Του Περικλή Δανόπουλου

Μιλάμε πολύ συχνά για τα αυτονόητα. Νομίζω όμως, ότι δεν είναι για όλους αυτονόητα κάποια πράγματα. Επειδή πολλά γεγονότα περνούν στα ψιλά, καλό θα είναι να τα επαναφέρουμε.

Είναι πλέον γεγονός. Οι χώρες της Ευρωζώνης θα έχουν κοινό προϋπολογισμό!! Οι υπερεθνικοί θεσμοί, ξεκάθαρα παγκοσμιοποιητικών συμφερόντων, παρακάμπτουν τα εθνικά κοινοβούλια και αποφασίζουν και με την βούλα ερήμην των λαών. Το άμεσο αυτονόητο θα ήταν, λαϊκές συσπειρώσεις και αγώνας, για την επιβολή του εκάστοτε εθνικού δικαίου κάθε κράτους έναντι του Ευρωπαϊκού.

Αυτό φυσικά θα οδηγούσε στο συμπέρασμα, ότι η μόνη πειστική απάντηση, απέναντι στους παγκοσμιοποιητικούς μανιπουλαρισμούς, θα ήταν η ενδυνάμωση των εθνικών κρατών. Και αυτό φυσικά για κάποιους δεν αποτελεί αυτονόητο.

Όμως αν κάποιοι βγάζουν φλύκταινες στο άκουσμα και μόνο της λέξης εθνικό, θα έπρεπε τουλάχιστον να δραστηριοποιηθούν εκεί που υπάρχει το ταξικό πρόσημο.

Είναι εξαιρετικά ακατανόητο το παρακάτω: ενώ στην Ευρώπη αλλά και παγκόσμια, οι λαοί αντιδρούν απέναντι στα σχέδια των ελίτ, να αποστραγγίσουν ότι πόρους υπάρχουν, εις βάρος των χαμηλών στρωμάτων, ενώ η ταξική πάλη έχει φτάσει στην κορύφωσή της, η αριστερά, περί άλλα τυρβάζει. Είναι ιστορικό παράδοξο, στον αγώνα κατά της φτωχοποίησης, της διάλυσης του κοινωνικού κράτους, να πρωτοστατούν δυνάμεις άλλες και η αριστερά να κυνηγά «τους φασίστες σε κάθε γειτονιά». Και δυστυχώς δεν αναφέρομαι μόνο στις ηγεσίες και στα καλοπληρωμένα τσιράκια, αλλά και σε απλούς αριστερούς, που θα έπρεπε ένας φαντασιακός κριτής να τους αφαιρούσε την ταμπέλα που κουβαλάνε.

Είναι γεγονός ότι η αριστερά, ακριβώς επειδή κουβαλά στερεότυπα τα οποία δεν αποχωρίζεται, αυτοκτονεί καθημερινά. Την ίδια στιγμή βέβαια δεξιά και λοιπές φιλελέ η σοσιαλφιλελέ δυνάμεις, απλά ξεκατινιάζονται στην μοιρασιά.

Τώρα θα φανεί η ωριμότητα των λαών, να δουν την παγίδα πίσω από το καρότο. Τώρα ήρθε η ώρα του ενός και μόνο αποδεκτού αφηγήματος…: Εθνική ανεξαρτησία, κοινωνική δικαιοσύνη και κοινωνικό κράτος, δημοκρατία (χωρίς τίποτα μπροστά). Και στο κέντρο ο άνθρωπος και ο τερματισμός της εκμετάλλευσής του από άλλο άνθρωπο. Τόσο απλό…. αλλά και τόσο δύσκολο.