Του Περικλή Δανόπουλου
Από μικρή ηλικία είχα μια ροπή προς τον Ιταλικό κινηματογράφο.Με μάγευε και με μαγεύει αυτό το τέλειο πάντρεμα του τραγικού με το κωμικό.Μια από τις αγαπημένες μου ταινίες είναι η τριλογία ''Εντιμότατοι φίλοι μου''(Amici miei) σε σκηνοθεσία Μάριο Μονιτσέλι και ένα εξαιρετικό καστ ηθοποιών(Φιλίπ Νουαρέ, Ούγκο Τονιάτσι, Αντόλφο Τσέλι κλπ).
Μια παρέα μεσήλικων αντρών, που προσπαθούν να ξεφύγουν από την ρουτίνα,αλλά και να ξορκίσουν τα γηρατειά και τον θάνατο , κάνοντας πλάκες και φάρσες. Σε μια από αυτές , παριστάνουν ένα συνεργείο συντήρησης και προστασίας μνημείων, φτάνουν στον κεκλιμένο πύργο της Πίζας και πείθουν τους αφελείς τουρίστες ότι ο πύργος είναι έτοιμος να καταρρεύσει και βάζουν τους μισούς να στηρίζουν τον πύργο με κοντάρια και τους άλλους μισούς να κρατάνε κόντρα με σκοινιά δεμένα στον πύργο...
Δεν νομίζω να υπάρχει πιο αντιπροσωπευτική εικόνα για να περιγράψεις την κατάσταση της χώρας μας. Μιας χώρας που έχει πάρει κλίση προς την καταστροφή και ο λαός της αναγκάζεται να πιστέψει, πότε αυτούς που τραβούν τα σκοινιά και πότε αυτούς που βάζουν κόντρα με ξύλινα κοντάρια.
Δεν θα εφεύρω τον τροχό, αν πω ότι χρειάζονται ισχυρά υποστυλώματα αρχικά και μια τεράστια και εξαιρετικά δύσκολη προσπάθεια ανόρθωσης στην συνέχεια. Κάποιοι θα ισχυριστούν ότι θα έπρεπε το οικοδόμημα να αφεθεί να γκρεμιστεί ολοκληρωτικά και να ανθίσει η ελπίδα μέσα από τα γκρέμια.
Ακόμα και αν αυτό έχει βάση, δεν θα μου επέτρεπε ο αξιακός μου κώδικας να το υποστηρίξω.
Αυτό που θα ζητούσα από όλους τους φίλους, είναι να μην υποκύψουμε σε αυτή την τόσο φανερή προσπάθεια εξωραϊσμού του αναπόφευκτου που μας σερβίρουν καθημερινά. Είναι αδύνατον να στέκεσαι για μια ζωή πίσω από ένα δοκάρι ή τραβώντας ένα σκοινί, προσπαθώντας να κρατήσεις όρθια μια χώρα που όλοι περιμένουν να γκρεμισθεί συθέμελα, για να μοιραστούν τα κομμάτια της.
Και εδώ δεν μιλάμε για ταινία ιλαροτραγωδίας, αλλά για σκληρό νεορεαλισμό.
Ακόμα και αν αυτό έχει βάση, δεν θα μου επέτρεπε ο αξιακός μου κώδικας να το υποστηρίξω.
Αυτό που θα ζητούσα από όλους τους φίλους, είναι να μην υποκύψουμε σε αυτή την τόσο φανερή προσπάθεια εξωραϊσμού του αναπόφευκτου που μας σερβίρουν καθημερινά. Είναι αδύνατον να στέκεσαι για μια ζωή πίσω από ένα δοκάρι ή τραβώντας ένα σκοινί, προσπαθώντας να κρατήσεις όρθια μια χώρα που όλοι περιμένουν να γκρεμισθεί συθέμελα, για να μοιραστούν τα κομμάτια της.
Και εδώ δεν μιλάμε για ταινία ιλαροτραγωδίας, αλλά για σκληρό νεορεαλισμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου