Του Κώστα Δημητριάδη
Ο νέος πολιτικός κύκλος που άνοιξε με το αποτέλεσμα των εκλογών της 7ης Ιουλίου επιβάλλει βασικές πολιτικές οριοθετήσεις και προσανατολισμούς. Είναι απόλυτα αναγκαίο το συνολικό ξανακοίταγμα της μνημονιακής περιόδου και η εξαγωγή ουσιωδών συμπερασμάτων.
Το κεντρικό ζήτημα σήμερα
Είναι αυτή η κοινωνική διαθεσιμότητα που έχει εξασθενίσει και εμφανίζεται αποδιοργανωμένη καθοριστικά σήμερα. Οι εκλογές συνόψισαν δύο πλευρές: α) Την σε σημαντικό βαθμό αποκατάσταση ενός διπολισμού κεντροαριστεράς/κεντροδεξιάς που προωθεί παρά την εσωτερική του πόλωση τις βασικές κατευθύνσεις και τις έξωθεν εντολές του καθεστώτος επιτροπείας. β) Μια αποχή που αν και επιμένει να είναι ιδιαίτερα ψηλή, ποιοτικά είναι εμφανώς πιο «άφωνη» και αποδιοργανωμένη από την προηγούμενη περίοδο. Ο «Κανένας» συνεχίζει να υφίσταται αλλά δεν εμφανίζεται σε καμιά περίπτωση μέσω ενός συγκροτημένου «κινήματος αποχής».
Πέραν της εμβέλειας που έδειξε η πολιτική του Τσίπρα σε ό,τι αφορά τη διαμόρφωση της σημερινής κατάστασης (και η οποία δεν πρέπει να παραβλεφθεί), το κεντρικό ζήτημα που ορίζει την κατεύθυνση των εξελίξεων είναι οι δύσκολοι όροι αναζήτησης διεξόδου. Όλη η περίοδος από το 2010 μέχρι σήμερα πρέπει να εξεταστεί υπό το φώς αυτής της συσσωρευόμενης κοινωνικής εμπειρίας που σχετίζεται με αυτή τη δυσκολία. Δεν έχουμε μια τυπική επιστροφή στο 2010, έχουν δοκιμαστεί, ζυγιστεί και εξαντληθεί πολλά. Και δεν θα ήμασταν μακριά από την αλήθεια λέγοντας ότι η σημερινή στάση δεν δηλώνει τόσο μια ενεργητική αποδοχή της υπάρχουσας κατάστασης όσο μια καθηλωτική παραδοχή αδυναμίας αλλαγής της.
Η «αντιδεξιά» πολιτική και για ποιον λειτουργεί
Επιπλέον η πολιτική που ακολούθησαν την προηγούμενη περίοδο οι περισσότερες αριστερές πολιτικές οργανώσεις αλλά και κοινωνικές συλλογικότητες του χώρου της αυτονομίας, προσανατολισμένη όπως ήταν γύρω από «τον αντιφασιστικό–αντιεθνικιστικό αγώνα», υπήρξε πρόσθετος παράγοντας που διευκόλυνε τον Αλ Τσίπρα να ενσωματώσει κοινωνικά ενεργούς πολίτες και τις ευαισθησίες τους συντείνοντας έτσι και στον αφανισμό της εκλογικής επιρροής των οργανώσεων αυτών. Η ροπή για την συνέχιση άσκησης μιας τέτοιας πολιτικής παραμένει ισχυρή και σήμερα σε αυτούς τους χώρους και η αντιστροφή της δεν είναι ζήτημα τακτικού επιπέδου αλλά θα προϋπέθετε συνολική αλλαγή προτεραιοτήτων και προσανατολισμού.
Το ευρύτερο πλαίσιο του σημερινού συστημικού πολιτικού διπολισμού
Αρκεί να σκεφτούμε το πως σημαντικά πεδία κοινωνικής ευαισθησίας (οικολογία, δικαιώματα) που ήταν άλλοτε σταθερές ταυτότητες έκφρασης κοινωνικής αμφισβήτησης έχουν σήμερα κυριαρχηθεί ιδιαίτερα από αυτόν τον φιλελευθερισμό αριστερής κοπής και τι ποιότητας κοινωνικά στρώματα εγκλωβίζει αυτή η κατάσταση.
Σε δύο επίπεδα λοιπόν, το «αντιδεξιό» δεν μπορεί να ορίζει την επιλογή για την προώθηση μιας κριτικής στάσης απέναντι στη σημερινή κατάσταση στη χώρα μας αλλά και σε υπερεθνικό επίπεδο.
