Του Στάθη Σταυρόπουλου
                               
  Ίσως η ποίηση να είναι η γλώσσα της γλώσσας. Συνεπώς οι περισσότεροι άνθρωποι είναι ποιητές. Ταξιδέψαμε πολύ, πίσω μας πλέον τα νησιά με τα έργα μας,

  το στίγμα της κάθε νήσου μπορεί πια και να είναι ένα πλοίο φάντασμα. Στις νήσους αυτές ίσως να κατοικούν ακόμα ξεχασμένοι φίλοι, ίσως να κατοικώ κι εγώ ξεχασμένος από εκείνους που με παράτησαν μεσοπέλαγα. Έτσι

  είναι η ζωή, ακόμα κι αν ταξιδεύεις σε σκαρί με κομπιούτερ πρέπει να ξέρεις να το κυβερνάς με τ’ αστέρια – τ’ αστέρια δεν χαλάνε ποτέ. Θυμάμαι, μικρούλης ή μάλλον μισομικρούλης να ρωτάω τον φιλόλογό μου τι νόημα είχε η «ανάγνωση νεοελληνικών κειμένων», τι νόημα είχε να σηκώνεται ο μαθητής και να διαβάζει φωναχτά ένα κείμενο; «Για να ακούς τη γλώσσα, παιδί μου, για να μάθεις να αρθρώνεις σωστά και να την καταλαβαίνεις όταν σου μιλάει εκείνη». Άκουσα τότε γύρω μου

  το ψιλοχάχανο των μικρών αγροίκων της τάξης μου και καμιά εικοσαριά χρόνια μετά κατάλαβα την ποιητική του φιλολόγου μας. Λατινικά μάθαινα για να δώσω εξετάσεις και μετά τα ξέχασα, πέρασαν πάλι καμιά εικοσαριά χρόνια, ώσπου να αρχίσω να τα ξαναβρίσκω μπροστά μου σχεδόν παντού

  και κυρίως μέσα μου όχι τόσο ως γνώση όσο ως δομικό στοιχείο της σκέψης και του πολιτισμού – κατά το μέρος που η ταπεινότητά μου μετέχει σ’ αυτά τα δύο.

  Δεν υπήρξαν σπουδαία γλώσσα τα Λατινικά, καθώς έλεγε ο Κικέρων, «αν οι θεοί μιλούν κάποια γλώσσα, αυτή θα είναι η ελληνική» δήλωνε ζηλόφθονα προκαλώντας με τη σχολαστική λογική του το γέλιο των θεών στα φαρσί ή στα κινέζικα ή στα εβραϊκά ή σε οποιαδήποτε άλλη γλώσσα έχει μιλήσει η ποίηση.

  Η ποίηση των Λατινικών σχετίζεται με ένα από τα ιερά πτολίεθρα του σύγχρονου πολιτισμού, τη χιλιετή Ρώμη, τα νεώτερα δυτικά έθνη που γεννήθηκαν απ’ τη μήτρα της και ζει μέσα σε πλήθος από ομιλούμενες γλώσσες. Θα ήταν αστείο να αναλυθεί αυτό το θέμα, ο Μαρξ θα ξέσπαγε σε ομηρικούς γέλωτες αν μάθαινε ότι κάτι γλίτσες έβγαλαν απ’ την ελληνική εκπαίδευση τα Λατινικά, στερώντας έτσι απ’ τα παιδιά του λαού την κατ’ αρχήν επαφή

  με την ποιητική μιας υπόθεσης που διαπερνάει τον βίο των ανθρώπων από την αρχαιότητα ώς την Αναγέννηση και από την Αναγέννηση ώς σήμερα.

  Ο ανάλογος διαμελισμός της Ιστορίας ως διδακτικής ύλης υποτάσσεται στην ίδια ταξική επιταγή του νεοφιλελευθερισμού, που επιδιώκει την εκβαρβάρωση της εκπαίδευσης και τη διατήρηση των ανθρωπιστικών σπουδών μόνον ως ενός προνομίου των βλαστών της άρχουσας τάξης, ώστε να αποκτούν τα μέλλοντα στελέχη του συστήματος το πλεονέκτημα της ευρύτερης μόρφωσης με τον τρόπο που τα ιερατεία το εξασφάλιζαν διά των ιερογλυφικών τους.

  Το alter ego (καταραμένα λατινικά) των εθνομηδενιστών, δηλαδή οι εθνικιστές, κατηγορούν τις γλίτσες που απέκτειναν τα Λατινικά λέγοντας ότι «η κοινωνιολογία μπαίνει στη θέση των Λατινικών για να κάνει τα παιδιά αριστερά». Αθώα του αίματος η κοινωνιολογία, διότι τα Λατινικά κάνουν τα παιδιά πιο αριστερά. Η Κοινωνιολογία είναι κι αυτή παιδί των ανθρωπιστικών σπουδών, τη διαπερνά ο πολιτισμός των λατινικών ή των ελληνικών ή όλων των γλωσσών και αν «εκ παιδείας άρξασθαι», άρξασθαι εκ γλώσσης.