Του Περικλή Δανόπουλου

Η Ελληνική κοινωνία, έχει υποστεί πολλές ήττες ειδικά τα τελευταία χρόνια. Μικρότερες και μεγαλύτερες, άφησαν σημάδια. Κάποιες πόνεσαν και ακόμα πονούν,όπως η ανατροπή της λαϊκής βούλησης, στο μεγάλο ΟΧΙ του δημοψηφίσματος
.
Οι ήττες μπορεί και να αποβούν διδακτικές και χρήσιμες,αρκεί να αναλυθούν επαρκώς τα αίτια και να αναγνωριστούν τα όποια λάθη έγιναν.

Μα το χειρότερο που μπορεί να συμβεί σε έναν λαό, είναι , η αποδοχή της ήττας (μετά από μια ακολουθία ηττών), όχι ως ένα πιθανό αποτέλεσμα σε μια μάχη, αλλά ως κάτι δεδομένο και αναπόφευκτο, σαν να επέρχεται με έναν τρόπο μηχανιστικό.

Το σύστημα εξουσίας, για να πετύχει την ολοκληρωτική νίκη του, πρέπει να εξολοθρεύσει το ηθικό του λαού. Και εκεί στοχεύει.

Κάπου εκεί έρχονται και διάφοροι φίλοι, σκεπτόμενοι, οι οποίοι σε μια προσπάθεια εκτόνωσης και διοχέτευσης ενός λογικού πεσιμισμού που τους διακατέχει, παίζουν αυτό το παιχνίδι άθελά τους, με το γνωστό.....''δεν γίνεται τίποτα,έχουμε καταστραφεί,αυτός ο λαός δεν ξυπνάει μπλα μπλα μπλα.''.

Πιθανότατα σε μεγάλο βαθμό να μην λαθεύουν, αλλά είναι και οι ίδιοι που συντελούν σε όλα αυτά, σαν η ήττα και η αποδοχή της να αποτελούν αυτοάνοσο νόσημα.

Τίποτε δεν τελειώνει πριν...τελειώσει οριστικά. Όσο λειτουργεί το μυαλό, πάντα θα μηχανεύεται τρόπους αντίδρασης. Δεν υπάρχει κάτι το ανίκητο στην φύση και στην ζωή.

Ναι χάσαμε πολλές φορές τις μάχες που δώσαμε.Κι εδώ οφείλουμε να δώσουμε ακόμα μια μάχη, την πιο σοβαρή σε αυτή την φάση και συνάμα την πιο δύσκολη.Την μάχη ενάντια στον εαυτό μας, τον απαισιόδοξο, αδρανή, καταθλιπτικό εαυτό μας. Αν κερδίσουμε σταματάμε τον κατήφορο και ξεκινάμε από το μηδέν και όχι από το μείον.

Οι πιο μεγάλες μάχες, είναι αυτές που ακόμα δεν δώσαμε.