Του Στάθη Σταυρόπουλου

Τις μέρες αυτές το Σύμπαν προσπαθεί να αντέξει το δράμα Βενιζέλου. Ο αμνός ο αίρων τας αμαρτίας των πλανητών και των πετρωμάτων, ο σούπερ γίγας που συρρικνώθηκε σε γαλαζωπό νάνο, αυτή η απύλωτη μαύρη τρύπα που έχαψε εισόδημα και εισόδημα και εισόδημα απ’ τους ανθρώπους, βουρλίζεται τώρα και συστρέφεται – ο Εγωτραφείς ψυχομαχά και η γης τονε τρομάσσει.

Τρομάσσει την αλαζονεία, την αυτοαναφορικότητα και τον παραλογισμό, όπως εκείνον του κ. Νίκου Παππά ο οποίος δεν αντελήφθη κάποια συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ, «δυο περιφέρειες χάσαμε» είπε (τις μόνες δυο που είχαν), δεν χάσαμε δα τ’ αυγά και τα πασχάλια (αυτά τα έχασαν στην υπόλοιπη επικράτεια) – αλλά κάνουν σαν να μην το κατάλαβαν! Γιατί; Πάσα εξήγησις δεκτή!

     Αυτή η επίδειξη βλακείας πρέπει να έχει μια εξήγηση, δεν μπορεί! Ανεξήγητο είναι μόνον το ερώτημα της ύπαρξής μας. Ο τρόπος όμως με τον οποίον υπάρχουμε επιδέχεται πολλών εξηγήσεων. Στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ όμως η επιστήμη φαίνεται να δυσκολεύεται – ελάτε στη θέση της, βγάζεις άκρη με το υβρίδιο Φίλης - Κόκκαλης; δεν βγάζεις. Όμως, για να σοβαρευτούμε, οσονούπω προκηρύσσονται εθνικές εκλογές. Για ποια πράγματα συζητάμε; Συζητάμε για το Χρέος; Συζητάμε για την τουρκική απειλή στο Αιγαίο, την Κύπρο και τη Θράκη;

     Ποιο σοβαρό θέμα υπάρχει; πείτε το για να το εξαιρέσουμε απ’ τη συζήτηση! Το δημογραφικό; Το προσφυγικό; ποιο;

     Το πολύ που συζητούν (στην πραγματικότητα ανακοινώνουν) κόμματα τύπου Ν.Δ., ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛΛ είναι ο τρόπος διαχείρισης των συνεπειών από τα Μνημόνια, ο τρόπος ζωής και οι κανόνες στο πλαίσιο της Κατοχής.

     Μιλούν την ίδια νεοφιλελεύθερη γλώσσα, ενώ ό,τι νεοφιλελεύθερο μέτρο έχουν πάρει έχει αποτύχει, έχει προκαλέσει δυστυχία στον λαό, βλάβη στην οικονομία κι έχει επιφέρει κινδύνους για το έθνος.

     Αυτό θα είναι το πρόβλημα και στο επόμενο Κοινοβούλιο. Το μήλον της έριδος θα είναι σάπιο. Θα αφορά στις διευθετήσεις μέσα στο πλαίσιο της Διαπλοκής, τις ντροπολογίες και τα ρουσφέτια. Μιας ρητορικής περί όνου σκιάς σε επίπεδο επαρχίας του Μεσοπολέμου, ενώ πάνω απ’ το κεφάλι της χώρας πλανώνται μετακινήσεις συνόρων, μετακινήσεις πληθυσμών, κοινωνικές ανακατατάξεις επί τα χείρω και κάθε είδους «εξ εσπερίας νέφη». Δέκα χρόνια κατοχής έχουν αναβαθμίσει τους μηχανισμούς της παρακμής σε θεσμούς. Έχουμε εξοικειωθεί με τον βρόχο που μας πνίγει και τα καθαρματίδια που τον περισφίγγουν.