Oι Μαιτρ της καταστολής και η Ηριάννα (μια τεχνοκριτική)

Του Ισαάκ Σούση

Στην συνταγή για την κρίση: «ψίχουλα άρτου και πλουσιοπάροχο φτηνό θέαμα», η υπόθεση «Ηριάννα» ήρθε να υπερκαλύψει το κενό από υλικά όπως η «Λάμψη»,  «Βέρα στο δεξί» κλπ.
Είναι πρόδηλο ότι το λατρεμένο μας κράτος δικαίου χρησιμοποιεί σαν άθυρμα την Ηριάννα για να στέλνει ηχηρό μήνυμα προς όλους τους ενδιαφερόμενους, πως δεν θα υποκύψει σε πιέσεις  για αλλαγές άλλες, πέρα από αυτές που θα περιορίσουν περαιτέρω τα περιθώρια αντίδρασης των πολιτών και πως θα πατάξει οποιαδήποτε υποψία βίας, εκτός από αυτήν που ασκεί το ίδιο, οι παρακρατικές οργανώσεις, και οι ένοπλοι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι.

Απέναντι σε αυτό το τείχος της θεσμικής αυθαιρεσίας, η ίδια η Ηριάννα, ο συνήγορος της, οι μάρτυρες της υπεράσπισής της, αντιπαραθέτουν ως επιχειρήματα, την επιστημονική για την ηλικία της επάρκεια, την συμμορφωμένη στην συστημική παιδεία συμπεριφορά της, την κοσμιοτάτη διαγωγή της, τον αδαμάντινο χαρακτήρα της.

Η Ηριάννα βεβαίως, βεβαίως, δεν είναι αντιμέτωπη μόνο με την κρατική δικαιοσύνη, αλλά με το «κοινό αίσθημα» μιας ομήγυρης ψηφοφόρων και διαπλεκομένων,  που δεν έχει δισταγμούς και αιδώ να απολέσει, έχει μόνο λερωμένη  τη φωλιά της, έχει μαχαίρια και καρπούζια, μμε που διεκπεραιώνουν την εγκατάσταση της εικονικής της πραγματικότητα,  και ένστικτα  ρεβανσισμού που τα  στρέφει αδιάκριτα κατά παντός που δεν ακολουθεί κατά γράμμα τις πεπατημένες της.

Από την άλλη, προσωπικά ποτέ δεν πείστηκα  ότι η ταξική πάλη μπορεί να αναπληρώσει την εσωτερική πάλη συνείδησης στον άνθρωπο και αυτό αποδεικνύεται καθημερινά και από τις οξύθυμες και θολωμένες στάσεις όσων αντιδρούν στην υποκριτική νομιμοφροσύνη με τρόπους που ερμηνεύονται πολιτικά και ψυχαναλυτικά, αλλά δεν έχουν αποτέλεσμα άλλο πέρα απ΄το να πολώνουν τις καταστάσεις με έναν χαοτικό τρόπο και να εκτονώνονται στιγμιαία, αφήνοντας πίσω τους σακατεμένες ζωές, θύματα των περιστάσεων, έλλειμμα στοχευμένης και σκεπτόμενης δράσης  και φυσικά επιχειρήματα και πατήματα για περισσότερη αστυνόμευση και καταστολή.

Αν παρακολουθήσουμε χωρίς συγκινησιακή φόρτιση την  γραμμή αυτοϋπεράσπισης και υπεράσπισης της Ηριάννας, θα διαπιστώσουμε ότι  αναδεικνύει το που βρισκόμαστε, σε ποιο σημείο:  μακριά από τις άμεσες και ξεκάθαρες ρήξεις άλλων εποχών και ανθρώπων, σε ένα κρυφτούλι με τον εαυτό μας και τους άλλους, σε ένα δίχτυ αέναης διαστρέβλωσης και δολιότητας.
Kαι δεν εννοώ ότι η Ηριάννα είναι κάτι λιγότερο ή περισσότερο απ΄ότι υποστηρίζεται, μια καλή και επιμελής φοιτήτρια, μια καθώς πρέπει κοπέλα, ένα ανίδεο στην πραγματικότητα κορίτσι για τις μορφές βίας που παίρνει η ταξική πάλη και τα αντικαθεστωτικά κινήματα.  Δεν μπορώ να το ξέρω και δεν είναι αυτό το σημείο που επικεντρώνομαι.

Βρίσκω πολύ πιο μπρεχτικό και ενδιαφέρον αυτό που προβάλλεται στην Ηριάννα από παραπάνω από δυο αντίθετες πλευρές, το συλλογικό υπερ-εγώ της Ηριάννας, να το πω σουρεαλιστικά και ορθολογικά ταυτόχρονα.

Η Ηριάννα έτσι όπως εξελίσσεται η όλη υπόθεση μυθοποιείται και αντιπροσωπεύει για άλλους μια αναρχική ηρωίδα του Γκοντάρ, για άλλους την συνέχεια στο «Ζ» του Βασιλικού, για άλλους την «Αγία Ηριάννα των Εξαρχείων», που παραπέμπει αμυδρά στην  «Αγία Ιωάννα των Σφαγείων» του Μπρεχτ, και για τους δικαστές που την καταδικάζουν  και όσους αυτοί αντιπροσωπεύουν, μια Μάτα Χάρι του ένοπλου ταξικού εξτρεμισμού, μια πρωταγωνίστρια του «Άγνωστου πολέμου» που συμβαίνει κάτω από την μύτη των ανήξερων νομοταγών πολιτών,

Όπως και να το δεις,  η Ηριάννα έχει ήδη προσφέρει σε όλους, όπως σε πλήθος παρεμφερών περιπτώσεων.

Γιατί είναι η πρώτη φορά που ξανασυμβαίνει μια δίκη θεατρικών διαστάσεων με ανορθολογικές παραμέτρους, που εκμεταλλεύεται τις αφορμές και όχι τις αιτίες, που δεν ψάχνει τους υπεύθυνους, αλλά είναι μια δίκη καφκική που ενοχοποιεί τον πρώτο τυχόντα.

Η Ηριάννα συμβολοποιήθηκε και  πια μπορεί να την χρησιμοποιεί ο καθένας κατά το δοκούν, και αυτό πως να το κάνουμε, είναι κάτι πιο μεγαλειώδες από μια λαμπρή επιστημονική σταδιοδρομία, ξεπερνά την δικιά της αγωνία,  την αφοσιωμένη  συμπαράσταση όσων πραγματικά την γνωρίζουν και θα της συμπαρασταθούν, όποια και να είναι η έκβαση της δίκης της.

Για τους υπόλοιπους η Ηριάννα μεταλλάχθηκε σε πολυεργαλείο, μια ρεπλίκα από το ταξικό “Blade runner” που μας ψυχαγωγεί,  μια Αριάδνη η μια Μινώταυρος στον λαβύρινθο των βουλών των ανθρώπων.

Πηγή: Ημεροδρόμος

Δρόμος ανοιχτός

Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου