Του Κρεσέντσιο Σαντζίλιο *
Οι «ημέτεροι» και οι «υμέτεροι» – Ισραήλ και Ρωσία π.χ.
Επιτέλους ένας ηγέτης (Sanchez) λέει τις αλήθειες
που όλοι οι άλλοι υποκριτές «συνάδελφοί» του κρύβουν
Το πιο πρόσφατο παράδειγμα που μας προσφέρεται προς εμπέδωση, μάλλον, αποκλειόμενης πάσης διευκρινιστικής συζήτησης επ΄ αυτού, είναι οι δύο εισβολές: η μία το 2022 της Ρωσίας στην Ουκρανία, η άλλη ενάμιση περίπου χρόνο μετά, το 2023, του Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας και εν μέρει στη Δυτική Όχθη.
Κατά καιρούς, όταν κάποιος «ξυπνάει» και το αναδεικνύει (τρόπος του λέγειν!) με κάποιο άρθρο στον έντυπο τύπο ή σε ιστότοπο (κανείς δεν μιλάει στη τηλεόραση! Tabù η τηλεόραση, σε στιλ άκρως συζητήσιμου και αμφισβητήσιμου politically correct!), εμφανίζεται en passant και το έτερο «δύο μέτρα και δύο σταθμά»: Ρωσία για εισβολή σε Ουκρανία και Τουρκία για εισβολή στη Κύπρο.
Βέβαια κάπως «χοντρικά» διεξάγεται αυτή η διαφοροποίηση ημετέρων/υμετέρων. Κανείς δεν κάθεται να σκεφτεί και να «ξεψειρίσει» το γεγονός/πράξη: κριτήρια, προϋποθέσεις, αίτιο, αιτιατό, ιστορικό, δίκαιο, κλπ.
Ας είναι. Όλα τώρα λέγονται φύρδην-μύγδην διότι εκείνο που μας ενδιαφέρει δεν είναι να προσδιορίσουμε με ντοκουμέντα και τεκμήρια μια αντικειμενική αλήθεια, αλλά να πείσουμε, ανάλογα με την δογματική τοποθέτησή μας, τους άλλους για τη δική μας σχετική αλήθεια (παραπληροφόρηση/παραπλάνηση), σιωπηρώς και έμμεσα παραγνωρίζοντας τις υπάρχουσες διαφορετικές και ειδοποιούς διαστάσεις μέσα σε ένα γενικό αχταρμά που τα «αλέθει» όλα, καταδικάζει άδικα κάποιον και άδικα βραβεύει άλλον.
Αυτά σε γενικές γραμμές για όσο αφορά τη κοινή «φιλοσοφία» του διαχωρισμού που είπαμε παραπάνω.
Στο συγκεκριμένο, αναφερόμαστε στη πρόσφατη «ανταρσία» της Ισπανίας σε σχέση με τη δέσμευση που λένε πως ανέλαβαν οι 31 χώρες του ΝΑΤΟ (και 26 της ΕΕ) να «αφιερώσουν» όχι πια το 2% ή το 3%, αλλά – με τρομερό αυτοκτονικό άλμα – τον 5% του ΑΕΠ τους στην αύξηση των εξοπλισμών τους, ή μάλλον στον επανεξοπλισμό τους.
Έτσι ο Pedro Sanchez, ο οποίος στο εσωτερικό της χώρας πηγαίνει πολύ κουτσαίνοντας και έχει σφοδρή ανάγκη κάποιας «διεθνούς ανάτασης» για να το ισορροπήσει κάπως. στο τελευταίο summit του ΝΑΤΟ όπου όλοι, μαζί με τους τεμενάδες στον Τραμπ, δήλωσαν «υπήκοοι του» και υπάκουοι στις διαταγές του 5% που αυτός έθεσε. γίνεται ξαφνικά το «κακό παιδί» της ΕΕ, πηγαίνει κόντρα σε όλους και ζητάει καταλυτικές αποφάσεις από τους διαμένοντες «βουτηγμένους» στα ελώδη νερά της ανυπαρξίας ταγούς του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου στις Βρυξέλλες.
Το αίτημά του: η κατάργηση του Συμφώνου Συνεταιρισμού της ΕΕ με το Ισραήλ εξαιτίας των σφαγών στη Γάζα και στη Δυτική Όχθη εκ μέρους του ισραηλινού στρατού.
Τουτέστιν, ζητάει την έμπρακτη κατάργηση της διάκρισης «ημέτεροι» (Ισραήλ) και «υμέτεροι» (Ρωσία).
Και λέει ο Sanchez: «δεν έχει απολύτως καμία έννοια το να έχουμε εγκρίνει 18 ‘πακέτα’ κυρώσεων εναντίον της Ρωσίας για την επίθεσή της εναντίον της Ουκρανίας και, εξαιτίας των διπλών standard, να μην είμαστε ικανοί να αναστείλουμε τη συμφωνία συνεταιρισμού με το Ισραήλ όταν αμφότεροι εμφανώς παραβιάζουν το άρθρο 2 σχετικά με τα ανθρώπ0ινα δικαιώματα».
Επ’ αυτού, στις 23 Ιούνη 2025 η «ελλιπής» κατά πολλές απόψεις ΥΠΕΞ της ΕΕ Kaja Kallas είχε ανακοινώσει τη προσεχή αναθεώρηση του Συμφώνου του 2000 με προβλεπόμενα ιδιαίτερα ευνοϊκά εμπορικά προνόμια για το Ισραήλ «με αντάλλαγμα» (!) αυτό το τελευταίο να διατηρήσει υψηλά standards σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη Παλαιστίνη!!
Όταν λένε: κοροϊδεύουμε τον κόσμο
Πάλι «καλοί οι ημέτεροι» και «κακοί οι υμέτεροι» για την χρεοκοπημένη Λετονή πρώην πρωθυπουργό, σήμερα σε μια θέση για και στην οποία δείχνει την απόλυτη ανεπάρκεια της, αφερεγγυότητα, ανυποληψία και αναξιοπιστία.
Πέρασαν περίπου δύο χρόνια απ’ την αρχή της σύγκρουσης Ισραήλ-Χαμάς και μόνο μετά από περίπου δύο χρόνια η Kallas «κατάλαβε» κάτι σχετικά με ό, τι γίνεται στη Γάζα.
Αναμφισβήτητα οι Kallas και von der Layen υπήρξαν ευθύς εξαρχής υπέρ του Ισραήλ, και αυτό σίγουρα μπορεί να θεωρηθεί μέρος της πολιτικής τους.
Ωστόσο όταν η σύγρουση ισραηλινού στρατού και μαχητών Χαμάς (οι οποίοι φαίνεται να είναι πολύ πιο ανθεκτικοί και «εφτάψυχοι» από τους Χεζμπολλάχ του Λιβάνου) μετατρέπεται όχι σε εξόντωση της Χαμάς, αλλά σε σφαγή του παλαιστινιακού πληθυσμού, ασφαλώς τα κριτήρια θεώρησης του πολέμου αλλάζουν και επομένως αλλάζει, και πρέπει να αλλάξει, και η αντιμετώπιση των γεγονότων και των ανθρώπων που εμπλέκονται.
Το Ισραήλ δηλώνει πως εξόντωσε 20.000 μαχητές Χαμάς, χωρίς όμως τη παραμικρή απόδειξη (αφ’ εαυτού άλλωστε σχεδόν αδύνατη). Η Χαμάς δηλώνει πως περίπου 64.000 Παλαιστίνιοι πολίτες σκοτώθηκαν από τους Ισραηλινούς, ενώ τίποτα δεν λέει για τις δικές της απώλειες. Άλλες, διεθνείς, έρευνες μιλούν για περίπου 86.000 νεκρούς Παλαιστίνιους, δίχως διευκρίνιση μεταξύ πολιτών και μαχητών. Αλλού διαβάζουμε, ούτε λίγο ούτε πολύ για σχεδόν 360.000 νεκρών Παλαιστινίων.
Στις 86.000 νεκρούς που είπαμε, λέγεται πως το 56% είναι γυναίκες, γέροι και παιδιά. Ενώ οι καταστροφές σε κτίρια ανέρχονται σε 40%, δηλαδή «μένουν ακόμη όρθια» 6 στα 10 κτίρια.
Απ’ την άλλη πλευρά, η επίθεση της Χαμάς και Σια στο Ισραήλ στις 23 Οκτώβρη 2023 κόστισε τη ζωή σε περίπου 1200 Ισραηλινούς και περίπου 200 ομήρους.
Σίγουρα δεν μπορούμε να θέσουμε θέμα αναλογικότητας. Ίσως σχετικά με τους μαχητές Χαμάς να μην τίθεται με τα στοιχεία που διαθέτουμε, αλλά σχετικά με τον άμαχο πληθυσμό δεν μπορεί να ειπωθεί πως το 1200 με το 86.000 είναι «αναλογικό».
Ετούτων δοθέντων, η πράξη/αντίδραση του Sanchez όχι μόνο τον τιμά ως ειλικρινή, δίκαιο πολιτικό, κάτι που δεν αναγνωρίζουμε σε όλους τους άλλους, γονιδιακά ψεύτες και προς εαυτούς και προς όλους τους πολίτες Ευρωπαίους, αλλά και αποδίδει πολιτική δικαιοσύνη, θέτει τα γεγονότα στην ορθή τους θέση, νομικά και πρακτικά, και προβάλλει πραγματικότητες που οι άλλοι όλοι, εκούσια και έντεχνα, κρύβουν κάτω απ’ το χαλί. σε σχέση με Ρωσία, Τουρκία και Ισραήλ.
Στην αρχή του παρόντος σημειώματος διευκρινίσαμε, όπως έπρεπε να κάνουμε και πρέπει πάντα αντικειμενικά να διευκρινιστεί, πως οι περιπτώσεις Ουκρανία, Κύπρος, Παλαιστίνη και τη θεωρία και στη πράξη, και στην ηθική πολιτική και στο πρακτικό αιτιατό διαφέρουν ολοκληρωτικά και δεν μπορούν να μπουν και οι τρεις «στο ίδιο τσουβάλι».
Άλλες προϋποθέσεις προηγούνται, άλλοι σχεδιασμοί ενεργοποιούνται, άλλες συνέπειες δημιουργούν, άλλες γενικευμένες καταστάσεις επηρεάζουν έστω κι αν και στις τρεις περιπτώσεις το θύμα που υποφέρει είναι πάντα ένα και το ίδιο, τα λαϊκά στρώματα, κάτι που κανείς δεν λαμβάνει υπόψη, παντού και γενικά.
Στις 86.000 νεκρούς που είπαμε, λέγεται πως το 56% είναι γυναίκες, γέροι και παιδιά. Ενώ οι καταστροφές σε κτίρια ανέρχονται σε 40%, δηλαδή «μένουν ακόμη όρθια» 6 στα 10 κτίρια.
Απ’ την άλλη πλευρά, η επίθεση της Χαμάς και Σια στο Ισραήλ στις 23 Οκτώβρη 2023 κόστισε τη ζωή σε περίπου 1200 Ισραηλινούς και περίπου 200 ομήρους.
Σίγουρα δεν μπορούμε να θέσουμε θέμα αναλογικότητας. Ίσως σχετικά με τους μαχητές Χαμάς να μην τίθεται με τα στοιχεία που διαθέτουμε, αλλά σχετικά με τον άμαχο πληθυσμό δεν μπορεί να ειπωθεί πως το 1200 με το 86.000 είναι «αναλογικό».
Ετούτων δοθέντων, η πράξη/αντίδραση του Sanchez όχι μόνο τον τιμά ως ειλικρινή, δίκαιο πολιτικό, κάτι που δεν αναγνωρίζουμε σε όλους τους άλλους, γονιδιακά ψεύτες και προς εαυτούς και προς όλους τους πολίτες Ευρωπαίους, αλλά και αποδίδει πολιτική δικαιοσύνη, θέτει τα γεγονότα στην ορθή τους θέση, νομικά και πρακτικά, και προβάλλει πραγματικότητες που οι άλλοι όλοι, εκούσια και έντεχνα, κρύβουν κάτω απ’ το χαλί. σε σχέση με Ρωσία, Τουρκία και Ισραήλ.
Στην αρχή του παρόντος σημειώματος διευκρινίσαμε, όπως έπρεπε να κάνουμε και πρέπει πάντα αντικειμενικά να διευκρινιστεί, πως οι περιπτώσεις Ουκρανία, Κύπρος, Παλαιστίνη και τη θεωρία και στη πράξη, και στην ηθική πολιτική και στο πρακτικό αιτιατό διαφέρουν ολοκληρωτικά και δεν μπορούν να μπουν και οι τρεις «στο ίδιο τσουβάλι».
Άλλες προϋποθέσεις προηγούνται, άλλοι σχεδιασμοί ενεργοποιούνται, άλλες συνέπειες δημιουργούν, άλλες γενικευμένες καταστάσεις επηρεάζουν έστω κι αν και στις τρεις περιπτώσεις το θύμα που υποφέρει είναι πάντα ένα και το ίδιο, τα λαϊκά στρώματα, κάτι που κανείς δεν λαμβάνει υπόψη, παντού και γενικά.
Ανεξαρτήτως λοιπόν των αναγκαίων διαχωριστικών γραμμών που ξεχωρίζουν τα όποια πεπραγμένα στα δίπολα Ουκρανία/Ρωσία, Τουρκία /Κύπρος και Ισραήλ/Παλαιστίνη, είναι αναμφισβήτητο πως ο Ισπανός πρωθυπουργός έριξε στο τραπέζι ένα θέμα που θα πρέπει να «ανοίξει τα μάτια» σε όλους τους κυβερνώντες οι οποίοι κάποτε θα πρέπει επιτέλους και επίσης, έστω για μια φορά στη ζωούλα τους, να συντονίσουν τις ευθύνες τους με τη μια και αντικειμενική αλήθεια που υπάρχει και θα υπάρχει πάντα σε όλα τα πολιτικά δρώμενα, σχεδόν πάντα όμως επιμελώς κρυμμένη πίσω από τα ανομολόγητα κίνητρα, τις διεφθαρμένες σκέψεις, τον δόλο και τη ξεδιάντροπη περιφρόνηση της ανθρωπότητας.
Ο Sanchez θέτει σε ενέργεια ερωτήματα η απάντηση στα οποία πολύ πιθανόν να μας ανακαλύψει (και αποκαλύψει) και την ουσία της δύστηνης παρακμής της ευρωπαϊκής πολιτικής διπλωματίας και επομένως τις αιτίες που την καταντούν όλο και πιο αναποτελεσματική και απούσα σε παγκόσμιο επίπεδο.
Και σίγουρα μια από τια πολλές «αμαρτίες» στις οποίες είναι «περιπεσούσα» αυτή η δύστυχη πια Ευρωπαϊκή Ένωση, η εξιλέωση από τι οποία είναι επειγόντως αναγκαία, βρίσκεται στη πολύ άσχημη «συνήθεια» να θέτει χίλιες αρχές (πουθενά δεν υπάρχουν τόσες «αρχές»!) με το διαφοροποιημένο σύστημα να τις εφαρμόζει στους αντιπάλους/εχθρούς και να τις ερμηνεύει για τους συμμάχους/φίλους!
Έτσι λ.χ. καταδικάζει την επίθεση ενός ρωσικού drone στην Ουκρανία και σωπαίνει στον ισραηλινό βομβαρδισμό μιας συνοικίας στη Γάζα, όπως εκκωφαντικά σώπαινε το 1974 όταν οι Τούρκοι εκτελούσαν όποιον Ελληνοκύπριο έβρισκαν μπροστά τους!
Δεν θέλουμε μια τέτοια Ευρώπη. Γιατί θέλουμε η αλήθεια πάντα να λέγεται, και να εφαρμόζεται, έστω κι αν είναι εναντίον μας.
Μπορούμε να έχουμε μια τέτοια Ευρώπη;
Αν δεν μπορούμε, τότε ας μας (λείπει) λείψει.
