Ο βασιλιάς της αυταρέσκειας: Όταν ο Κ. Μητσοτάκης φορά τον μανδύα του Μακρυχέρη


Της Μαρίας Τσούχτρα

Κάθε χώρα έχει έναν ηγέτη που υπόσχεται αλλαγή και ευημερία, αλλά λίγες έχουν την τύχη να γνωρίσουν έναν «μοντέρνο μεταρρυθμιστή» που πρεσβεύει την πρόοδο τόσο έντονα όσο ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Με τη δική του μοναδική ικανότητα να βλέπει την «ανάπτυξη» ακόμα και στα πιο αμφισβητήσιμα στοιχεία, ο Μητσοτάκης έχει αναπτύξει μια σχέση σχεδόν αμφίδρομη με το εκλογικό σώμα: αυτοί ελπίζουν και εκείνος τους λέει ότι όλα πάνε καλύτερα. Σε αυτό το θεατρικό έργο του παραλόγου, ο Μητσοτάκης δεν είναι ένας απλός πολιτικός αλλά ένας ατρόμητος βασιλιάς του self-improvement, που βλέπει τη χώρα ως δικό του «Project Αναγέννησης».

Όπως ο Ναπολέων με την αυτοπεποίθηση του στρατηλάτη και ο Λουδοβίκος ΙΔ’ με το «L’État, c’est moi» («το κράτος είμαι εγώ»), έτσι και ο Κυριάκος μάς υπενθυμίζει με κάθε ευκαιρία ότι «Η οικονομία είμαι εγώ» – και φυσικά, αυτός ξέρει καλύτερα από όλους. Άλλωστε, η οικονομική ανάπτυξη είναι ο άξονας γύρω από τον οποίο περιστρέφεται το όραμά του, και με τα μεγαλεπήβολα σχέδια για επενδύσεις και τεχνολογία, μας λέει: Μη φοβάστε, εγώ είμαι εδώ και όλα θα πάνε καλά. Οι αμφισβητήσεις; Μικρολεπτομέρειες.

Ο Κυριάκος, όμως, δεν είναι ένας απλός λάτρης της προόδου. Είναι ένας τεχνοκράτης-μαγικός καθρέφτης: κάθε φορά που παρουσιάζει κάποιο νομοσχέδιο, το μόνο που βλέπουμε είναι επιτυχίες και επιτεύγματα – αν βέβαια κλείσουμε τα μάτια στις υπόλοιπες «μικρές» αποτυχίες. Για τον ίδιο, η πολιτική μοιάζει με εταιρικό board meeting: οι αποφάσεις είναι ορθολογικές, οι στρατηγικές εκσυγχρονιστικές και όλοι θα πρέπει να πιστέψουν στον ανίκητο «μάνατζερ» που, σαν άλλος Καίσαρας, θα επιβάλει την τάξη. Ο άνθρωπος που θα μας σώσει από την «αταξία», φέρνοντας το απολύτως οργανωμένο μέλλον, με την αποτελεσματικότητα και το χαμόγελο ενός αθάνατου CEO.

Όμως η πολιτική, φίλοι μου, δεν είναι συνώνυμο του μανατζαρίσματος. Δεν είναι ένα όμορφο Excel που απλώς θέλει καλοδιάβασμα. Κι αν ο Μητσοτάκης επιμένει να βλέπει την Ελλάδα σαν εταιρεία, τότε ας του θυμίσουμε κάτι: οι άνθρωποι δεν είναι αριθμοί και η ανάπτυξη δεν μετριέται μόνο σε «δείκτες».

Οι πολίτες έχουν ανάγκη από αληθινές λύσεις και όχι από λαμπερά PowerPoint. Όταν φτάνει η στιγμή να αντιμετωπίσεις τα πραγματικά προβλήματα, η απλή μεταρρυθμιστική ρητορική δεν είναι αρκετή. Αντί για μεταρρυθμίσεις, ίσως χρειάζονται επαναστάσεις – ή τουλάχιστον μια ματιά έξω από τα γραφεία της κεντρικής διοίκησης.

Εν τω μεταξύ, ο Μητσοτάκης, στηριζόμενος σε μια οικογενειακή παράδοση που εκτείνεται δεκαετίες πίσω, μοιάζει να συνεχίζει τον δρόμο με το κεφάλι ψηλά, έτοιμος να μας πείσει πως όλοι εμείς απλώς δεν βλέπουμε την αλήθεια. Γιατί όπως ο Ναπολέων, μπορεί να ερμηνεύσει την πραγματικότητα όπως εκείνος επιθυμεί και όπως ο Λουδοβίκος, μάλλον πιστεύει ακράδαντα πως «η εξουσία είναι εκείνος». Κι εμείς οι υπόλοιποι; Μας απομένει να περιμένουμε τον επόμενο «εκσυγχρονισμό», που θα έρθει σαν χάδι από τα ύψη για να σώσει εμάς, τους κοινούς θνητούς.

Οπότε, αν θέλεις να δεις έναν ηγέτη που υπόσχεται πρόοδο ενώ βαδίζει προς τον απόλυτο έλεγχο, μην ψάχνεις πολύ μακριά. Η απάντηση είναι μπροστά σου, με το ακούραστο χαμόγελο και την αίσθηση πως, αν όλοι εμείς δεν βλέπουμε τα οφέλη της «ανάπτυξης», φταίμε εμείς, όχι οι δείκτες. Άλλωστε, όπως θα έλεγε και ο Ναπολέων: αν βλέπεις τον κόσμο από την κορυφή, όλα φαίνονται πιο μικρά από ό,τι είναι.

Στο τέλος, λοιπόν, ίσως η πολιτική του Κυριάκου Μητσοτάκη μας διδάξει το εξής: αν ο ηγέτης είναι ο ίδιος η αλήθεια, τότε για όλα τα προβλήματα υπάρχει μία και μόνο λύση – απλά δεν έχει φτάσει ακόμη σε εμάς τους «κοινούς θνητούς». Το μέλλον είναι μπροστά και η μεταρρυθμιστική αυταρέσκεια, φαίνεται, είναι το νέο μας modus operandi

Μέχρι τότε, εμείς θα αναρωτιόμαστε, όπως είπε και ο Λουδοβίκος ΙΔ’, αν πράγματι «το κράτος είναι εκείνος» και το μόνο που μένει για εμάς είναι να παρακολουθούμε την παράσταση – με εισιτήριο την ψήφο μας.

Πηγή: neostrategy.gr

Δρόμος ανοιχτός

Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου