Του Σωκράτη Μαντζουράνη

Θυμάμαι ένα σαχλό παιχνίδι που παίζαμε μικροί.

-Θα κάνεις ότι κάνω και όποιος γελάσει πρώτος, χάνει. Εντάξει; Πάμε…

Καθόταν ο ένας απέναντι στον άλλον και ότι αστεία γκριμάτσα μας ερχόταν στο μυαλό, την κάναμε.

Γουρλωμένα μάτια, να η γλώσσα έξω, να τα αυτιά να κουνιούνται, ότι τέλος πάντων ξέραμε, για να κάνουμε τον άλλον να γελάσει.

Όταν μάλιστα ο… αντίπαλος ήταν κορίτσι, κάναμε και καμιά άσεμνη χειρονομία και τότε το γέλιο της ήταν εξασφαλισμένο, συνήθως ένα παρατεταμένο χαχανητό και η νίκη μας σιγουράκι.

«Κάνε ότι κάνω», το λέγαμε τούτο το παιχνιδάκι κι’ εδώ που τα λέμε, δεν ήταν και από τα καλύτερα.

Παιδιά!!

Τώρα τελευταία, έμαθα πως τούτη η παιδική σαχλαμαρίτσα λέγεται στα ξένα mirroring και είναι ένα παιχνίδι που το παίζουν και οι μεγάλοι.

Και μάλιστα οι «μεγάλοι», μεγάλοι.

Οι ηγέτες ας πούμε…

Μόνο που για να το παίξουν τούτο το παιχνίδι και τούτοι, πρέπει ο ένας να είναι ο «μεγάλος» και ο άλλος ο «μικρός»

Κάτι σαν παιχνίδι μεταξύ αφεντικού και παραγιού, να πούμε.

Χαμογελά, ας πούμε αμήχανα και σα χάνος ο ένας, αμέσως και ο άλλος το ίδιο.

Κοιτάζει σα μαστουρωμένος ο ένας το άπειρο, αμέσως και ο άλλος το ίδιο.

Βαθυστόχαστο και βαριεστημένο βλέμμα ο ένας, να και ο άλλος το ίδιο βλέμμα της αγελάδας.

Το παίζουν πολύ καλά το παιχνίδι όπως βλέπω.

Όμως όπως λένε οι ειδικοί αυτός που χάνει δεν είναι αυτοί, αλλά εμείς.

Σωστό μου φαίνεται, γιατί εδώ που τα λέμε ο κανόνας λέει πως «χάνει όποιος γελάσει»

Εμείς γελάμε, εμείς χάνουμε.

Αυτοί, παίρνουν το παιχνίδι στα σοβαρά και συνήθως γελάνε τελευταίοι.

Πάντα.

Δεν είναι παιδιά, άλλωστε.

Το έχουν εξελίξει το άθλημα οι «μεγάλοι», δε μένουν στις γκριμάτσες του παιδικού παιχνιδιού, παρά τις προσπάθειες των δημοσιογράφων να μας πείσουν πως εκεί περιορίζεται το πολιτικό mirroring.

Το έχουν πάει σε άλλο επίπεδο.

Ας πούμε:

-Στο διαβολικό Τράμπ με την καλή ψυχή, εσύ;

-Στο δημοκράτη Τράμπ, που δεν κωλώνει να καθαρίζει τρομοκράτες-στρατηγούς, εγώ.

-Συμφωνία με τις ΗΠΑ για βάσεις, εσύ;

-Επικύρωση της συμφωνίας, εγώ.

-Δίνεις 2,4 δις για τα F-16 εσύ;

-Δίνω εγώ 3,1 δις για τα F-35.

-Τιμώμενη χώρα οι ΗΠΑ στη ΔΕΘ εσύ;

-Δεδομένος σύμμαχος των ΗΠΑ, εγώ.

Mirroring!!

Ένας καθρέφτης ανάμεσα σε δυο πρόσωπα που στην ουσία είναι ένα.

Κι’ ένα σωρό τσαλίμια και «μορφασμοί», για να αποδείξουν πως είναι διαφορετικοί κι’ όχι ίδιοι.

Και ο στόχος κοινός, είναι.

Ποιος θα αποδειχτεί πιο ικανός, πιο καπάτσος, πιο πειστικός, ποιος θα καταφέρει να ξεγελάσει το «πόπολο».

Τουλάχιστον για 3-4 χρόνια.

Γιατί μετά το παιχνίδι αλλάζει και γίνεται, «οι διαφορές μας είναι τεράστιες»

Όμως αν καθίσεις μπροστά σ’ ένα καθρέφτη, το είδωλο σου, σου έχει και μια ακόμα έκπληξη.

Το αριστερό σου γίνεται δεξιό και το δεξί σου αριστερό.

Σηκώνεις το αριστερό χέρι και βλέπεις να σε χαιρετά το δεξί.

Κλείνεις, ας πούμε, το δεξί μάτι για να δεις τα πράγματα με αριστερή ματιά και βλέπεις στον καθρέφτη σου πως έχεις κλείσει το αριστερό σου κι’ όλα τα βλέπεις με δεξιά ματιά.

Mirroring!!

Κι’ εκεί που θεωρείς πως παίζεται με δυο τούτο το παιχνίδι, ανακαλύπτεις σιγά-σιγά πως οι «δυο» είναι ένας και όποιος και να κερδίσει, χαμένος δεν είναι κανένας.

Γιατί ο παίχτης είναι ένας.

Και πάντα ο χαμένος είσαι εσύ.

Που σ’ έπεισαν πως είναι «παιχνίδι».

Που πίστεψες πως «τούτοι», παίζουν.

Ήμουν παιδάκι, καθόμουν μπροστά σ’ ένα καθρέφτη κι’ έπαιρνα διάφορες πόζες.

Με βλέπει η μάννα μου και μου λέει:

- Μη τυραννιέσαι τζάμπα. Ότι και να κάν’ς, εσύ είσαι.

Άλλος δε γίνεσαι!! Μούρη δεν αλλάζεις…

Ότι και να κάνουν, όσα προσωπεία και ν’ αλλάξουν, όσο κι’ αν σκοτώνονται να μας πείσουν πως διαφέρουν, «άλλοι» δε γίνονται.

Μούρη, δεν αλλάζουν.

Δεν βλέπουμε δυο.

Το είδωλο του ενός, βλέπουμε.

Πηγή: stonisi.gr