διευθέτηση, όμως, η θέση της Ελλάδος προβλέπεται να είναι εκείνη μιας μειωμένης κυριαρχίας δορυφορικής δύναμης που θα παρέχει στρατηγικό βάθος στην Τουρκία. Η Τουρκία, συνεχίζοντας τη στρατηγική της παράδοση του “ουδετερισμού” θα παίζει μεταξύ του ρόλου του αναχώματος έναντι της Ρωσίας και των δικών της ευρασιατικών προοπτικών, μη όντας δεδομένη για κανέναν και ασκώντας μια δική της πολυδιάστατη υβριδική γεωπολιτική στρατηγική.

Σε κάθε περίπτωση, η Ελλάδα ως ανεξάρτητη επικράτεια αποτελεί εμπόδιο και θα πρέπει να απωλέσει κυριαρχικά δικαιώματα και κυριαρχία, που αποτυπώνουν παλαιούς και παρωχημένους συσχετισμούς δύναμης. Το εθνικό ζήτημα της χώρας έγκειται απλώς στο αν θέλουμε να επιβιώσει ή όχι ως ανεξάρτητο εθνικό κράτος η Ελληνική Δημοκρατία. Η δε Αριστερά ειδικά θα έπρεπε να διαθέτει μια απάντηση στο ερώτημα: αν και τι είδους δημοκρατικές, κοινωνικές κτλ μεταρρυθμίσεις μπορεί να πραγματοποιήσει κανείς σε μια Πολιτεία περιορισμένης κυριαρχίας. Κάποτε η απάντηση έμοιαζε αυτονόητη. Αυτό πάντως είναι το εθνικό μας ζήτημα και δεν έχει καμία σχέση με περικεφαλαίες, χλαμύδες κτλ., όπως βολεύει πολλούς να το παρουσιάζουν.

Αρνησιπατρία ως “αντιλαϊκισμός”

Η βασιλική πύλη για την ολοκλήρωση της “εξημέρωσης” του ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται πως είναι τα εθνικά θέματα. Εκεί είναι ήδη έτοιμες από καιρό οι ηγετικές του ομάδες (όχι όμως και τα μέλη και οι ψηφοφόροι· το ανάλογο ισχύει και για τη ΝΔ). Ταυτίζονται πλήρως με την άρχουσα σημιτική ομάδα της ΝΔ. Η αρνησιπατρία εύκολα ή δύσκολα θα χτίσει μια ακόμα, “αριστερόστροφη” αυτή τη φορά, εκδοχή “αντιλαϊκισμού”. Είναι η επίκληση της μαγικής λέξης που ποτέ δεν προσδιορίστηκε με ακρίβεια, αλλά αποτελεί το διαβατήριο για μια καθώς πρέπει πολιτική καριέρα.

Η σύγκλιση σε λίγο θα είναι κάτι περισσότερο από την ιδεολογική κάλυψη που προσφέρεται προς το παρόν. Στη νέα Βουλή θα μεταφραστεί σε πολιτική συναίνεση. Οι πολίτες της χώρας, ό,τι κι αν ψήφισαν, οφείλουν να προσέχουν, τις πονηρές μέρες που έρχονται, τις διατυπώσεις των άρθρων 27, §1 και 28, §2 του Συντάγματος που αφορούν τη μεταβολή στα όρια της Επικράτειας:

‘Αρθρο 27, §1. «Kαμία μεταβολή στα όρια της Eπικράτειας δεν μπορεί να γίνει χωρίς νόμο, που ψηφίζεται με την απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών».

‘Αρθρο 28, § 2: «Για να εξυπηρετηθεί σπουδαίο εθνικό συμφέρον και να προαχθεί η συνεργασία με άλλα κράτη, μπορεί να αναγνωρισθούν, με συνθήκη ή συμφωνία, σε όργανα διεθνών οργανισμών αρμοδιότητες που προβλέπονται από το Σύνταγμα. Για την ψήφιση νόμου που κυρώνει αυτή τη συνθήκη ή συμφωνία απαιτείται πλειοψηφία των τριών πέμπτων του όλου αριθμού των βουλευτών» (η έμφαση προστέθηκε).

Ό,τι κι αν ψηφίσαμε, ας αποφασίσουμε ως πολίτες, και οι εκλεγμένοι και οι εκλογείς, αν έχουμε το δικαίωμα το κυρίαρχο κράτος που παραλάβαμε από τις προηγούμενες γενιές να το παραδώσουμε στην επόμενη γενιά ως νεοοθωμανικό σατζάκι…

Πηγή: SLpress

Δρόμος ανοιχτός

Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου