Του Περικλή Δανόπουλου

Πότε πέρασαν 7 χρόνια....Από εκείνες τις μέρες που θορυβήσαμε την εξουσία, τις πρεσβείες, τα ξένα ΜΜΕ, και που όλα τα κομματικά σαπρόφυτα μας έκλειναν το μάτι.

Τότε που οραματιστήκαμε το αδύνατο και φλερτάραμε με το ακατόρθωτο. Να προσπαθήσουμε δηλαδή,να πάρουμε τις τύχες μας στα χέρια μας,να γράψουμε εμείς την ιστορία μας.Τότε που είμασταν σχεδόν έτοιμοι, ακόμα και για υπέρτατες θυσίες....

Ο στόχος δεν επιτεύχθηκε. Όμως τίποτα δεν πάει χαμένο.

Και κάποια πράγματα ριζώνουν, όπως η χημεία ανάμεσα στους συναγωνιστές, η συντροφικότητα. Εμπλουτίσαμε τις κινηματικές μας προσλαμβάνουσες και αυτό αποτελεί παρακαταθήκη.

Τίποτα δεν έχει τελειώσει.

Πόσοι μείναμε από εκείνη την εποχή,ας μετρηθούμε.Ας ζυμωθούμε ξανά. Ας ζυμωθούν μαζί μας και άλλες κοινωνικές δυνάμεις, Ας αφήσουμε για λίγο στην άκρη όσα διδαχθήκαμε και ας πιάσουμε τα γεγονότα και μόνο αυτά, που συνέβηκαν τα 7 χρόνια.

Οι ημέρες του 11 δεν γίνεται να ξαναέρθουν, ίσως και να μην πρέπει πια.

Όμως δρόμος για αντίσταση πάντα θα υπάρχει και είναι δρόμος ανοιχτός. Ανοιχτός για την συσπείρωση, ανοικτός για την δράση, ανοικτός για την επανεκκίνηση.