ΥΓ. Στα πλαίσια της γενικής ανυποληψίας της ΕΕ και των περισσοτέρων κρατών-μελών της και πάντως μέσα στο νοηματικό πνεύμα της θεματολογίας του παρόντος κειμένου, δε μπορούμε να μη συγκαταλέξουμε και την, σε στυλ «πιο βασιλικός από το βασιλιά», ανόητη σπουδή πολλών αρχηγών κρατών να «αναγνωρίσουν το παλαιστινιακό κράτος»!
Φαίνεται πως ως τώρα πάνω από 140 κράτη έκαναν αυτή τη δίχως απολύτως καμία νομική και πρακτική έννοια «κίνηση» απλώς χάριν εντυπωσιασμού και χωρίς απολύτως κανένα απτό αποτέλεσμα.
Τελευταία και ο μικρός Macron θέλησε να μην υστερήσει σε σχέση με τους άλλους «πιο έξυπνους» και ανακοίνωσε πως τον ερχόμενο Σεπτέμβρη η Γαλλία θα αναγνωρίσει το παλαιστινιακό κράτος!
Η Ιταλίδα πρωθυπουργός αμέσως τον διόρθωσε δηλώνοντας πως δεν είναι δυνατόν να «αναγνωρίσεις ένα κράτος που δεν υπάρχει»! Και ναι μεν η Ιταλία να αναγνωρίσει το παλαιστινιακό κράτος όταν όμως θα συγκροτηθεί ένα πλήρες, πραγματικό παλαιστινιακό κράτος, νομικά, θεσμικά και πρακτικά.
Βέβαια μένει πάντα το ερώτημα: όλα εκείνα τα πάνω από 140 κράτη που «αναγνώρισαν – λένε – ένα παλαιστινιακό κράτος», στ΄ αλήθεια ποιο κράτος αναγνώρισαν, με θεσμοθετημένα όργανα και εξουσίες όπως όλα τα κράτη του κόσμου; Διότι το να αυτοονομάζεσαι «Εθνική Παλαιστινιακή Αρχή»(Dawlat Filastin) και να έχεις έναν πρόεδρο, και δύο υπουργεία (ΥΠΕΞ και ΥΠΕΣ!) δεν σημαίνει πως είσαι αληθινό κράτος. Είσαι απλώς ένα κρατικό μόρφωμα in fieri, εν εξελίξει.
Άρα τί; αναγνώρισαν ένα κράτος-φάντασμα; Χωρίς υπουργεία, πρεσβείες, κλπ. Δηλαδή ένα μηδέν;
Γι’ αυτό λοιπόν, όλοι οι ισχυροί του κόσμου ας εργαστούν κατ’ αρχήν ώστε και οι Παλαιστίνιοι να αποκτήσουν ένα δικό τους εθνικό έδαφος(εδαφική κυριαρχία) και στη συνέχεια τους βασικούς θεσμούς της νομοθετικής, εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας με όλες τις πρακτικές εκφάνσεις τους που συγκροτούν τη βασική μορφή του κράτους. Η αναγνώριση θα έρθει μετά από μόνη της. .
Και θα είναι η «σωστή» αναγνώριση!
Ο Sanchez θέτει σε ενέργεια ερωτήματα η απάντηση στα οποία πολύ πιθανόν να μας ανακαλύψει (και αποκαλύψει) και την ουσία της δύστηνης παρακμής της ευρωπαϊκής πολιτικής διπλωματίας και επομένως τις αιτίες που την καταντούν όλο και πιο αναποτελεσματική και απούσα σε παγκόσμιο επίπεδο.
Και σίγουρα μια από τια πολλές «αμαρτίες» στις οποίες είναι «περιπεσούσα» αυτή η δύστυχη πια Ευρωπαϊκή Ένωση, η εξιλέωση από τι οποία είναι επειγόντως αναγκαία, βρίσκεται στη πολύ άσχημη «συνήθεια» να θέτει χίλιες αρχές (πουθενά δεν υπάρχουν τόσες «αρχές»!) με το διαφοροποιημένο σύστημα να τις εφαρμόζει στους αντιπάλους/εχθρούς και να τις ερμηνεύει για τους συμμάχους/φίλους!
