Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη *
Ένα απο τα πολλά παράδοξα τηης ελληνικής κοινωνικής πραγματικότητας είναι ότι η μισή Ελλάδα ψευτο-ζει μέσα στο τσιμέντο και η άλλη μισή εξαφανίζεται μέσα στα χωράφια.
Κι' όμως η μοίρα τους είναι η ίδια.
Η σημερινή αγροτική εξέγερση, τα μπλόκα, οι ξεσηκωμένες φωνές των κτηνοτρόφων και των παραγωγών, δεν είναι μια «συντεχνιακή διαμαρτυρία». Είναι η τελευταία προειδοποίηση μιας χώρας που έχει σχεδόν χάσει ολοσχερώς το πιο θεμελιώδες από τα αγαθά της, την ικανότητα να θρέφει τον εαυτό της.
Κι όμως, πώς το εξηγείς αυτό σε έναν κάτοικο της πόλης;
- Πώς μιλάς για το χώμα σε έναν άνθρωπο που έμαθε να θεωρεί το φαγητό προϊόν logistics και όχι καρπό;
- Πώς μιλάς για τη γη σε εκείνον που εκπαιδεύτηκε να εμπιστεύεται μόνο το delivery;
- Πως μιλάς για το ελληνικό χώμα σε εκείνον που εκπαιδεύτηκε να λατρεύει την ευρωπαϊκή άσφαλτο;
Η διατροφική αυτάρκεια δεν είναι αγροτικό ζήτημα, είναι εθνικό ζήτημα ασφάλειας
Όποιος δεν μπορεί να θρέψει τον λαό του, δεν μπορεί να τον προστατεύσει.
Σήμερα, πάνω από το 70% της τροφής μας έρχεται από πολυεθνικές, εισαγωγές, ενδιάμεσους.
Μια κρίση εφοδιασμού, ένα διεθνές σοκ, ένα γεωπολιτικό επεισόδιο και η Ελλάδα θα βρεθεί με άδεια ράφια.
Η διατροφική αυτάρκεια δεν είναι ρομαντική κουβέντα.
Είναι ο σκληρός δείκτης της εθνικής ανεξαρτησίας.
Οι αγρότες που σήμερα παλεύουν στα μπλόκα
δεν υπερασπίζονται «τα εισοδήματά τους».
Υπερασπίζονται το δικαίωμα όλων μας να τρώμε.
Και βέβαια, οι πόλεις δεν αντιλαμβάνονται το βάρος γιατί έχουν χάσει τη μνήμη τους
Η πόλη έχει αποξενωθεί από τη γη.
Ο άνθρωπος της πόλης, για να επιβιώσει, χρειάστηκε να ξεχάσει την πρωτογενή αλήθεια της ζωής του. Ότι το φαγητό δεν βγαίνει από ένα ράφι, βγαίνει από ένα χωράφι.
Και γι’ αυτό δυσκολεύεται να καταλάβει ότι όταν καταστρέφεται η αγροτική τάξη, δεν χάνεται μια παραγωγική ομάδα, χάνεται η καρδιά της κοινωνίας. Χάνεται η αυτονομία ενός έθνους.
Η αγροτική εξέγερση είναι το τελευταίο φυλάκιο της συλλογικής μας αξιοπρέπειας.
Οι αγρότες εξεγείρονται γιατί τους στραγγαλίζουν τα κόστη παραγωγής, τους εξοντώνει η γραφειοκρατία, τους καταληστεύουν οι ενδιάμεσοι και οι διεφθαρμένοι μηχανισμοί ενός παρασιτικού κράτους των ελιτ του, τους διαλύουν με πρόστιμα και δήθεν “κανόνες”, τους αφήνουν εκτεθειμένους σε καταστροφές και ασθένειες, τους αφανίζουν με πολιτικές που ευνοούν τα καρτέλ τροφίμων.
Γιατί θέλουν μια χώρα χώρο, μια πατρίδα "διάδρομο", στο ευρωπαϊκό "σπίτι" που ονειρεύονται.
Αλλά πάνω από αυτά υπάρχει κάτι βαθύτερο. Η αγροτιά αρνείται να πεθάνει σιωπηλά. Αρνείται να γίνει κομπάρσος σε μια χώρα χωρίς ρίζες. Αρνείται να παραδώσει τη διατροφή της Ελλάδας σε πολυεθνικούς κολοσσούς. Η ελληνική αγροτιά αρνείται να παραδόσει το κοινό μας χώμα. Και αυτό δεν είναι οικονομική διεκδίκηση. Είναι υπαρξιακή αντίσταση.
Η Ελλάδα έχει γίνει πλέον χώρα που παράγει τουρισμό και εισάγει ψωμί.
Αυτή είναι η τραγωδία. Μια χώρα που κάποτε έθρεφε ολόκληρη τη Μεσόγειο, σήμερα εισάγει σιτάρι, γάλα, όσπρια, κρέας, ζωοτροφές.
Κι απ' την άλλη εξάγει νεολαία, εξάγει επιστήμονες, εξάγει εργατική δύναμη.
Αλλά, ποια χώρα μπορεί να σταθεί έτσι;
Αυτή είναι η κρίσιμη αλήθεια.
Η Ελλάδα δεν θα πέσει μόνο επειδή φεύγουν οι νέοι της.
Η Ελλάδα θα πέσει όταν πάψουν να υπάρχουν οι άνθρωποι που τη θρέφουν.
Γι' αυτό και τα μπλόκα δεν είναι απειλή για την κοινωνία. Είναι προειδοποίηση για την κοινωνία.
Όποιος βλέπει στα μπλόκα «ταλαιπωρία» δεν έχει καταλάβει ότι αυτή η ταλαιπωρία είναι το τελευταίο σήμα κινδύνου μιας κοινωνίας που καταρρέει εξαρτημένη, εύθραυστη, τρομαγμένη,
χωρίς πηγή ζωής, χωρίς αυτάρκεια, χωρίς έλεγχο της μοίρας της.
Αλλά, πώς να μιλήσεις για το χώμα στους λάτρεις του τσιμέντου;
Πώς να μιλήσεις στα πρεζόνια του δυτικού τρόπου για την πατρίδα...
* Αναπτυξιακός & Κοινωνικός Ψυχολόγος, Διδάσκων Ψυχολογίας Πανεπιστημίου Neapolis.
Πηγή: social media
Πηγή: social media
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου