Του Περικλή Δανόπουλου

Από μικρή ηλικία είχα μια ροπή προς τον Ιταλικό κινηματογράφο.Με μάγευε και με μαγεύει αυτό το τέλειο πάντρεμα του τραγικού με το κωμικό.Μια από τις αγαπημένες μου ταινίες είναι η τριλογία ''Εντιμότατοι φίλοι μου''(Amici miei) σε σκηνοθεσία Μάριο Μονιτσέλι και ένα εξαιρετικό καστ ηθοποιών(Φιλίπ Νουαρέ, Ούγκο Τονιάτσι, Αντόλφο Τσέλι κλπ).

Μια παρέα μεσήλικων αντρών, που προσπαθούν να ξεφύγουν από την ρουτίνα,αλλά και να ξορκίσουν τα γηρατειά και τον θάνατο , κάνοντας πλάκες και φάρσες. Σε μια από αυτές , παριστάνουν ένα συνεργείο συντήρησης και προστασίας μνημείων, φτάνουν στον κεκλιμένο πύργο της Πίζας και πείθουν τους αφελείς τουρίστες ότι ο πύργος είναι έτοιμος να καταρρεύσει και βάζουν τους μισούς να στηρίζουν τον πύργο με κοντάρια και τους άλλους μισούς να κρατάνε κόντρα με σκοινιά δεμένα στον πύργο...

Δεν νομίζω να υπάρχει πιο αντιπροσωπευτική εικόνα για να περιγράψεις την κατάσταση της χώρας μας. Μιας χώρας που έχει πάρει κλίση προς την καταστροφή και ο λαός της αναγκάζεται να πιστέψει, πότε αυτούς που τραβούν τα σκοινιά και πότε αυτούς που βάζουν κόντρα με ξύλινα κοντάρια.