α) Μια πολιτική μονομερώς προσανατολισμένη αντιδεξιά, ενσωματώνεται και λειτουργεί αναπόφευκτα υπέρ της λογικής του κεντροαριστερού πόλου. Η ενσωμάτωση αυτή όχι μόνο δεν εμποδίζεται αλλά γίνεται ουσιαστικότερη αν συνοδεύεται και από υψηλούς καταγγελτικούς τόνους για παρελθούσες προδοσίες κ.λπ.
β) Σε ένα γενικότερο επίπεδο, η σημερινή πολιτική γεωγραφία Αριστεράς-Δεξιάς δεν χωράει και δεν ανέχεται την κριτική σκέψη και πράξη που απαιτείται για τον άνοιγμα ενός δρόμου πέραν της σημερινής κατάστασης πραγμάτων.
Εφτά χρόνια μετά την είσοδό της στη Βουλή η Χρυσή Αυγή μένει εκτός. Με τις εκλογές της 7ης Ιουλίου και το κλείσιμο του δεκαετούς κύκλου των μνημονίων, περνάμε σε μια φάση που ο κόσμος αναζητά «πιο κανονικές» λύσεις και επιλογές. Η αγανάκτηση και η οργή δίνουν τη θέση τους στον ρεαλισμό και τη διαχείριση. Η Χρυσή Αυγή δεν χωρά σε αυτές τις λύσεις, αφού και το θυμικό που μπορούσε να εκφράσει, ξεφούσκωσε. Σήμερα, το συντηρητικό κομμάτι της κοινωνίας στρέφεται προς τη Ν.Δ. την οποία ήθελε αυτοδύναμη κυβέρνηση. Αυτές οι ποιοτικές αλλαγές έπαιξαν πραγματικό ρόλο στο να απομακρυνθεί ένα μεγάλο κομμάτι κόσμου από την Χρυσή Αυγή. Άλλωστε η συντριπτική πλειοψηφία αυτών που την στήριξαν εκλογικά τα προηγούμενα χρόνια είχαν αντισυστημική αφετηρία. Αυτά όμως δεν διαβάστηκαν από το πολιτικό προσωπικό και κυρίως από την Αριστερά –κυβερνητική και μη– η οποία την περίοδο της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ ανήγαγαν τη Χρυσή Αυγή ως τον κύριο αντίπαλο αφήνοντας την κυβέρνηση σχεδόν στο απυρόβλητο.
Πηγή: e-dromos.gr
Συμπερασματικά
α) Μια πολιτική μονομερώς προσανατολισμένη αντιδεξιά, ενσωματώνεται και λειτουργεί αναπόφευκτα υπέρ της λογικής του κεντροαριστερού πόλου. Η ενσωμάτωση αυτή όχι μόνο δεν εμποδίζεται αλλά γίνεται ουσιαστικότερη αν συνοδεύεται και από υψηλούς καταγγελτικούς τόνους για παρελθούσες προδοσίες κ.λπ.
β) Σε ένα γενικότερο επίπεδο, η σημερινή πολιτική γεωγραφία Αριστεράς-Δεξιάς δεν χωράει και δεν ανέχεται την κριτική σκέψη και πράξη που απαιτείται για τον άνοιγμα ενός δρόμου πέραν της σημερινής κατάστασης πραγμάτων.
Εκτός βουλής η Χρυσή Αυγή
Εφτά χρόνια μετά την είσοδό της στη Βουλή η Χρυσή Αυγή μένει εκτός. Με τις εκλογές της 7ης Ιουλίου και το κλείσιμο του δεκαετούς κύκλου των μνημονίων, περνάμε σε μια φάση που ο κόσμος αναζητά «πιο κανονικές» λύσεις και επιλογές. Η αγανάκτηση και η οργή δίνουν τη θέση τους στον ρεαλισμό και τη διαχείριση. Η Χρυσή Αυγή δεν χωρά σε αυτές τις λύσεις, αφού και το θυμικό που μπορούσε να εκφράσει, ξεφούσκωσε. Σήμερα, το συντηρητικό κομμάτι της κοινωνίας στρέφεται προς τη Ν.Δ. την οποία ήθελε αυτοδύναμη κυβέρνηση. Αυτές οι ποιοτικές αλλαγές έπαιξαν πραγματικό ρόλο στο να απομακρυνθεί ένα μεγάλο κομμάτι κόσμου από την Χρυσή Αυγή. Άλλωστε η συντριπτική πλειοψηφία αυτών που την στήριξαν εκλογικά τα προηγούμενα χρόνια είχαν αντισυστημική αφετηρία. Αυτά όμως δεν διαβάστηκαν από το πολιτικό προσωπικό και κυρίως από την Αριστερά –κυβερνητική και μη– η οποία την περίοδο της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ ανήγαγαν τη Χρυσή Αυγή ως τον κύριο αντίπαλο αφήνοντας την κυβέρνηση σχεδόν στο απυρόβλητο.
Πηγή: e-dromos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου