Του Γιάννη Μακρυγιάννη

Τις τελευταίες ημέρες, με τις εξομολογήσεις του Μητσοτάκη για το κυβερνητικό πρόγραμμα που θα ήθελε να εφαρμόσει η ΝΔ, αλλά και τα στοιχεία για όλα όσα εφαρμόζονται ήδη επί διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, αποδεικνύεται ότι τα δύο κόμματα που εφάρμοσαν με τόση πίστη τα μνημόνια, μοιάζουν περισσότερο από ποτέ.

Με τη μετάλλαξη δε του ΣΥΡΙΖΑ σε κανονικό αστικό κόμμα του παλαιού δικομματισμού, δεν υπάρχει ούτε στο ύφος της εξουσίας κάποια σοβαρή διαφορά. Όταν επιτρέπεται και δικαιολογείται να κάνουν διακοπές οι κυβερνώντες σε πολυτελείς θαλαμηγούς για παράδειγμα και αυτό φυσικά «δεν πειράζει», έπεσε και το τελευταίο φύλλο συκής, μία δήθεν ριζοσπαστικής δύναμης. Οι μεν παλιοί της ΝΔ είναι η ελίτ, που νομίζει ότι το Περιστρέρι (είναι για να) βγάζει ψυκτικούς και τεχνικούς ανελκυστήρων, οι μεν νέοι του ΣΥΡΙΖΑ ονειρεύονται να γίνουν ελίτ, ή έστω να ζήσουν όσο μπορούν την εμπειρία της ελίτ.

Τα υπόλοιπα είναι για να το «πόπολο». Αισχρά και υποκριτικά. Οι συριζαίοι κατηγορούν τη ΝΔ για την επταήμερη εργασία, όταν έχουν επιτρέψει τη μετατροπή της εργασίας σε ζούγκλα, με τις ελαστικές μορφές και την υποαπασχόληση να κυριαρχούν. Κυρίως δε με την απλήρωτη ή κακοπληρωμένη εργασία να έχει την τιμητική της. Οι μεν γαλάζιοι θέλουν να αποκτήσουν ξανά την εμπιστοσύνη των «επενδυτών», οι δε συριζαίοι έχουν από καιρό επιδοθεί σε επιθέσεις φιλίας στα μεγάλα επιχειρηματικά τζάκια της χώρας. Αλήθεια, πέρα από έναν δύο «εχθρούς», υπάρχει ισχυρός επιχειρηματίας που δεν έχει γίνει φίλος και δεν εξυπηρετείται από αυτή την κυβέρνηση;

Την ίδια ώρα, που και οι δύο συναγωνίζονται σε ευρωλαγνεία και πίστη στις εντολές των δανειστών και τα σχέδια της Ουάσιγκτον.