Έτσι λ.χ. καταδικάζει την επίθεση ενός ρωσικού drone στην Ουκρανία και σωπαίνει στον ισραηλινό βομβαρδισμό μιας συνοικίας στη Γάζα, όπως εκκωφαντικά σώπαινε το 1974 όταν οι Τούρκοι εκτελούσαν όποιον Ελληνοκύπριο έβρισκαν μπροστά τους!
Δεν θέλουμε μια τέτοια Ευρώπη. Γιατί θέλουμε η αλήθεια πάντα να λέγεται, και να εφαρμόζεται, έστω κι αν είναι εναντίον μας.
Μπορούμε να έχουμε μια τέτοια Ευρώπη;
Αν δεν μπορούμε, τότε ας μας (λείπει) λείψει.
ΥΓ. Στα πλαίσια της γενικής ανυποληψίας της ΕΕ και των περισσοτέρων κρατών-μελών της και πάντως μέσα στο νοηματικό πνεύμα της θεματολογίας του παρόντος κειμένου, δε μπορούμε να μη συγκαταλέξουμε και την, σε στυλ «πιο βασιλικός από το βασιλιά», ανόητη σπουδή πολλών αρχηγών κρατών να «αναγνωρίσουν το παλαιστινιακό κράτος»!
Φαίνεται πως ως τώρα πάνω από 140 κράτη έκαναν αυτή τη δίχως απολύτως καμία νομική και πρακτική έννοια «κίνηση» απλώς χάριν εντυπωσιασμού και χωρίς απολύτως κανένα απτό αποτέλεσμα.
Τελευταία και ο μικρός Macron θέλησε να μην υστερήσει σε σχέση με τους άλλους «πιο έξυπνους» και ανακοίνωσε πως τον ερχόμενο Σεπτέμβρη η Γαλλία θα αναγνωρίσει το παλαιστινιακό κράτος!
Η Ιταλίδα πρωθυπουργός αμέσως τον διόρθωσε δηλώνοντας πως δεν είναι δυνατόν να «αναγνωρίσεις ένα κράτος που δεν υπάρχει»! Και ναι μεν η Ιταλία να αναγνωρίσει το παλαιστινιακό κράτος όταν όμως θα συγκροτηθεί ένα πλήρες, πραγματικό παλαιστινιακό κράτος, νομικά, θεσμικά και πρακτικά.
Βέβαια μένει πάντα το ερώτημα: όλα εκείνα τα πάνω από 140 κράτη που «αναγνώρισαν – λένε – ένα παλαιστινιακό κράτος», στ΄ αλήθεια ποιο κράτος αναγνώρισαν, με θεσμοθετημένα όργανα και εξουσίες όπως όλα τα κράτη του κόσμου; Διότι το να αυτοονομάζεσαι «Εθνική Παλαιστινιακή Αρχή»(Dawlat Filastin) και να έχεις έναν πρόεδρο, και δύο υπουργεία (ΥΠΕΞ και ΥΠΕΣ!) δεν σημαίνει πως είσαι αληθινό κράτος. Είσαι απλώς ένα κρατικό μόρφωμα in fieri, εν εξελίξει.
Άρα τί; αναγνώρισαν ένα κράτος-φάντασμα; Χωρίς υπουργεία, πρεσβείες, κλπ. Δηλαδή ένα μηδέν;
Γι’ αυτό λοιπόν, όλοι οι ισχυροί του κόσμου ας εργαστούν κατ’ αρχήν ώστε και οι Παλαιστίνιοι να αποκτήσουν ένα δικό τους εθνικό έδαφος(εδαφική κυριαρχία) και στη συνέχεια τους βασικούς θεσμούς της νομοθετικής, εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας με όλες τις πρακτικές εκφάνσεις τους που συγκροτούν τη βασική μορφή του κράτους. Η αναγνώριση θα έρθει μετά από μόνη της. .
Και θα είναι η «σωστή» αναγνώριση!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου