Του Θανάση Βασιλείου
Η φάμπρικα για ένα επίζηλο ποσοστό το βράδυ των ευρωεκλογών έχει κάψει τις μηχανές όσο δεν παίρνει. Δίχως, ακριβώς, να ξέρουμε αυτό το ποσοστό για τη Ν.Δ., τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ και τα λοιπά κόμματα. Οπως και να ’χει, η συμμετοχή των μικρών χωρών σε διεθνείς οργανισμούς είναι ζωτικής σημασίας. Είναι, ίσως, ο μόνος τρόπος που έχουν οι μικρές χώρες να «αντισταθούν» ή να ανακόψουν -εν τη ενώσει τους- την ισχύ και τον βολονταρισμό των μεγάλων. Ισχύει; Θεωρητικά, ναι. Ομως, στην πράξη το κάθε εθνικό κράτος μετέχει με αίσθημα του δικού του μεγαλείου την Ε.Ε. – κι ας μην το διαθέτει. Το ερώτημα είναι το εξής: Η κυβέρνηση και τα πολιτικά κόμματα που συνθέτουν το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα έχουν σαφή αίσθηση της «μεγάλης εικόνας»; Παρότι αυτή η κουβέντα μοιάζει με το ερώτημα του τύπου «τι θα είχε συμβεί εάν η Κλεοπάτρα είχε μια διαφορετική μύτη», η απάντηση είναι σίγουρα όχι.
Το 2019 πήγαμε στις ευρωεκλογές σαν να μην είχε συμβεί η ελληνική κρίση. Σαν να μην είχαν επιβληθεί τα μνημόνια – σαν να μη είχε συμβεί τίποτα. Η αίσθηση του μεγαλείου και της ενδοσκοπούσας αυτάρκειας του πολιτικού συστήματος έπιασε ταβάνι. Το 2019, για παράδειγμα, η Αριστερά εκφράστηκε με συνθήματα «αλλάζουμε την Ευρώπη» ή «όχι στην Ευρώπη των μονοπωλίων» κ.λπ. Απέσπασε έτσι την προσοχή από τα συστημικά χαρακτηριστικά των κοινωνικο-οικονομικών και πολιτικών διαδικασιών που επωάζουν τη «μεγάλη εικόνα». Οι μικροδιαδικασίες της καθαρά εθνικής –για να μην πω εθνοκεντρικής‒ παθογενούς ατμόσφαιρας που θα έπρεπε, πρώτη απ’ όλες, να έχει αλλάξει, έμειναν παγιωμένες. Ετσι, αντί να αλλάζουμε εμείς την Ευρώπη, να μας αλλάζει η Ευρώπη (στην ουσία να μας αλλάζει τα φώτα. Λ.χ., η Ελλάδα σήμερα φιγουράρει στην πρώτη πεντάδα των χωρών με το μεγαλύτερο χρέος παγκοσμίως. Και οι άλλες χώρες είναι χώρες-γίγαντες της παγκόσμιας οικονομίας, όπως οι ΗΠΑ, η Ιαπωνία και η Κίνα. Αυτό, λέτε, δεν το ξέρει η Ευρώπη;).
Αμέσως μετά την Κυριακή της 26ης Μαΐου 2019 άρχισαν να εμφανίζονται τα πρώτα νεοφιλελεύθερα plus, τα οποία παγιώθηκαν μετά τις εθνικές εκλογές του Ιουνίου του 2019. Αρχισαν να κυκλοφορούν τα νερντ με τα μαγικά ραβδάκια. Ο,τι μας χρεοκόπησε, η διαφθορά, η απορρύθμιση, η υποταγή του πολιτικού στις ιδιοτέλειες του οικονομικού, οι θαυματοποιοί, οι λάτρεις της διαχείρισης της εικόνας, οι υποταγμένοι στα επιχειρηματικά λόμπι, οι διεκπεραιωτές εργολαβικών συμβολαίων, οι εκχωρητές θεμελιωδών δημόσιων λειτουργιών σε ιδιώτες, οι διαπλεκόμενοι με τις ολιγαρχίες του πλούτου και των μίντια, οι σφουγγοκωλάριοι της ολιγοπωλιακής δομής, απέκτησε αυτό που λέμε «ιδεολογική ηγεμονία».
Το 2024 πηγαίνουμε στην Ευρώπη δίχως στόχους, δίχως να έχουμε βάλει τις κοινωνικές ανάγκες σε λίστα προτεραιοτήτων, δίχως συστηματικές συμμαχίες με χώρες, ομάδες και με πρόσωπα, δίχως δεσμούς και εμπειρίες με τις ευρωπαϊκές θεσμικές διαδικασίες. Σαν λαός χωρίς πρόσφατη ιστορία αλλά και δίχως ορατό μέλλον.
Κι ενώ στην Ελλάδα ο πληθωρισμός στα τρόφιμα έτρεχε τον Απρίλιο με 5,3%, όταν στην ευρωζώνη ήταν κάτω από το 2% (1,9%), ο πρωθυπουργός, που βλέπει τις τιμές να πετούν και τον κόσμο να φτωχοποιείται, «με σοβαρότητα και συνέπεια» ζητάει ευρωπαϊκή παρέμβαση για τις πολυεθνικές και –μέσω της Ε.Ε.– απαντήσεις για τις διαφορετικές τιμολογιακές πολιτικές τους.
Ολοι οι φοιτητές διεθνών σπουδών και διεθνούς πολιτικής οικονομίας ξέρουν ότι οι πολυεθνικές δεν δίνουν σχετικές πληροφορίες – ούτε καν στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου. Ξέρουν ότι σε αυτή τη φάση της παγκοσμιοποίησης, η κουβέντα δεν γίνεται για το κράτος και την αγορά, αλλά για το κράτος και τις πολυεθνικές. Γνωρίζουν, επίσης, ότι πολλές πολυεθνικές έχουν κύκλο εργασιών που υπερβαίνει τα ΑΕΠ των περισσότερων χωρών του κόσμου. Γνωρίζουν ότι χώρες υποδοχής πολυεθνικών καταργούν εμπορικούς φραγμούς, δίνουν κίνητρα φοροαπαλλαγών/επιδοτήσεων και υιοθετούν νομοθετικά πλαίσια που προστατεύουν τις άμεσες ξένες επενδύσεις. Επιπλέον, οι χώρες προέλευσης των πολυεθνικών στην Ελλάδα είναι οι χώρες που δίνουν τον ρυθμό στην Ε.Ε.: Γερμανία, Ηνωμένο Βασίλειο, Γαλλία, Βέλγιο, Λουξεμβούργο, Ολλανδία, Ιταλία κ.λπ. Τι λέτε, θα πάρει απαντήσεις; Η απάντηση ήταν: «Ευχαριστούμε, θα το δούμε».
Το σίγουρο είναι ότι ματαιώνεται εκ των προτέρων κάθε ιδέα σε μια πολύ κρίσιμη φάση. Με κριτήρια lifestyle, όπου οι λίστες των υποψήφιων ευρωβουλευτών καταρτίζονται μέσω αναπαραστάσεων «λίγο απ’ όλα», ο πρωθυπουργός μπορεί να περιφέρει επιστολές στους ιθαγενείς για δίκαιες εμπορικές πρακτικές. Αυτή είναι η εγχώρια –λουμπενοελίτ– πολιτική τάξη που το ’χει ρίξει στο μεγαλείο της ανοησίας και της ψευδολογίας.
Ετσι καταλήγουμε δέκτες, εκόντες-άκοντες, του «ψηφίστε μας για τη σταθερότητα» κι ας σας ρίχνουμε μπιχλιμπίδια και καθρεφτάκια. «Ψηφίστε μας γιατί είμαστε ωραίοι» και σας πουλάμε το ψέμα με τη σέσουλα. Γιατί είμαστε και τρωκτικοί. «Ψηφίστε μας» γιατί είμαστε ωραίοι… αρουραίοι.
Πηγή: efsyn.gr
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου